کودکانه هایم تمامی ندارد

کاش زندگی فقط همین شادی های کوچک و ساده بود: خریدن یک روسری گل گلی جدید، بوی نان بربری موقع ورود بابا به خانه، صدای زنگ تلفن وقتی اسم بهار روی صفحه می افتد، چت کردن با حمیده، بیرون رفتن با خودت باش و فاطیما، ابراز محبت دانشجوها در جلسه اول ترم جدید، سالاد ماکارونی ارسالی خواهر جان، خواندن یک شعر خیلی قشنگ از سید تقی سیدی یا گوش دادن به جدیدترین آهنگ احسان خواجه امیری و.

کاش تلخی های زندگی همین چیزهای کوچک و گذرا بود: هشدار کاهش شارژ گوشی وسط چت با ندا و خاله جان، بی جواب ماندن تلفنی که به راضی زده ای، بدون صدا ذخیره شدن کلیپی که برای ساختنش یک ساعت و چهل دقیقه وقت گذاشته ای، گیر نیامدن تاکسی وقتی دیرت شده است، کم دیدن محمد به خاطر مشغله هایش، زمین خوردن فینقیلیها وسط بازی، پیامک بانک موقع کارت کشیدن، به هم ریخته بودن قفسه کتابهایت و.

کاش زندگی ترکیب همین شادیها و تلخی های کوچک و ساده بود.

کاش.

مثل پاییز که در روح و تنم جا مانده

رفتم از یاد تو و آمدنم جا مانده

آسمان بودی و پیش تو کبوتر بودم

گوشه ی شانه ی تو پرزدنم جامانده

مرز آرامش من شانه ی پر مهر تو بود

عطر آرامش من در وطنم جامانده

خسته ام! درد دلم  قابل جراحی نیست

یاد تو در همه جای بدنم جامانده

مثل مرداب در ابعاد خودم محصورم

پشت رویای تو دریا شدنم جامانده

قدر دیدار تو، اندازه ی یخ کردن چای !

طعم خوشبختی مان در دهنم جامانده

من میان همه ی خاطره ها جاماندم

مثل پاییز که در روح و تنم جامانده

+ علی صفری

۱. نرجس از مامانش پرسید: " یعنی چه؟" و چشمهایش طوری برق زد که معلوم بود این کلمه را در زمینه خوبی نشنیده است. مامانش هم این را فهمید و ماند که چه جوابی بدهد.پس گفت: "نمی دانم. از خاله شارمین بپرس." از من پرسید؛ با همان چشمهای برقناک. من اما خیلی معمولی جواب دادم: "یعنی این که کسی وارد حریم خصوصی کسی یا چیزی شود؛ بدون اجازه و رضایت او. مثلا عراق به ایران یعنی عراقیها بدون این که ما اجازه بدهیم و راضی باشیم وارد خاک ما شدند." برق چشمان نرجس با لبخند پیروزمندانه ای همراه شد و قدرشناسانه گفت: "متوجه شدم." و من فهمیدم که همین تعریف کلی و محترمانه را به چیزی که پی آن بود ربط داده و آنچه را باید بفهمد فهمیده. این جا که بود خواهر گراممان (مادرش) ناگهان گند زد به آن لحطه پرشکوه که من مکفور برخورد تخصصی خودم و نرجس مشعوف از کشف بزرگش بود و بر اساس تعریف من از ، معنی پسر به دختر را هم توضیح داد که البته هیچ نیازی به گفتنش نبود و نرجس خودش آن را فهمیده بود!

۲. وقتی زنی موها و ناخنهایش را کوتاه می کند و برای گوشی اش جلد گل گلی نمی خرد و به خودش یک کوه زر و زیور آویزان نمی کند بیشتر مردها به زبان بی زبانی و حتی چه بسا به طور مستقیم به او می گویند که تو زن نیستی . خواستنی نیستی. دلپذیر نیستی. ما در بین خودمان به قدر کافی آدمهایی با مو و ناخن کوتاه و جلد گوشی مشکی ساده و بدون زیورآلات داریم و نمیخواهیم شما هم مثل یکی از خودمان باشید و اصلا این که رنج با شما بودن را با همه ناز و ادایتان، و غرغرو بودنتان و مزاحمتهایتان موقع تماشای فوتبال و رفتارهای سرسام آورتان به وقت خرید و خیلی ار عیب و ایرادهای ذاتی دیگرتان را تحمل می کنیم به خاطر همان مو و ناخن بلند و جلد گوشی گل گلی و یک کوه زر و زیورتان است که باعث می شود با ما فرق داشته باشید و برخلاف ما جذاب و دوست داشتنی به نظر برسید!

۳. گاهی فکر می کنم چه قدر رابطه مان نابرابر است. من از آنچه تو نخواستی گذشتم، تو آنچه را که من می خواستم ندادی فراموشم می شود چه قدر از همه خوبی ها به من داده ای بی آن که کاری برایت کرده باشم راستی که چه قدر رابطه مان نابرابر است.

۴. وقتی یک نوزاد بغلتان است و دارید در خیابان یا پیاده رو راه می روید و متوجه دختری می شوید که با دیدن نوزاد گل از گلش می شکفد و دارد جانش در می آید برای یک لحظه بغل کردن نوزاد، خودتان مثل بچه آدم بیایید نوزاد را بگذارید در آغوشش تا کمی او را بچلاند و دستهایش را ببوسد. بعد هم بچه تان را بردارید و بروید دنبال زندگی خودتان. نمی میرید که!

۵. این پیام بازرگانی مایع لباسشویی را دیده اید که دختره چون لباسش را دوست ندارد با ماژیک خط خطی اش می کند یا با سینه توی کیک تولد شیرجه می زند یا. و بعد با غیظ می ایستد به پدر و مادر خندانش نگاه می کند که لباس را در ماشین می اندازند و از آن مایع لباسشویی رویش می ریزند و بعد لباس را مثل روز اول تحویل بچه می دهند؟ اگر دست من بود اول این بچه را به خاطر اختلال نافرمانی مقابله ای تحت درمان قرار می دادم بعد هم برای والدینش یک دوره مفصل فرزندپروری مثبت می گذاشتم تا بلکه بفهمند مشکل اصلی تمیز شدن یا نشدن لباس نیست و دو روز دیگر یک دختر عقده ای سرتق پرخاشگر انتقامجوی تحویل جامعه ندهند! در آخر هم حقوق شش ماه بعضی از این سازندگان پیامهای بازرگانی را قطع می کردم!

۶. گاهی چنان همه با هم سکوت می کنید و بعد ناگهان همه با هم پست می گذارید، کامنت می فرستید، کامنت جواب می دهید، لایک می کنید و. که با خودم فکر می کنم آن بلاگر متوهم نسبتا مشهور حق دارد که هی کامنترها و بلاگرهای مختلف را یکی می بیند و از کشفیات خود ذوق زده می شود! نکند همه شما یکی هستید اصلا؟!

+ امان از وقتی که یک بلاگر برای پستش عنوان پیدا نمی کند!

1. وقتی غم بزرگ و تلخی دارم، مدام هوس شکلات تلخ می کنم! وقتی خیلی کار دارم، دلم می خواهد در حین انجامشان یک خوراکی ریز_ریز (مثل پفیلا یا تخمه) بخورم! وقتی زندگی ام پر از تناقض می شود یا بیم و امید را با هم تجربه می کنم، دوست دارم پتوپیچ در کنار بخاری بنشینم و بستنی_فالوده بخورم یا جلوی کولر کافی میکس داغ داغ بنوشم! وقتی زندگی تکراری و یکنواخت می شود پیتزا_لازم می شوم! وقتی استرس پررنگ (حاد) دارم حتی آب هم نمی نوشم، وقتی استرس کمرنگ و مداوم (مزمن) دارم مثل فیل می خورم! شما هم بین احوال مختلفتان و خوراکیهایتان رابطه ای وجود دارد یا فقط من یک جوری ام؟! =)))

2. مساله خیلی مهمی پیش آمده بود و مجبور شدم خارج از وقت اداری به تلفن همراهش زنگ بزنم. لحن حرف زدن و حتی کیفیت و کمیت سلام و احوالپرسی و به طور کلی گفتگویی که با من داشت به شدت با زمانهایی که در اداره بود و با هم (در مورد مسائل کاری) حرف می زدیم فرق داشت. حس بدی گرفتم. نه به این دلیل که لحنش سرد بود و به طرز تابلویی تحویلم نگرفت. فقط به این دلیل که وقتی روابطم با یک آقا کاملا رسمی و چارچوب دار است و همه خط قرمزها به طور کامل رعایت می شود، ولی در حضور همسرش، به طور غیرمنتظره ای رفتار و لحنش را تغییر می دهد و مثل غریبه ها حرف می زند، نمی توانم به او خوش بین باشم!

3. از من دعوت به همکاری کردند؛ رفتم مرکزشان. بگذریم که چه حقوق پایینی پیشنهاد دادند که اصلا در شان منِ دکترِ مملکت نبود!=) رفتارهایشان بدتر از این پیشنهاد بی شرمانه! بود. اولش این که وقتی مدیر مرکز رسید، با این که می دانست من منتظرش هستم و با این که به رسم احترام جلویش بلند شدم و سلام کردم، بدون حتی نیم نگاهی، زیرلبی جواب سلامم را داد و رفت داخل اتاقش!!! بعدش که من هم داخل اتاق رفتم و مشغول حرف زدن بودیم، خانم منشی آمد و فقط برای آقای مدیر چایی آورده بود!!! بعدترش، در تلگرام به خانم آقای مدیر (که از جانب او دعوت به همکاری شده بودم) پیام دادم که متاسفانه نمی توانم خدمتتان باشم. بعد هم لینک گروهی را که ممکن بود در آن فردی با تخصص مورد نظر را پیدا کند برایش فرستادم. پیامم تیک خورد، طرف به گروه مورد نظر پیوست، اطلاعیه همکاری گذاشت و از من یک تشکر خشک و خالی هم نکرد!!! =/ 

4. نشستیم تا در مورد کاری که یک سال می شد با مشقت درگیر فراهم کردن مقدماتش بودیم، با هم حرف بزنیم. قبل ترش، بارها به او گفته بودم لازم است چند جلسه بگذاریم و در مورد کمّ و کیف ریز کارهایی که لازم است انجام دهیم به توافق برسیم و حالا بعد از چند هفته این فرصت دست داده بود. اما همین که نشستیم روی صندلی، من بی مقدمه گفتم: فلانی! نظرت چیه کلا بی خیالش بشیم؟!» چشمهایش گرد شد و طوری با ناباوری نگاهم کرد که با وجود جدی بودن حرفم، نتوانستم جلوی خنده ام را بگیرم. دلایلم را برایش توضیح دادم و از نظر او هم منطقی بود و پذیرفت. فقط کلی غر زد که تو چرا یک دفعه ای به آدم شوک می دهی و توی ذوق می زنی؟! حداقل کمی آمادگی می دادی بعد. راستش این یکی از ویژگیهای مردانه من است! یکی از علتهایی که مردها شنونده های خوبی نیستند این است که دلشان می خواهد حرف آخر را اول بشنوند و بعد توضیحات مربوط به آن را و وقتی شروع به مقدمه چینی کنی تا کم کم برسی به اصل مطلب (کاری که اغلب خانمها انجام می دهند) از حوصله می روند و هی خمیازه می کشند. من هم همین طوری هستم. بدم می آید کسی هی مقدمه چینی کند یا در لفافه حرفی بزند تا خودم مطلب را بگیرم یا غیرمستقیم حرفی را به من بزنند. دوست دارم راحت، مستقیم، چکشی» برویم سر اصل مطلب و خودم هم همین طور می روم سر اصل مطلب. ولی غالب خانمهای دور و برم از چنین رفتاری آزرده می شوند! ترجیح شما چیست؟ 

5. یادم هست در کودکی و نوجوانی، هیچ وقت نمی توانستم به سوالهایی از این دست که بهترین/ بدترین خاطره ات چیست؟»، بهترین/بدترین روز عمرت کی بود؟»، بهترین/ بدترین فردی که در زندگی دیده ای کیست؟» و. جواب بدهم و با خودم فکر می کردم لابد به خاطر سن کم و تجربه محدودم است و به زودی با بهترینهای زندگی ام مواجه می شوم. ولی امروز هم با گذشت خیلی سال! از عمرم، هنوز پاسخی برای این جور سوالها ندارم. هنوز هم مثل دوران بچگی، فکر می کنم اتفاقهای خوب و بد زیادی داشته ام اما هیچ کدام بهترین یا بدترین نبوده اند. هر کدام خوبی ها و بدیهای خودشان را داشته اند و اصلا به نظرم بهترین و بدترین معنای مطلق ندارد. 

+ شاعر عنوان: سعید شیروانی

+ من خیلی سعی می کنم پستهایم طولانی نشود! ولی دست خودم نیست! شما به بزرگی خودتان ببخشید. =)

از اولین روزهای اشتغالم (حدود ۱۰ سال پیش) همیشه معتقد بوده ام که به عنوان یک خانم اجباری برای کار کردن ندارم و نباید به خاطر کار زیاد به خودم فشار بیاورم.

از طرف دیگر همیشه معتقد بوده و هستم که روزی رسان خدا است و هر چه قسمت من باشد، بدون حرص زدن هم برایم جور می شود. 

به خاطر همین هیچ وقت سعی نکردم واحدهای درسی بیشتری بگیرم یا با زیرآب این و ان را زدن در کارم پیشرفت کنم یا در دانشگاهی که دوست نداشته ام و رفت و آمدش سخت یا حقوقش کم بوده بمانم یا با چاپلوسی و زبان بازی نظر روءسا را جلب کنم یا تا دیروقت کلاس داشته باشم یا 

اما در ترمی که گذشت، نمی دانم چرا حرص زدم و یک عالم کلاس گرفتم و حتی قبول کردم تا شب کلاس داشته باشم یا روزهای تعطیل برای کلاس اضافه به دانشگاه بروم و حالا مثل آن موجود باوفا پشیمانم و فکر می کنم این همه خستگی و کمتر دیدن خانواده و دوستان و . به آن حقوق بیشتر از ترمهای قبل نمی ارزد! 

منی که در سخت ترین شرایط جسمی و روحی و کاری هم هرگز نشده بود که سر کلاس یک در صد احساس خستگی کنم  و گذر زمان را حس کنم، ترم پیش گاهی پیش می آمد که از شدت خستگی احساس می کردم اگر یک جمله دیگر درس بدهم جانم در می آید (و البته حفظ ظاهر می کردم و هزار جمله دیگر هم درس می دادم و آب از آب تکان نمی خورد). 

به شدت نگران بودم که این خستگیها، هم کیفیت کارم را پایین بیاورد، هم وجهه ام را خراب کند و هم باعث شود مدیون دانشجوهایم بشوم. 

درست است که پایان ترم، پیامهای پر از تشکر و ابراز احساسات از دانشجوهایم داشتم ولی خودم که می دانم کیفیت کارم به نسبت قبل، چیزی که می باید نبود و همین باعث عذاب وجدانم شده است وبه خودم قول داده ام که دیگر هرگز این همه کلاس و آن هم این قدر فشرده نگیرم تا بلکه مورد رحمت الهی قرار بگیرم! 

+شاعر عنوان: عباس

+ دقت کرده اید در سه پست بدون رمز اخیر، چه معلم اخلاقی شده ام؟! شما را به تقوای الهی دعوت می کنم! =)))

+ وقتی یادم می آید پارسال این موقعها در چه حالی بودم، دلم می خواهد همین وسط جیغ بکشم!!! =)))

۱. دو موضوع در ذهنم بود که در اولین فرصت بیایم و در دو پست جداگانه مفصلا در موردشان بنویسم. آن قدر فرصت نشد که الان یکی از موضوعها را یادم نمی آید چه بود! فقط می توانم امیدوار باشم تا زمانی که فرصت نوشتن دست بدهد (و من هم صمیمانه دستش را بفشارم!) این یکی موضوع در ذهنم بماند!

۲. آبی جان کامنتت برای پست قبل عااااالی بود. چون می خواستم جواب مفصلی برایش بنویسم، تا الان تاییدش نکرده بودم. ولی الان بدون جواب تایید می کنم (چون حیف است دیگران نخوانند) و حتما حتما در اولین فرصت پاسخ می دهم.

۳. من برای دل خودم می نویسم؛ اما بودنتان را، خاموش یا روشن، دوست دارم. از همه شما ممنونم که برای پست قبل نظر گذاشتید. واقعا برایم جالب و مفید بود.

۴. یک دوست مجازی، باید خیلی دوست باشد تا بشود رویش حساب کرد و او را به عنوان دوست مجازی واقعی پذیرفت و به بودن یا نبودنش، نگرانیهایش، مشکلاتش، تولدش، موفقیتهایش و. به طور خاص اهمیت داد. بعضیها یک مدت شبیه دوست هستند و بعد ناگهان دیگر دوست نیستند! بلکه فقط یک حضور معمولی در فضای مجازی اند که البته می توانی قلبا نسبت به آنها احساس خوب و مثبت داشته باشی و نگران غمها و مشکلاتشان بشوی و با شادیهایشان لبخند بزنی. اما حس دوستانه به معنی خاص و باشکوهش را نسبت به آنها نداری و نمی توانی داشته باشی. چون در دوستی چیزهای ظریف و نامحسوسی وجود دارد که خیلی فراتر از کامنت گذاشتن برای همه پستهای یکدیگر، اولین کامنتگذار هر پست بودن، گسترش دادن روابط وبلاگی به تلگرام و اینستا و.، قرار وبلاگی (حضوری)، پیگیری مشتاقانه روند زندگی یکدیگر و مسائلی از این قبیل است. چون همه اینها می تواند بدون هیچ احساس خاصی (یا صرفا از سر کنجکاوی) هم وجود داشته باشد و می تواند بعد از مدتی، به راحتی تمام و فراموش شود (و من چقدر از این تجربه های تمام شدن و فراموش کردن داشته ام!). اما آن چیزهای ظریف و نامحسوس که در دوستیهای خاص و واقعی هست، این دوستیها را به شکلی خاص مستمر و عمیق می کند؛ حتی اگر هرگز پا به دنیای واقعی نگذارد. خوشحالم که دست کم یکی  دو تا از این دوستها را دارم هر چند یکیشان از همان ب بسم الله چند عید نوروز و تابستان و نمایشگاه کتاب تهران، مرا پیچاند (و البته خودش هم توسط افراد دیگری پیچانده شده بود) و بعد از نزدیک به یک دهه رفاقت هنوز به جز چند عکس مظلوم نما، چیزی از او ندیده ام!

۵. مورد ۴ به قصد کنایه زدن به هییییییچ فردی نیست. و قطعا نمی تواند این موضوع را که "همه شما را (چه خاموش باشید، چه روشن کمرنگ و چه روشن پررنگ) دوست دارم" به هیچ شکلی زیر سوال ببرد!

۴. با این که دلم می خواست با آنها بروم، بهانه ای آوردم و نرفتم. خودم می دانستم کافی بود یکی از آن سه نفر یک کلمه بگوید تا تصمیمم را عوض کنم و بروم. اما شاید آنها هم می دانستند من آدمی نیستم که با آن ترکیبی که در جمع بود بیرون بروم. البته من جزئی از آن جمع بودم و در تصمیم گیری برای این که کجا برویم شرکت فعال داشتم و کلی پیشنهاد دادم و با هم شوخی کردیم و خندیدیم. اما انگار بیرون رفتن جنس دیگری داشت که به من نمی آمد! بعد از خداحافظی و جدایی از جمع، تا چند دقیقه ناراحت بودم و در عین حال می دانستم تصمیم درستی گرفته ام! اما باید در خودم می گشتم و دلایل قویترم را پیدا می کردم؛ قوی تر از آن که نکند کسی ما را ببیند! یک دلیل باید خیلی قویتر از این حرفها باشد تا بتواند حتی وقتی به طور روشن و واضح در خودآگاهم نیست دستم را بگیرد و نگذارد که بروم. تمام مسیر را پیاده رفتم و فکر کردم و خوشبختانه پیش از رسیدن به چهارراه، با خودم به صلح رسیده بودم و از خودم به خاطر تصمیم عاقلانه ام ممنون بودم!

۵. مدتی است که با کلینیک جدیدی همکاری می کنم که عاشق مدیرش هستم (البته به چشم مدیری صرفا). مردی متواضع، خونگرم، باهوش، فعال، قابل اعتماد، پر از انرژی مثبت و مهربان که حتی یک سلام و احوالپرسی ساده با او، وجودت را پر از حسهای خوب می کند. یک روز که منشیمان به طور ناگهانی مجبور شد مرخصی بگیرد، خودش به جای او نشست و با مراجعها سر و کله زد، نوبت داد، پایان وقت را یادآوری کرد، هزینه گرفت و حتی برایمان چای آورد! شما باشید عاشق چنین مدیری نمی شوید؟

۴. با این که دلم می خواست با آنها بروم، بهانه ای آوردم و نرفتم. خودم می دانستم کافی بود یکی از آن سه نفر یک کلمه بگوید تا تصمیمم را عوض کنم و بروم. اما شاید آنها هم می دانستند من آدمی نیستم که با آن ترکیبی که در جمع بود بیرون بروم. البته من جزئی از آن جمع بودم و در تصمیم گیری برای این که کجا برویم شرکت فعال داشتم و کلی پیشنهاد دادم و با هم شوخی کردیم و خندیدیم. اما انگار بیرون رفتن جنس دیگری داشت که به من نمی آمد! بعد از خداحافظی و جدایی از جمع، تا چند دقیقه ناراحت بودم و در عین حال می دانستم تصمیم درستی گرفته ام! اما باید در خودم می گشتم و دلایل قویترم را پیدا می کردم؛ قوی تر از آن که نکند کسی ما را ببیند! یک دلیل باید خیلی قویتر از این حرفها باشد تا بتواند حتی وقتی به طور روشن و واضح در خودآگاهم نیست دستم را بگیرد و نگذارد که بروم. تمام مسیر را پیاده رفتم و فکر کردم و خوشبختانه پیش از رسیدن به چهارراه، با خودم به صلح رسیده بودم و از خودم به خاطر تصمیم عاقلانه ام ممنون بودم!

۵. مدتی است که با کلینیک جدیدی همکاری می کنم که عاشق مدیرش هستم (البته به چشم مدیری صرفا). مردی متواضع، خونگرم، باهوش، فعال، قابل اعتماد، پر از انرژی مثبت و مهربان که حتی یک سلام و احوالپرسی ساده با او، وجودت را پر از حسهای خوب می کند. یک روز که منشیمان به طور ناگهانی مجبور شد مرخصی بگیرد، خودش به جای او نشست و با مراجعها سر و کله زد، نوبت داد، پایان وقت را یادآوری کرد، هزینه گرفت و حتی برایمان چای آورد! شما باشید عاشق چنین مدیری نمی شوید؟

۱. دو موضوع در ذهنم بود که در اولین فرصت بیایم و در دو پست جداگانه مفصلا در موردشان بنویسم. آن قدر فرصت نشد که الان یکی از موضوعها را یادم نمی آید چه بود! فقط می توانم امیدوار باشم تا زمانی که فرصت نوشتن دست بدهد (و من هم صمیمانه دستش را بفشارم!) این یکی موضوع در ذهنم بماند!

۲. آبی جان کامنتت برای پست قبل عااااالی بود. چون می خواستم جواب مفصلی برایش بنویسم، تا الان تاییدش نکرده بودم. ولی الان بدون جواب تایید می کنم (چون حیف است دیگران نخوانند) و حتما حتما در اولین فرصت پاسخ می دهم.

۳. من برای دل خودم می نویسم؛ اما بودنتان را، خاموش یا روشن، دوست دارم. از همه شما ممنونم که برای پست قبل نظر گذاشتید. واقعا برایم جالب و مفید بود.

۴. یک دوست مجازی، باید خیلی دوست باشد تا بشود رویش حساب کرد و او را به عنوان دوست مجازی واقعی پذیرفت و به بودن یا نبودنش، نگرانیهایش، مشکلاتش، تولدش، موفقیتهایش و. به طور خاص اهمیت داد. بعضیها یک مدت شبیه دوست هستند و بعد ناگهان دیگر دوست نیستند! بلکه فقط یک حضور معمولی در فضای مجازی اند که البته می توانی قلبا نسبت به آنها احساس خوب و مثبت داشته باشی و نگران غمها و مشکلاتشان بشوی و با شادیهایشان لبخند بزنی. اما حس دوستانه به معنی خاص و باشکوهش را نسبت به آنها نداری و نمی توانی داشته باشی. چون در دوستی چیزهای ظریف و نامحسوسی وجود دارد که خیلی فراتر از کامنت گذاشتن برای همه پستهای یکدیگر، اولین کامنتگذار هر پست بودن، گسترش دادن روابط وبلاگی به تلگرام و اینستا و.، قرار وبلاگی (حضوری)، پیگیری مشتاقانه روند زندگی یکدیگر و مسائلی از این قبیل است. چون همه اینها می تواند بدون هیچ احساس خاصی (یا صرفا از سر کنجکاوی) هم وجود داشته باشد و می تواند بعد از مدتی، به راحتی تمام و فراموش شود (و من چقدر از این تجربه های تمام شدن و فراموش کردن داشته ام!). اما آن چیزهای ظریف و نامحسوس که در دوستیهای خاص و واقعی هست، این دوستیها را به شکلی خاص مستمر و عمیق می کند؛ حتی اگر هرگز پا به دنیای واقعی نگذارد. خوشحالم که دست کم یکی  دو تا از این دوستها را دارم هر چند یکیشان از همان ب بسم الله چند عید نوروز و تابستان و نمایشگاه کتاب تهران، مرا پیچاند (و البته خودش هم توسط افراد دیگری پیچانده شده بود) و بعد از نزدیک به یک دهه رفاقت هنوز به جز چند عکس مظلوم نما، چیزی از او ندیده ام!

۵. مورد ۴ به قصد کنایه زدن به هییییییچ فردی نیست. و قطعا نمی تواند این موضوع را که "همه شما را (چه خاموش باشید، چه روشن کمرنگ و چه روشن پررنگ) دوست دارم" به هیچ شکلی زیر سوال ببرد!

به سال 1397 که فکر می کنم، به نظرم می رسد روزهایی که پشت سر گذاشته ام خیلی بیشتر از 365 تا بوده است! مگر می شود این همه ماجرا و تغییر فقط در 365 روز اتفاق افتاده باشد؟! بعضی از خاطرات این سال، آن قدر برایم دور و دست نیافتنی هستند که هی از خودم می پرسم مطمئنی 97 بوده است و نه سال(های) قبل از آن؟

1. در یک نگاه کلی، 97 شکر خدا برای من سال خوبی بود (البته در زندگی فردی و صرفه نظر از اوضاع و احوال داغان کشور). تجربه های کاری بسیار متنوعی داشتم. همکاری با موسسه های فرهنگی- هنری، دانشگاهها، کلینیکها، ارگانهای دولتی و مهدکودکهای مختلف، برگزاری سخنرانیها، جلسه ها و کارگاههای آموزشی نسبتا زیاد، آشنایی با آدمهای متفاوت، یادگیری مهارتها و مطالب گسترده و متنوع، انجام کارهای خودجوش مختلف و حتی تلاش برای راه انداختن یک کار جدید که در نهایت به خاطر اوضاع اقتصادی نابسامان مملکت، مجبور شدم آن را نیمه کاره رها کنم. اما در عوض، پیشنهادهای شغلی خوبی داشتم و خوشبختانه آن قدر خوب پیش رفت، که به راحتی می توانستم خیلی از پیشنهادها را رد کنم و از نظر مالی هم به نسبت سالهای دیگر برایم بهتر بود.

2. در این سال، شکلهای مختلفی از سفر به استانهای مختلف را تجربه کردم: با خانواده، با فامیل، با دوست، با دانشگاه (بدون دوستان) و حتی کاملا تنها. اولین بار بود که تنهایی سفر می رفتم و اگرچه به هدفی که از این سفر داشتم نرسیدم، به چشم یک تجربه از آن لذت بردم. در دو سفر، مقصدم تهران بود. اولی نمایشگاه کتاب و دومی با هدفی که نتیجه آن در سال جدید معلوم خواهد شد و من به شدت به آن امیدوارم. 

3. در این سال، توانستم با بسیاری از هیجانات و باورهای منفی ام کنار بیایم:

اول) دیگر هیچ خبری از خشمی که نسبت به مدیر سابق و آدمهای مربوط به آن دوران داشتم نبود و مثل گذشته دلم نمی خواست هر موفقیتی که بدون رد پای او به دست می آورم را توی چشمش فرو کنم (اصلا در موفقیتهایم یادم به او نبود) و حتی در آخرین برخوردمان متوجه شدم که چه قدر نسبت به او بی تفاوت و کرخم!

دوم) با خدا کنار آمدم! آن قدر فراز و نشیب پیش پایم گذاشت، آن قدر مرا دور خودم چرخاند، آن قدر مرا از اوج تاریکی به دل روشنایی و از دل روشنایی به نهایت تاریکی کشاند، آن قدر امیدهای پررنگم را کاملا محو کرد، آن قدر برنامه ریزیهایم را به هم زد، آن قدر از راه بی گمان برایم لبخند و شادی فرستاد، آن قدر تلاشهایم را در هم شکست و به سکوتها و رضایتهایم پاداش داد که بالاخره تمام قد در مقابلش خم شدم و با همه وجودم زمزمه کردم که: اگه دنیا بخواد و تو بگی نه/ نخواد و تو بگی آره، تمومه/ همین که اول و آخر تو هستی/ به محتاج تو محتاجی حرومه».

سوم) یک حس نصفه نیمه را هم تجربه کردم که البته در تعداد کمی از روزهای سال وجود داشت و محدود می شد به نهایتا تا دو سه روز بعد از هر بار دیدنش! روز چهارم اصلا یادم نبود چنین فردی وجود خارجی دارد! بعد هم، همین چند روز پیش، به طور ناگهانی تصمیم گرفتم حتی در حد همان چند روز در سال هم حس نداشته باشم و دیگر ندارم! به همین سادگی به همین یخ کردگی! =)

4. تغییرات خوبی در من شکل گرفت و البته هنوز جای کار دارد. یکی از این تغییرات که در شش ماهه دوم سال آن را در خودم کشف کردم و از وجودش به شدت لذت بردم این بود که قبلا وقتی حس می کردم کسی یا کسانی حس خوبی به من ندارند یا جوری در مورد من فکر می کنند که در واقع آن جور نیستم، ناراحت می شدم و در لاک خودم فرو می رفتم و حتی طوری رفتار می کردم که تصورات غیرواقعی آنها تایید شود. اما حالا دیگر این طور نیستم. اولا که حتی وقتی حس می کنم یک فرد یا گروه از من خوششان نمی آید واقعا برایم اهمیتی ندارد (نمی گویم هیچ» اهمیتی ندارد، ولی زیاد هم ناراحتم نمی کند) و دوما به این توانایی رسیده ام که همان طور که هستم رفتار کنم نه این که خودم را از نگاه دیگران ببینم و آن طور که آنها تصور می کنند هستم باشم. مثلا گاهی این تجربه را داشته ام که کسانی که تیپ متفاوتی از من دارند، در برخوردهای اول زیاد یا اصلا تحویلم نمی گیرند. قبلا در چنین شرایطی سکوت می کردم و خودم را کنار می کشیدم. الان بی توجه به رفتار آنها، با اعتماد به نفس کامل، وارد تعامل می شوم و در همان حدی که خودم مایلم (نه کمتر و نه بیشتر) ارتباط برقرار می کنم. نتیجه خیلی خوب است. فهمیدم من فقط وقتی می توانم از طرف دیگران به همان شکلی که هستم مورد پذیرش قرار بگیرم و دوست داشته شوم که در قدم اول خودم خودم را پذیرفته باشم و دوست بدارم. کلا از رشد اعتماد به نفس و جرات ورزی در خودم بسیار راضی ام و البته می دانم که هنوز هم باید مسیر طولانی یی را بپیمایم تا بشوم آنچه باید!

5. و در این سال، در همین روزها، یک اتفاق خیلی قشنگ در جریان است که امیدوارم برای همیشه مستدام باشد؛ چیزی که سالها است من و خانواده ام را به شدت درگیر خود کرده و همه اشکها و دعاهایمان روی آن متمرکز شده است. اگر موقع تحویل سال، یادتان به من افتاد و خواستید برایم دعا کنید، از خدا بخواهید این اتفاق خوب به طور مستمر و با کیفیت بالا ادامه پیدا کند، خودش متوجه می شود! =)

حرف آخر:

آرزو می کنم سال جدید برای همه، به ویژه مردم سرزمینم، خانواده ام، دوستان دیده و ندیده ام، آشناها، فامیل، دانشجوهایم، بچه ها و هر کس به هر شکلی حقی به گردنم دارد، سالی پر از عشق، آرامش، آگاهی و امنیت جسمی، روانی، اقتصادی، اجتماعی، ی و. باشد؛ سالی که حق» به جایگاه اصلی اش برسد.

دوستان قدیمی و جدیدم! دوستتان دارم و برای تک تکتان یک دنیا عشق می فرستم.

۱. لیست بلندبالایی نوشته ام از کارهایی که نشد انجام دهم و ناچار به سال جدید موکول شد. منی که کار امروز را حتی به فردا هم نمی انداختم، مجبور شدم کار امسال را به سال آینده بیندازم. کلی هم حرف دارم که در پست عمومی و خصوصی بنویسم. همان طور که مشغول کار هستم با خودم می گویم فلان چیز را هم بنویسم ولی وقتی گوشی دست می گیرم بیشترش از ذهنم می پرد. آن موضوعی هم که در دو پست قبل نوشتم می خواهم بنویسمش یادم رفت!

۲. تا یکشنبه شب سر کار بودم. روز بعدش به طور خودجوش اعلام کردم که من دیگر نمی آیم و لطفا دست از سرم بردارید تا بتوانم دستی به سر و روی اتاق بخت برگشته ام که یک سال تمام است فقط در حد حفظ ظاهر به آن رسیدگی کرده ام و نتوانسته ام همه ناکجاآبادهایش را تمیز کنم بکشم. حالا سه روز تمام است که دارم آن اتاق دو وجبی را می تکانم و مانده ام که چطور این همه چیز را(که البته غالب آنها کتاب و مجله و جزوه و سررسید و کاغذ است) در این دو وجب جا، جا داده ام. امروز وقتی بالاخره همه چیز تمیز و مرتب سر جایش قرار گرفت و گردگیری و جارو و سایر کارها تمام شد، حس کردم کل اتاق و وسایلش دارند از خوشحالی کل می کشند!

۳. نشد یک بار ایمو رو باز کنم و بدون سوتی دادن از آن خارج شوم! تا می آیم تکان بخورم یا به یکی زنگ زده ام یا پیغام صوتی ارسال کرده ام! آن هم به چه کسانی! اصلا دیگر می ترسم پایم را در ایمو بگذارم!

۴. این بار حاج آقا فرمودند که بی قید و شرط ببخشید؛ حتی کسی را که جوان شما را به تباهی کشاند! و حضرت علی هم اگر شهید نشده بود قطعا قاتل خود را می بخشید و پیامبر روز فتح مکه همه را بخشید و آن قدر گفت و گفت که کم مانده بود برسد به اینجا که بگوید هر کس به او ظلمی شد و ظالم را نبخشید آتش جهنم بر او حلال است!

حالا بماند که حضرت علی هم وصیت به قصاص کرده بود نه بخشش و بعد از شهادتش هم کسانی که قاتل را قصاص کردند امام بودند و پیامبر هم اگر روز فتح همه را بخشید، جنبه ای اجتماعی داشت و هدفش دلگرم کردن مردم به اسلام بود. بماند که در تاریخ و احادیث و روایات نمونه های زیادی داریم که ائمه فرد خطاکار را نبخشیدند. اصلا کاری به این بحثها ندارم. چیزی که باعث شد این را بنویسم، حدیثی از امام علی (ع) است که امروز دیدم: "آگاه ترین مردم به خدا کسی است که بیش از همه بتواند مردم را در برابر خطاهایی که مرتکب شده اند ببخشد، هر چتد عذر موجهی برای آنها نیابد." قشنگی این جمله را حس می کنید؟ امام بخشیدن دیگران را نشانه آگاهی می داند (برخلاف حاج آقا که بخشیدن را طوری توصیف می کرد که با آدم احساس زبونی و بیچارگی می داد). امام می گوید بیش از همه ببخشد نه این که همه را ببخشد. امام از لفظ بتواند استفاده می کند نه جملات دستوری و اجباری. یعنی توجه دارد که ممکن هم هست نتوانیم و این نتوانستن اصلا بد نیست. امام خیلی خوب است؛ کاش حاج آقاهای خوب زیادی داشتیم!

+ لطفا در مورد حاج آقاها قضاوتهای کلی نکنید! حتی اگر یک نفر آنها آن چیزی نباشند که شما در مورد همه شان گفته اید، به آن یک نفر مدیونید!

++ اگر حرفهایم یادم بیاید و فرصت بشود فکر کنم قبل از عید ۳_۴پست دیگر بگذارم!

۱. یکی از کارهایی که در سال ۹۷ زیاد انجام دادم دانلود فیلم است و امسال تصمیم دارم بیشتر فیلم ببینم. این کار را از ۲۹ اسفند شروع کردم و تصمیم دارم تا ۱۳ فروردین حداقل ۱۳ فیلم دیده باشم. فعلا شده است هفت تا. بعد از عید یک پست در مورد فیلمهایی که دیده ام می گذارم؛ هر چند هیچ کدام از فیلمها جدید نیست!

۲. من آن قدر آدم مهمی هستم که رییس جمهور یک مملکت، هر سال همان روز اول عید برایم پیام تبریک می فرستد! شما چطور؟!

۳. یکی از همکارهای قدیمی ام در تلگرام برایم پیام تبریک فرستاد. وقتی بازش کردم دیدم آخرین پیامی که قبل از آن بینمان رد و بدل شده است، تبریک عید ۹۷ بوده است! مجبور نیستید عید را به همه مخاطبان گوشیتان تبریک بگوییدها!

۴. امسال بر خلاف عید ۹۷ و ۹۶، عیددیدنی را به اقوام درجه ۱ محدود کردم. هیچ کجا، پذیراییشان به نسبت سالهای قبل تغییری نکرده بود! آمدن مهمان را بیشتر از مهمانی رفتن دوست دارم.

۵. هر کسی باید تعدادی آدم "حال خوب کن" در زندگی اش داشته باشد تا هر وقت افسرده و بی حس و حال و بی حوصله و نچسب می شود، با حضورشان به زندگی اش رنگ بپاشند و همه چیز را عالی کنند. خوشبختانه در زندگی من تعداد زیادی از این آدمها وجود دارد که در صدر همه آنها می توانم به خواهرزاده های نازنین و البته گودزیلایم و بقیه افراد خانواده اشاره کنم. خودت باش، دخترخاله ها، یکی از دخترعمه ها، سه تا از دوستان دوره دبیرستان، یکی از دوستان دوره لیسانس، یکی دو نفر از دوستان دنیای مجازی و اکثر بچه های کوچک در این لیست جا می گیرند! همین دیروز، تمام روز را بی حوصله و کسل بودم. شب خاله با دختر و پسر و عروس و داماد و نوه هایش به خانه مان آمدند. گپ زدن با دخترخاله (که حس ناب همه دوران کودکی و نوجوانیمان را در خودش دارد) و بغل کردن دختر کوچولویش و تماشای شیرینی بقیه بچه ها به قدری حالم را خوب کرد که بعد از رفتنشان یک شارمین جدید در من متولد شده بود!

زتدگیتان پر از آدمهای حال خوب کن.

به سال 1397 که فکر می کنم، به نظرم می رسد روزهایی که پشت سر گذاشته ام خیلی بیشتر از 365 تا بوده است! مگر می شود این همه ماجرا و تغییر فقط در 365 روز اتفاق افتاده باشد؟! بعضی از خاطرات این سال، آن قدر برایم دور و دست نیافتنی هستند که هی از خودم می پرسم مطمئنی 97 بوده است و نه سال(های) قبل از آن؟

1. در یک نگاه کلی، 97 شکر خدا برای من سال خوبی بود (البته در زندگی فردی و صرفه نظر از اوضاع و احوال داغان کشور). تجربه های کاری بسیار متنوعی داشتم. همکاری با موسسه های فرهنگی- هنری، دانشگاهها، کلینیکها، ارگانهای دولتی و مهدکودکهای مختلف، برگزاری سخنرانیها، جلسه ها و کارگاههای آموزشی نسبتا زیاد، آشنایی با آدمهای متفاوت، یادگیری مهارتها و مطالب گسترده و متنوع، انجام کارهای خودجوش مختلف و حتی تلاش برای راه انداختن یک کار جدید که در نهایت به خاطر اوضاع اقتصادی نابسامان مملکت، مجبور شدم آن را نیمه کاره رها کنم. اما در عوض، پیشنهادهای شغلی خوبی داشتم و خوشبختانه آن قدر خوب پیش رفت، که به راحتی می توانستم خیلی از پیشنهادها را رد کنم و از نظر مالی هم به نسبت سالهای دیگر برایم بهتر بود.

2. در این سال، شکلهای مختلفی از سفر به استانهای مختلف را تجربه کردم: با خانواده، با فامیل، با دوست، با دانشگاه (بدون دوستان) و حتی کاملا تنها. اولین بار بود که تنهایی سفر می رفتم و اگرچه به هدفی که از این سفر داشتم نرسیدم، به چشم یک تجربه از آن لذت بردم. در دو سفر، مقصدم تهران بود. اولی نمایشگاه کتاب و دومی با هدفی که نتیجه آن در سال جدید معلوم خواهد شد و من به شدت به آن امیدوارم. 

3. در این سال، توانستم با بسیاری از هیجانات و باورهای منفی ام کنار بیایم:

اول) دیگر هیچ خبری از خشمی که نسبت به مدیر سابق و آدمهای مربوط به آن دوران داشتم نبود و مثل گذشته دلم نمی خواست هر موفقیتی که بدون رد پای او به دست می آورم را توی چشمش فرو کنم (اصلا در موفقیتهایم یادم به او نبود) و حتی در آخرین برخوردمان متوجه شدم که چه قدر نسبت به او بی تفاوت و کرخم!

دوم) با خدا کنار آمدم! آن قدر فراز و نشیب پیش پایم گذاشت، آن قدر مرا دور خودم چرخاند، آن قدر مرا از اوج تاریکی به دل روشنایی و از دل روشنایی به نهایت تاریکی کشاند، آن قدر امیدهای پررنگم را کاملا محو کرد، آن قدر برنامه ریزیهایم را به هم زد، آن قدر از راه بی گمان برایم لبخند و شادی فرستاد، آن قدر تلاشهایم را در هم شکست و به سکوتها و رضایتهایم پاداش داد که بالاخره تمام قد در مقابلش خم شدم و با همه وجودم زمزمه کردم که: اگه دنیا بخواد و تو بگی نه/ نخواد و تو بگی آره، تمومه/ همین که اول و آخر تو هستی/ به محتاج تو محتاجی حرومه».

سوم) یک حس نصفه نیمه را هم تجربه کردم که البته در تعداد کمی از روزهای سال وجود داشت و محدود می شد به نهایتا تا دو سه روز بعد از هر بار دیدنش! روز چهارم اصلا یادم نبود چنین فردی وجود خارجی دارد! بعد هم، همین چند روز پیش، به طور ناگهانی تصمیم گرفتم حتی در حد همان چند روز در سال هم حس نداشته باشم و دیگر ندارم! به همین سادگی به همین یخ کردگی! =)

4. تغییرات خوبی در من شکل گرفت و البته هنوز جای کار دارد. یکی از این تغییرات که در شش ماهه دوم سال آن را در خودم کشف کردم و از وجودش به شدت لذت بردم این بود که قبلا وقتی حس می کردم کسی یا کسانی حس خوبی به من ندارند یا جوری در مورد من فکر می کنند که در واقع آن جور نیستم، ناراحت می شدم و در لاک خودم فرو می رفتم و حتی طوری رفتار می کردم که تصورات غیرواقعی آنها تایید شود. اما حالا دیگر این طور نیستم. اولا که حتی وقتی حس می کنم یک فرد یا گروه از من خوششان نمی آید واقعا برایم اهمیتی ندارد (نمی گویم هیچ» اهمیتی ندارد، ولی زیاد هم ناراحتم نمی کند) و دوما به این توانایی رسیده ام که همان طور که هستم رفتار کنم نه این که خودم را از نگاه دیگران ببینم و آن طور که آنها تصور می کنند هستم باشم. مثلا گاهی این تجربه را داشته ام که کسانی که تیپ متفاوتی از من دارند، در برخوردهای اول زیاد یا اصلا تحویلم نمی گیرند. قبلا در چنین شرایطی سکوت می کردم و خودم را کنار می کشیدم. الان بی توجه به رفتار آنها، با اعتماد به نفس کامل، وارد تعامل می شوم و در همان حدی که خودم مایلم (نه کمتر و نه بیشتر) ارتباط برقرار می کنم. نتیجه خیلی خوب است. فهمیدم من فقط وقتی می توانم از طرف دیگران به همان شکلی که هستم مورد پذیرش قرار بگیرم و دوست داشته شوم که در قدم اول خودم خودم را پذیرفته باشم و دوست بدارم. کلا از رشد اعتماد به نفس و جرات ورزی در خودم بسیار راضی ام و البته می دانم که هنوز هم باید مسیر طولانی یی را بپیمایم تا بشوم آنچه باید!

5. و در این سال، در همین روزها، یک اتفاق خیلی قشنگ در جریان است که امیدوارم برای همیشه مستدام باشد؛ چیزی که سالها است من و خانواده ام را به شدت درگیر خود کرده و همه اشکها و دعاهایمان روی آن متمرکز شده است. اگر موقع تحویل سال، یادتان به من افتاد و خواستید برایم دعا کنید، از خدا بخواهید این اتفاق خوب به طور مستمر و با کیفیت بالا ادامه پیدا کند، خودش متوجه می شود! =)

حرف آخر:

آرزو می کنم سال جدید برای همه، به ویژه مردم سرزمینم، خانواده ام، دوستان دیده و ندیده ام، آشناها، فامیل، دانشجوهایم، بچه ها و هر کس به هر شکلی حقی به گردنم دارد، سالی پر از عشق، آرامش، آگاهی و امنیت جسمی، روانی، اقتصادی، اجتماعی، ی و. باشد؛ سالی که حق» به جایگاه اصلی اش برسد.

دوستان قدیمی و جدیدم! دوستتان دارم و برای تک تکتان یک دنیا عشق می فرستم.

بعضی ها فکر می کنند این که عکس پروفایل کسی، گل و بلبل و سبزه و چمن و کوه و دشت و دریا و شعر و شوهر و بچه و هر چیزی غیر از عکس خودش باشد به این معنی است که این فرد از فقدان اعتماد به نفس رنج می برد»! یا خودش را دوست ندارد! 

یا اگر کسی در برابر بعضی از افراد، موها و بدنش را می پوشاند و دوست ندارد در مورد آنها با هر کسی حرف بزند، به این معنی است که با بدنش راحت نیست و بدنش را دوست ندارد و به خاطر بدنش شرمنده است یا نه. اصلاً بدن و موهایش قشنگ نیست و خجالت می کشد دیگران آن را ببینند.

یا اگر کسی همه جا در مورد مسائل خاص ن صحبت نمی کند یا دوست ندارد در مورد این که چه پوشیده یا قرار است چه بپوشد به کسی که او را نمی بیند توضیحی بدهد به این معنی است که صحبت کردن در مورد این مسائل را بد و زشت و قبیح و ناروا و بی شرمانه و. می داند و معتقد است هر گونه اشاره ای به این  گونه مسائل، کیان اسلام و بنیاد خانواده و شوونات دینی و اخلاقی را زیر سوال می برد. 

من به آنهایی که آن قدررررر روشنفکرند که با هر چیزی که ممکن است رد کمرنگی از دین و اسلام داشته باشد،بر اساس پیش فرضها و تعصبات قبلی خود، برخورد می کنند و آن چیز را زیر سوال می برند هیچ کاری ندارم و آنها را به خدا واگذار می کنم! =) چون می دانم به قول دکتر شریعتی، آنها هیچ فرقی با مذهبی هایی که بی دلیل هر چیزی را به اسم مذهب می پذیرند ندارند! اینها بی دلیل می پذیرند و آنها بی دلیل رد می کنند.

روی حرفم با بقیه ی افراد معتقد به سه بند اول این پست است!

می خواهم بگویم همیشه، پوشاندن و مخفی نگه داشتن چیزی یا جار نزدن آن، وماً به معنی دوست نداشتن یا خجالت کشیدن بابت آن یا قبیح دانستن صحبت در مورد آن نیست.

مثلاً شما رمز کارت بانکیتان را روی پیشانیتان نمی نویسید و به کوچه و خیابان بروید و اگر کسی رمزتان را خواست نه تنها به او نمی دهید بلکه کلی هم شاکی می شوید و ممکن است با او برخورد هم بکنید یا دست کم در دلتان به او فحش بدهید؛ اما به خاطر داشتن رمز یا کارت یا حساب بانکی شرمنده نیستید!

شما در مورد میزان موجودی کارتتان یا حساب پس اندازتان یا مقدار طلا یا دلاری که ذخیره کرده اید به کسی اطلاعات دقیق نمی دهید و حتی شاید وجودش را کتمان یا مخفی کنید، بدون این که داشتن پول و طلا و ذخیره کردن آن را کاری بد و بی شرمانه بدانید!

شما وسط هال خانه تان (وقتی بقیه اعضای خانواده حضور دارند) یا وسط مهمانی دوستانه، با همسر یا پارتنرتان وارد رابطه نمی شوید (مگر این که مست باشید یا چیزی زده باشید و اختیارتان دست خودتان نباشد) اما این به این معنی نیست که بابت داشتن رابطه خجل و شرمسارید یا رابطه تان با همسر یا پارتنرتان را دوست ندارید یا اعتماد به نفستان کم است!

شما هر چه قدر هم که آزادی پوشش وجود داشته باشد، مادرزاد در کوچه و خیابان نمی گردید، حتی اگر زیباترین بدن دنیا را داشته باشید و بابت آن حسابی کیفور و مغرور و مشعوف باشید!

و خلاصه این که خیلی چیزها در زندگیتان هست که نمی خواهید با دیگران به اشتراک بگذارید اما دلیلش این نیست که آن چیزها را دوست ندارید یا به خاطر وجودشان شرمنده اید یا کلاً اعتماد به نفستان پایین است یا حرف زدن در مورد آن چیزها را بد می دانید. شما به سادگی دلایل دیگری دارید که برای خودتان منطقی و موجه و ارزشمند است و حتی اگر فردی آن را زیر سوال ببرد اهمیتی نمی دهید و کار خودتان را می کنید و حتی ممکن است بابت نفهمی یا ناآگاهی فرد مقابل متاسف شوید!

این مثالها را زدم چون فکر می کنم ملموس ترین و عینی ترین چیزهایی هستند که اکثر ما در مورد آنها با هم توافق داریم و می خواهم بگویم شاید چیزهایی هم باشد که دیگران مخفی می کنند یا آنها را به نمایش نمی گذارند یا ترجیح می دهند در موردش حرف نزنند و همه اینها وما به آن دلیلی که شما فکر می کنید نیست و ممکن است دلایل موجه یا حتی ناموجه دیگری برای آن داشته باشند. 

و یکی از کاربردهای درست جمله روشنفکرانه قضاوت نکنیم» همین جا است! من می توانم این موضوع را که کسی عکس خودش را پروفایل کند/نکند یا بدن و مویش را بپوشاند/نپوشاند یا در مورد بدن، مو و لباسی که پوشیده یا در مورد مسائل خاص ن (یا مردان) با دیگران حرف بزند/نزند، قبول داشته باشم یا نداشته باشم (درست بدانم یا غلط) و البته برای هر کدام باید دلایل خودم را داشته باشم. اما اگر معتقدم نباید دیگران را قضاوت کرد، پس نباید به خودم اجازه بدهم وقتی کسی هر کدام از این کارها را انجام می دهد که من اعتقادی به آن ندارم، به او برچسب بزنم و یا کارش را با دلایلی که به نظر خودم می رسد توجیه کنم یا به آن فرد بی احترامی کنم. من فقط می توانم بگویم با این کار (و نه با این شخص) موافق یا مخالفم و به این دلایل! و دیگر هیچ!

+ یک چیزی را مدتها بود می خواستم بنویسم و موقعیت مناسبی پیش نیامد. حالا که در بند سوم این پست به آن اشاره کردم، شاید بد نباشد بنویسمش. به نظر من همان قدر که مخفی کردن مسائل خاص نه با هر ترفند و طریق ممکن، کار عاقلانه ای نیست، جار زدن آن در هر جای نامربوطی هم درست نیست! همان قدر که نیازی نیست یک دختر جلوی پدر و برادرش، درد کمر و شکمش را به هزار و یک مرض دیگر نسبت دهد تا مبادا بفهمند در چه دوره ای است یا لوازم مربوط به این دوره را در هزار و یک سوراخ سنبه قایم کند تا چشم هیچ مردی به آن نخورد، نیازی هم نیست که بنشینید در جمع عمومی درد و رنجی را که در دوره ماه قبل کشیده یا سایر مسائل و وسایل مربوط به آن را تشریح کند یا به هر ضرب و زوری شده توی چشم پسرهای کلاسشان کند که بدانید و آگاه باشید که من به این دلیل حالم خوب نیست یا. هر جا نیاز بود در موردش حرفی زده شود خجالت نکشید و حرف بزنید و هر جا نیازی نبود، باز هم خجالت نکشید ولی حرف نزنید!

++ به تفاوت راز و خصوصی توجه کنیم!

+++ شاعر عنوان: مولانا

۱. یکی از کارهایی که در سال ۹۷ زیاد انجام دادم دانلود فیلم است و امسال تصمیم دارم بیشتر فیلم ببینم. این کار را از ۲۹ اسفند شروع کردم و تصمیم دارم تا ۱۳ فروردین حداقل ۱۳ فیلم دیده باشم. فعلا شده است هفت تا. بعد از عید یک پست در مورد فیلمهایی که دیده ام می گذارم؛ هر چند هیچ کدام از فیلمها جدید نیست!

۲. من آن قدر آدم مهمی هستم که رییس جمهور یک مملکت، هر سال همان روز اول عید برایم پیام تبریک می فرستد! شما چطور؟!

۳. یکی از همکارهای قدیمی ام در تلگرام برایم پیام تبریک فرستاد. وقتی بازش کردم دیدم آخرین پیامی که قبل از آن بینمان رد و بدل شده است، تبریک عید ۹۷ بوده است! مجبور نیستید عید را به همه مخاطبان گوشیتان تبریک بگوییدها!

۴. امسال بر خلاف عید ۹۷ و ۹۶، عیددیدنی را به اقوام درجه ۱ محدود کردم. هیچ کجا، پذیراییشان به نسبت سالهای قبل تغییری نکرده بود! آمدن مهمان را بیشتر از مهمانی رفتن دوست دارم.

۵. هر کسی باید تعدادی آدم "حال خوب کن" در زندگی اش داشته باشد تا هر وقت افسرده و بی حس و حال و بی حوصله و نچسب می شود، با حضورشان به زندگی اش رنگ بپاشند و همه چیز را عالی کنند. خوشبختانه در زندگی من تعداد زیادی از این آدمها وجود دارد که در صدر همه آنها می توانم به خواهرزاده های نازنین و البته گودزیلایم و بقیه افراد خانواده اشاره کنم. خودت باش، دخترخاله ها، یکی از دخترعمه ها، سه تا از دوستان دوره دبیرستان، یکی از دوستان دوره لیسانس، یکی دو نفر از دوستان دنیای مجازی و اکثر بچه های کوچک در این لیست جا می گیرند! همین دیروز، تمام روز را بی حوصله و کسل بودم. شب خاله با دختر و پسر و عروس و داماد و نوه هایش به خانه مان آمدند. گپ زدن با دخترخاله (که حس ناب همه دوران کودکی و نوجوانیمان را در خودش دارد) و بغل کردن دختر کوچولویش و تماشای شیرینی بقیه بچه ها به قدری حالم را خوب کرد که بعد از رفتنشان یک شارمین جدید در من متولد شده بود!

زتدگیتان پر از آدمهای حال خوب کن.

گفتی: "دوستت دارم." نه. دروغ چرا؟ گفتی: "دوستتان داشتم." بین این دو تا زمین تا آسمان فرق است. گفتی: "من از دوازده سال پیش یک وقتهایی دوستتان داشتم." و نگفتی: "تا امسال. تا همین امروز. تا همین الان." و من نفهمیدم این "یک وقتهایی" دقیقا به کدام روزها برمی گردد! 

به لبخندهایی که  فرو می خوردی و نگاههایی که می یدی و "سلام"هایی که از آنها می گریختی یا به لحظه هایی که محو می شدی در خودت و مرا نه می دیدی، نه می شناختی!  به همه قایم باشکهایی که من چشم نمی گذاشتم ولی تو قایم می شدی و خیال پیدا شدن هم نداشتی یا به گرگم به هواهایی که من فرار نمی کردم ولی تو دنبالم بودی؟

نمی دانم. من تو را بلد نبودم. بلد نیستم. و بین این دو تا فرق چندانی نیست. من دوازده سال تمام است که تو را یاد نگرفته ام. تقصیر من نیست؛ خودت معلم خوبی نبودی. نه پیدا کردنت را یادم دادی وقتی که قایم می شدی نه یک جا ایستادنم را وقتی که دنبالم می کردی و نه حتی در همه این دوازده سال، یک بار از آن سی و دو حرف استفاده کردی تا دست کم چیزی بگویی.

آن وقت در شب سیزدهم از سیزدهمین سال، با آن جمله دست و پا شکسته مبهم خاک خورده درب و داغان، که انگار بعد از دوازده سال اسارتِ همراه با مفقود الاثری و گمنامی، تازه کمر صاف کرده و نفسی کشیده است، از راه رسیده ای که کجای دنیای مرا فتح کنی؟!

+

روایت فتح ۱

+ از سری نوشته های الکی پلکی!

بعضی ها فکر می کنند این که عکس پروفایل کسی، گل و بلبل و سبزه و چمن و کوه و دشت و دریا و شعر و شوهر و بچه و هر چیزی غیر از عکس خودش باشد به این معنی است که این فرد از فقدان اعتماد به نفس رنج می برد»! یا خودش را دوست ندارد! 

یا اگر کسی در برابر بعضی از افراد، موها و بدنش را می پوشاند و دوست ندارد در مورد آنها با هر کسی حرف بزند، به این معنی است که با بدنش راحت نیست و بدنش را دوست ندارد و به خاطر بدنش شرمنده است یا نه. اصلاً بدن و موهایش قشنگ نیست و خجالت می کشد دیگران آن را ببینند.

یا اگر کسی همه جا در مورد مسائل خاص ن صحبت نمی کند یا دوست ندارد در مورد این که چه پوشیده یا قرار است چه بپوشد به کسی که او را نمی بیند توضیحی بدهد به این معنی است که صحبت کردن در مورد این مسائل را بد و زشت و قبیح و ناروا و بی شرمانه و. می داند و معتقد است هر گونه اشاره ای به این  گونه مسائل، کیان اسلام و بنیاد خانواده و شوونات دینی و اخلاقی را زیر سوال می برد. 

من به آنهایی که آن قدررررر روشنفکرند که با هر چیزی که ممکن است رد کمرنگی از دین و اسلام داشته باشد،بر اساس پیش فرضها و تعصبات قبلی خود، برخورد می کنند و آن چیز را زیر سوال می برند هیچ کاری ندارم و آنها را به خدا واگذار می کنم! =) چون می دانم به قول دکتر شریعتی، آنها هیچ فرقی با مذهبی هایی که بی دلیل هر چیزی را به اسم مذهب می پذیرند ندارند! اینها بی دلیل می پذیرند و آنها بی دلیل رد می کنند.

روی حرفم با بقیه ی افراد معتقد به سه بند اول این پست است!

می خواهم بگویم همیشه، پوشاندن و مخفی نگه داشتن چیزی یا جار نزدن آن، وماً به معنی دوست نداشتن یا خجالت کشیدن بابت آن یا قبیح دانستن صحبت در مورد آن نیست.

مثلاً شما رمز کارت بانکیتان را روی پیشانیتان نمی نویسید و به کوچه و خیابان بروید و اگر کسی رمزتان را خواست نه تنها به او نمی دهید بلکه کلی هم شاکی می شوید و ممکن است با او برخورد هم بکنید یا دست کم در دلتان به او فحش بدهید؛ اما به خاطر داشتن رمز یا کارت یا حساب بانکی شرمنده نیستید!

شما در مورد میزان موجودی کارتتان یا حساب پس اندازتان یا مقدار طلا یا دلاری که ذخیره کرده اید به کسی اطلاعات دقیق نمی دهید و حتی شاید وجودش را کتمان یا مخفی کنید، بدون این که داشتن پول و طلا و ذخیره کردن آن را کاری بد و بی شرمانه بدانید!

شما وسط هال خانه تان (وقتی بقیه اعضای خانواده حضور دارند) یا وسط مهمانی دوستانه، با همسر یا پارتنرتان وارد رابطه نمی شوید (مگر این که مست باشید یا چیزی زده باشید و اختیارتان دست خودتان نباشد) اما این به این معنی نیست که بابت داشتن رابطه خجل و شرمسارید یا رابطه تان با همسر یا پارتنرتان را دوست ندارید یا اعتماد به نفستان کم است!

شما هر چه قدر هم که آزادی پوشش وجود داشته باشد، مادرزاد در کوچه و خیابان نمی گردید، حتی اگر زیباترین بدن دنیا را داشته باشید و بابت آن حسابی کیفور و مغرور و مشعوف باشید!

و خلاصه این که خیلی چیزها در زندگیتان هست که نمی خواهید با دیگران به اشتراک بگذارید اما دلیلش این نیست که آن چیزها را دوست ندارید یا به خاطر وجودشان شرمنده اید یا کلاً اعتماد به نفستان پایین است یا حرف زدن در مورد آن چیزها را بد می دانید. شما به سادگی دلایل دیگری دارید که برای خودتان منطقی و موجه و ارزشمند است و حتی اگر فردی آن را زیر سوال ببرد اهمیتی نمی دهید و کار خودتان را می کنید و حتی ممکن است بابت نفهمی یا ناآگاهی فرد مقابل متاسف شوید!

این مثالها را زدم چون فکر می کنم ملموس ترین و عینی ترین چیزهایی هستند که اکثر ما در مورد آنها با هم توافق داریم و می خواهم بگویم شاید چیزهایی هم باشد که دیگران مخفی می کنند یا آنها را به نمایش نمی گذارند یا ترجیح می دهند در موردش حرف نزنند و همه اینها وما به آن دلیلی که شما فکر می کنید نیست و ممکن است دلایل موجه یا حتی ناموجه دیگری برای آن داشته باشند. 

و یکی از کاربردهای درست جمله روشنفکرانه قضاوت نکنیم» همین جا است! من می توانم این موضوع را که کسی عکس خودش را پروفایل کند/نکند یا بدن و مویش را بپوشاند/نپوشاند یا در مورد بدن، مو و لباسی که پوشیده یا در مورد مسائل خاص ن (یا مردان) با دیگران حرف بزند/نزند، قبول داشته باشم یا نداشته باشم (درست بدانم یا غلط) و البته برای هر کدام باید دلایل خودم را داشته باشم. اما اگر معتقدم نباید دیگران را قضاوت کرد، پس نباید به خودم اجازه بدهم وقتی کسی هر کدام از این کارها را انجام می دهد که من اعتقادی به آن ندارم، به او برچسب بزنم و یا کارش را با دلایلی که به نظر خودم می رسد توجیه کنم یا به آن فرد بی احترامی کنم. من فقط می توانم بگویم با این کار (و نه با این شخص) موافق یا مخالفم و به این دلایل! و دیگر هیچ!

+ یک چیزی را مدتها بود می خواستم بنویسم و موقعیت مناسبی پیش نیامد. حالا که در بند سوم این پست به آن اشاره کردم، شاید بد نباشد بنویسمش. به نظر من همان قدر که مخفی کردن مسائل خاص نه با هر ترفند و طریق ممکن، کار عاقلانه ای نیست، جار زدن آن در هر جای نامربوطی هم درست نیست! همان قدر که نیازی نیست یک دختر جلوی پدر و برادرش، درد کمر و شکمش را به هزار و یک مرض دیگر نسبت دهد تا مبادا بفهمند در چه دوره ای است یا لوازم مربوط به این دوره را در هزار و یک سوراخ سنبه قایم کند تا چشم هیچ مردی به آن نخورد، نیازی هم نیست که بنشینید در جمع عمومی درد و رنجی را که در دوره ماه قبل کشیده یا سایر مسائل و وسایل مربوط به آن را تشریح کند یا به هر ضرب و زوری شده توی چشم پسرهای کلاسشان کند که بدانید و آگاه باشید که من به این دلیل حالم خوب نیست یا. هر جا نیاز بود در موردش حرفی زده شود خجالت نکشید و حرف بزنید و هر جا نیازی نبود، باز هم خجالت نکشید ولی حرف نزنید!

++ به تفاوت راز و خصوصی توجه کنیم!

+++ شاعر عنوان: مولانا

قرار بود در عید کلی فیلم ببینم؛ ولی اواخر هفته اول، بالاخره آقای ناشر توانست مرا قانع کند که به طور فشرده روی کتابی که از انتشارش منصرف شده بودم کار کنم و آن را به نمایشگاه کتاب برسانم و خلاصه نیمه دوم عیدم به فنا رفت و هنوز هم در فنا هستم!

اما فیلمهایی که در نیمه اول عید دیدم (و راستش زیاد هم انتظاراتم را برآورده نکرد):

۱. جامه دران (۱۳۹۳_حمیدرضا قطبی): یادم نیست کدام بلاگر این فیلم را در وبش معرفی کرده بود ولی هر که بود دستش درد نکند. با این که فیلم، یک داستان معمولی داشت طرز روایت آن خیلی جذاب بود. هر قسمت فیلم از دید یکی از شخصیتها روایت می شد و کم کم پازلی از کلیت ماجرا در ذهن شکل می گرفت و چینش قطعات قبلی اصلاح می شد. دوستش داشتم.

۲. قوی سیاه (۲۰۱۰_ آرونفسکی): داستان یک بالرین وسواسی و کمال طلب که تلاش می کند به هر قیمتی که شده یک نقش خاص را در یکی از اجراهایشان به دست آورد. برای من که زیاد اهل دیدن فیلمهای خارجی نیستم و کلا فیلمهای بدون سانسور نمی بینم، این فیلم خیلی خاص بود؛ طوری که با هیجان و ترس محو آن شده بودم. همه جور صحنه ای در فیلم دیده می شد: ترسناک، خاک برسری!، عاطفی، جنایی، روان شناختی، دوستانه، خانوادگی و. و من با وجود این که دوستش داشتم و کلی هم از رقص باله خوشم آمد، به محض تمام شدنش آن را حذف کردم!

۳. لامبورگینی (۱۳۹۵_ محمد اسدنیا): از من بپرسید می گویم حتی اسم "فیلم" و "طنز" را هم نمی شود روی آن گذاشت. بیشتر شبیه یک نمایش مدرسه ای بود با اتفاقهای در هم بر هم و بیمزه که تهش از خودت می پرسیدی: "خب حالا که چی؟!" هیچ منطقی در اتفاقهای فیلم نبود و آن بازیگری که اتفاقها حول محور او می چرخید (و اتفاقا خود کارگردان است!) به شدت مصنوعی، ناشی و نچسب بازی می کرد. خلاصه که لامبورگینی را نبینید!

+ بعدا کلیپی از کارگردان دیدم که گفته من این فیلم را به خاطر مشکلات مالی قبول کردم و در مورد داستان آن هیج دفاعی ندارم ولی کسی که آن نقش را بازی کرده من نیستم و یکی دیگر است (ولی نمی گوید کیست و اسم خودش میان بازیگرهاست!)

۴.من سالوادور نیستم (۱۳۹۴_منوچهر هادی): با وجود موضوع نسبتا تکراری، به نظر من خوب و جذاب کار شده بود و بازیگرهای نقش اول آن هم که جذابیت ذاتی خودشان را داشتند. طنز خوبی بود. لبخند و خنده و قهقهه به لبم آورد.

۵. روز هشتم (۱۹۹۶_ ژاکو فان دورمال): داستان یک مرد جوان مونگول که دلش نمیخواهد در موسسه نگهداری از عقب ماندگان ذهنی زندگی کند و با فرار از آنجا ماجراهای زیادی به وجود می آورد که باعث اشک و لبخند بیننده می شود! صحنه پایانی فیلم بی نهایت غیرمنتظره و دردناک است. اما کلیت فیلم آدم را به یاد فیلم ایرانی "بچه آسمونی" می اندازد. 

۶. بابای اجباری (1388- عباس مرادیان): طنز جذابی نبود. اما دست کم پیام قشنگی داشت. اولش فکر کردم از این فیلمهای مزخرفی است که فقط جنگ تن به تن زن و مرد برای نمایش برتری خود را نشان می دهد. ولی خوشبختانه موضوع انسانی تری داشت.

۷. تگزاس (1396- مسعود اطیابی): در مورد این مثلا طنز فقط این سوال را دارم که چرا فکر کرده اند اگر به ادا و اطوارهای بی مزه و تکراریشان رنگ و لعاب خارجکی بزنند و چند تا زن  بدون روسری شلوار تنگ پوشیده قاطی اش کنند جذاب و خنده دار می شوند؟ خلاقیت و هنرشان  در همین حد است یعنی؟!

۸. کباب غاز (1390- صالح دلدم): اگر قبلا داستان جذاب و زیبای "کباب غاز" جمااده را نخوانده بودم، امکان نداشت این فیلم را (که بر اساس همان داستان نوشته شده) ببینم. اصلا همه قشنگی این داستان به قلم شیوا و جذاب جمااده است و به نظرم تبدیل آن به فیلم، باعث شده بود هیچ چیز از آن باقی نماند!

۹. رالف خرابکار ۲: رالف اینترنت خرابکن (2016- ریچ مور و فیل جانستون): اولین انیمیشنی که امسال دیدم. عالی نبود ولی خوب بود و حتی می شد از آن با اهداف آموزشی  (در رابطه با دوستی و مسایل مربوط به آن) برای بچه ها استفاده کرد. (قابل توجه خودت باش!)

10. هتل ترانسیلوانیا 3 (2018، تارتاکوفسکی): با آن همه انتظاری که برای انتشار این انیمیشن کشیدم، وقتی بالاخره دانلود کردم و دیدمش، کلی توی ذوقم خورد. هتل ترانسیلوانیای 1 عالی و متفاوت بود. 2 خوب و متفاوت بود اما در مورد 3 فقط می توانم بگویم خوب معمولی با یک موضوع نسبتاً تکراری و نه چندان جذاب.

11. هی آرنولد (۱۹۹۶_ بارتلت): رویم به دیوار، این انیمیشن را با این که خیلی کودکانه بود و موضوع چندان جذابی هم نداشت، دوست داشتم! البته کودکانه که می گویم به این معنی نیست که در آن یک دختربچه عاشق همکلاسی اش نباشد و سرانجام با نیروی عشق خود مشکل بزرگ زندگی او را حل نکند!

گفتی: "دوستت دارم." نه. دروغ چرا؟ گفتی: "دوستتان داشتم." بین این دو تا زمین تا آسمان فرق است. گفتی: "من از دوازده سال پیش یک وقتهایی دوستتان داشتم." و نگفتی: "تا امسال. تا همین امروز. تا همین الان." و من نفهمیدم این "یک وقتهایی" دقیقا به کدام روزها برمی گردد! 

به لبخندهایی که  فرو می خوردی و نگاههایی که می یدی و "سلام"هایی که از آنها می گریختی یا به لحظه هایی که محو می شدی در خودت و مرا نه می دیدی، نه می شناختی!  به همه قایم باشکهایی که من چشم نمی گذاشتم ولی تو قایم می شدی و خیال پیدا شدن هم نداشتی یا به گرگم به هواهایی که من فرار نمی کردم ولی تو دنبالم بودی؟

نمی دانم. من تو را بلد نبودم. بلد نیستم. و بین این دو تا فرق چندانی نیست. من دوازده سال تمام است که تو را یاد نگرفته ام. تقصیر من نیست؛ خودت معلم خوبی نبودی. نه پیدا کردنت را یادم دادی وقتی که قایم می شدی نه یک جا ایستادنم را وقتی که دنبالم می کردی و نه حتی در همه این دوازده سال، یک بار از آن سی و دو حرف استفاده کردی تا دست کم چیزی بگویی.

آن وقت در شب سیزدهم از سیزدهمین سال، با آن جمله دست و پا شکسته مبهم خاک خورده درب و داغان، که انگار بعد از دوازده سال اسارتِ همراه با مفقود الاثری و گمنامی، تازه کمر صاف کرده و نفسی کشیده است، از راه رسیده ای که کجای دنیای مرا فتح کنی؟!

+

روایت فتح ۱

+ از سری نوشته های الکی پلکی!

۱. فیلم لیلا حاتمی را یادتان هست که در آن لیلا یک بلاگر نچسب نخواستنی بی دل و جرات است که به دوستان وبلاگی اش می گوید نمی تواند بیاید سر قرار ولی بعد می رود و خودش را یکی از خواننده های وبلاگها جا می زند و وقتی بقیه بلاگرها پشت سر او (که نمی دانند همین دختری است که خودش را خواننده ی وبلاگ معرفی کرده) حرف می زنند از او دفاع می کند؟ این قدر دلم می خواهد یکی از شما یک قرار وبلاگی برای نمایشگاه کتاب اکی کند و من لیلاوار بیایم ببینمتان!

۲. به خودم قول داده بودم اگر کتابهایی را که پارسال از نمایشگاه گرفتم تا نمایشگاه امسال نخوانده باشم، امسال خودم را تنبیه کنم و نمایشگاه نروم. الان چهار تا از کتابها را نخوانده ام. اما یک دختر بچه سرتق نق نقوی بی تربیت لجباز که فقط بلد است جیغ بکشد و تحمل نه شنیدن ندارد در درونم قشقرق راه انداخته و الا و بلا می گوید:《من می خواهم بروم نمایشگاه کتاب و قول می دهم اگر مرا ببری تا نمایشگاه بعدی کل کتابهای پارسال و امسال را بخوانم و به قول فروغ (در شعر ایمان بیاوریم به آعاز فصل سرد)، "کور شوم اگر دروغ بگویم" و تو مرا ببر؛ اگر به قولم عمل نکردم دیگر هیچ وقت اسم نمایشگاه کتاب را نمی آورم.》 و هر چه به خواسته اش بی توجهی می کنم و قاطعانه نه می گویم انگار نمی فهمد و باز همان حرفها را با جیغ و گریه تکرار می کند و کم مانده است بخوابد کف زمین و خودش را بزند و آبروریزی راه بیندازد! با این توصیفات شما می گویید چه کار کنم؟ ببرمش؟ نبرمش؟ خیلی لوس و ننر شده است واقعا! حاضر است سه ماه بدون آب و غذا و اکسیژن در زیرزمین حبس شود ولی از نمایشگاه کتاب محروم نشود!☹

۳. اگر با اسم واقعی ام اینجا بودم، حتما کتابهایم و غرفه ناشرمان را معرفی می کردم. هر چند می دانم بیشترتان اسم واقعی ام را می دانید! پس اگر می دانید و اگر دلتان خواست و البته اگر بچه دارید، یا بچه داری دور و برتان هست، کامنت بگذارید تا اسم انتشاراتمان و کتابهایم را یواشکی دم گوشتان بگویم!

۴. حالا آن دختر تخس درونم را هم که آرام کنم نمی دانم چقدر شرایطش فراهم شود و بتوانم بروم نمایشگاه.

۵. شاید برایتان خنده دار باشد ولی احساسم به نمایشگاه کتاب، شبیه به یک جای مقدس و است که به آدم آرامش می دهد و نفس کشیدن در فضایش ثواب دارد!

۱. فیلم لیلا حاتمی را یادتان هست که در آن لیلا یک بلاگر نچسب نخواستنی بی دل و جرات است که به دوستان وبلاگی اش می گوید نمی تواند بیاید سر قرار ولی بعد می رود و خودش را یکی از خواننده های وبلاگها جا می زند و وقتی بقیه بلاگرها پشت سر او (که نمی دانند همین دختری است که خودش را خواننده ی وبلاگ معرفی کرده) حرف می زنند از او دفاع می کند؟ این قدر دلم می خواهد یکی از شما یک قرار وبلاگی برای نمایشگاه کتاب اکی کند و من لیلاوار بیایم ببینمتان!

۲. به خودم قول داده بودم اگر کتابهایی را که پارسال از نمایشگاه گرفتم تا نمایشگاه امسال نخوانده باشم، امسال خودم را تنبیه کنم و نمایشگاه نروم. الان چهار تا از کتابها را نخوانده ام. اما یک دختر بچه سرتق نق نقوی بی تربیت لجباز که فقط بلد است جیغ بکشد و تحمل نه شنیدن ندارد در درونم قشقرق راه انداخته و الا و بلا می گوید:《من می خواهم بروم نمایشگاه کتاب و قول می دهم اگر مرا ببری تا نمایشگاه بعدی کل کتابهای پارسال و امسال را بخوانم و به قول فروغ (در شعر ایمان بیاوریم به آعاز فصل سرد)، "کور شوم اگر دروغ بگویم" و تو مرا ببر؛ اگر به قولم عمل نکردم دیگر هیچ وقت اسم نمایشگاه کتاب را نمی آورم.》 و هر چه به خواسته اش بی توجهی می کنم و قاطعانه نه می گویم انگار نمی فهمد و باز همان حرفها را با جیغ و گریه تکرار می کند و کم مانده است بخوابد کف زمین و خودش را بزند و آبروریزی راه بیندازد! با این توصیفات شما می گویید چه کار کنم؟ ببرمش؟ نبرمش؟ خیلی لوس و ننر شده است واقعا! حاضر است سه ماه بدون آب و غذا و اکسیژن در زیرزمین حبس شود ولی از نمایشگاه کتاب محروم نشود!☹

۳. اگر با اسم واقعی ام اینجا بودم، حتما کتابهایم و غرفه ناشرمان را معرفی می کردم. هر چند می دانم بیشترتان اسم واقعی ام را می دانید! پس اگر می دانید و اگر دلتان خواست و البته اگر بچه دارید، یا بچه داری دور و برتان هست، کامنت بگذارید تا اسم انتشاراتمان و کتابهایم را یواشکی دم گوشتان بگویم!

۴. حالا آن دختر تخس درونم را هم که آرام کنم نمی دانم چقدر شرایطش فراهم شود و بتوانم بروم نمایشگاه.

۵. شاید برایتان خنده دار باشد ولی احساسم به نمایشگاه کتاب، شبیه به یک جای مقدس و است که به آدم آرامش می دهد و نفس کشیدن در فضایش ثواب دارد!

1. یکی از دخترهای فامیل پستی را در اینستا به اشتراک گذاشته که در آن یک خانم و آقای جوان یک بادکنک مشکی بزرگ دستشان است و دور و برشان هم پر است از بادکنکهای رنگی و موسیقی شاد پخش می شود. بعد می زنند بادکنک مشکی را می ترکانند و از داخلش یک عالم بادکنک صورتی می ریزد بیرون و آنها کلی ذوق می کنند و می پرند در بغل هم و. خب تا این جایش خیلی خوب و قشنگ! اما وقتی کامنتها را دیدم کلی تعجب کردم که همه آمده اند به دختر فامیلمان (که باردار است) دختر بودن بچه اش را تبریک گفته اند! و او کلی بهم خندید وقتی ازش پرسیدم: رفیقات از کجای این کلیپ فهمیدن بچه ت دختره؟ و اصلا چه ربطی داشت به بچه و بارداری و این حرفها؟» راستش من هیچ چیز از جشن تعیین جنسیت نمی دانستم و فکر می کردم جشن تعیین جنسیت یعنی این که وقتی می روند سونوگرافی و جنسیت بچه همان چیزی است که می خواهند، از خوشحالی می آیند یک جشنی هم می گیرند! و بنابراین حتی وقتی دختر فامیلمان گفت جشن تعیین جنسیت است باز هم مثل چیزها نگاهش کردم و گفتم: والا من فکر می کردم جنسیت را از طریق سونو تعیین می کنند!» خلاصه که کلی پایه خنده شدم! 

2. دارم برای مهدی کلاس اولی املا می گویم. دو خط نوشته و می گوید خاله خیلی خسته شدم. می گویم ولی باید بنویسی. می گوید خاله من ضعیفم ولی باهوشم! می گویم باید قوی هم بشوی. می گوید ولی اگر قوی شوم عقلم کم می شود! می دانی روباهها چرا این قدر باهوشند؟ چون ضعیف هستند!!!

+ مهدی همان خواهرزاده ای است که گفت خانم دکتر مرا در جمع بزن که آبروی خودت هم برود!

3. من که نوجوان بودم از این که از لباسها و نمادهای زیادی دخترانه استفاده کنم به شدت بدم می آمد و میانه ام با دامن و کفش پاشنه بلند و جینگولیجات اصلا خوب نبود. حالا نرجس نوجوان است و اساسا عاشق تیپ و لباس پسرانه. موهایش را به کوتاه ترین حدی که مامانش اجازه داده کوتاه کرده و اصرار دارد دورش را ماشین کند (نمیدانم اسم این مدل چیست) که البته بهش اجازه نداده اند. امروز یک تی شرت پسرانه خرید و با کلی ذوق پوشید. مهدی در حالی که با تاسف نگاهش می کند می گوید: من تو را می بینم کلا دختر و پسر را قاطی می کنم!

+ مامان هیچ وقت به خاطر دخترانه لباس نپوشیدنم مرا سرزنش نمی کرد و همیشه با دلم راه می آمد. به خاطر همین خودم بعد از پشت سر گذاشتن نوجوانی، کم کم برگشتم به سطح نرمال و اگرچه الان هم از لباسها و نمادهای بیش از حد جنسیتی بدم می آید ولی دیگر پسرانه هم نمی پوشم! خوشبختانه پدر و مادر نرجس هم خیلی با سلیقه های پسرانه اش کنار می آیند.

4. دوره دکتری یک همکلاسی مجرد داشتم که همه همکلاسیها (جز من) و اساتید رویش کلید کرده بودند که الا و بلا تو باید ازدواج کنی و او هم با یک نگاه خیلی بدبینانه و البته ترکیبی از شوخی و جدی فقط در مضرات زن و زندگی حرف می زد و کلا نگاهش به خانمها زیاد خوب نبود (البته در عمل خیلی محترمانه با ما برخورد میکرد.) بعد این آقا گذاشت دقیقا ترمی که آزمون جامع داشتیم عقد کرد و در نتیجه آزمونش پاس نشد. الان هم بعد از ۱۴ ترم هنوز از تزش دفاع نکرده و همه پروفایلها و عکسهای پیجش، خودش و همسرش و نی نی اش است. و من با دیدنشان کلی خنده ام می گیرد که این همان پسر زن ستیزی است که قصد ازدواج نداشت چون به قول خودش نمی خواست بدبخت شود. خوشم می آید از تماشای خوشبختی اش.

5. من زیاد کاری به کار "معروفهای حاشیه ساز» (و البته حاشیه نساز!) ندارم. در مورد تتلو نیز جز این که زیاد چرت و پرت می گوید و هر روز یک بامبول درست می کند چیزی نمی دانستم. امروز سرچش کردم و راستش خیلی دلم برایش سوخت. یک آدم سردرگم بلاتکلیف که توجه طلبی و ناکامی های مکررش او را مضحکه دیگران کرده و به هر کس و ناکسی اجازه سو استفاده می دهد. شاید اگر از ابتدا انسآنی تر با او برخورد شده بود انسان دیگری بود. 

6. بالاخره برای تهران بلیط گرفتم. به جز ذوق نمایشگاه کتاب (که در من ازلی و ابدی است!) هیجان تنها سفر رفتن را هم دارم. من قبلاً فقط یک بار به تنهایی سفر رفته ام که آن هم یک سفر یک روزه به استانی بود که فاصله مان تا آنجا به اندازه نصف فاصله مان تا تهران است و یک شهر فوق العاده آرام و خلوت است و چند تا فامیل هم آنجا داریم (اگرچه به هیچ کدام سر نزدم، ولی به هر حال باعث می شد خیالم کمی راحت باشد). حالا این را بگذارید کنار استعداد عجیب و خارق العاده من در گم شدن حتی در خیابانهای شهر خودمان تا متوجه شوید تنهایی تهران رفتن برایم چه مفهومی دارد! اگر گم نشدم و زنده و سالم برگشتم، حتما بهتان خبر می دهم و می آیم دور همی جشن اولین سفر تنهایی به تهران» بگیریم!!! =)

7. دقت کرده اید چه قدر تند تند دارم پست می گذارم؟! خب من وقتی ذوق دارم و وقتی غمگینم و وقتی استرس دارم و وقتی می خواهم کار تازه ای انجام دهم و وقتی پیگیر به ثمر رساندن چیزی هستم زیاد حرف می زنم. حالا فکرش را بکنید که همه اینها با هم باشد! طبیعتا باید بیشتر از اینها پست می گذاشتم!

آمد که بنشیند کنار من. در کندوی چشمهای تو، دو کاسه عسل، رنگ به رنگ شد. نمی شناختمش، همین قدر از او گفته بودی که در تاریخ زندگی ات، مهم ترین فردی است که یک تنه، به سان لشگری نیرومند، در برابر هجوم همه ی دردها ایستاده و با همه بی کسیها جوری جنگیده که گویا بزرگترین ارتشهای دنیا، متفقاً در او قیام کرده اند.

آمد که بنشیند کنار من و آن قدر درد در پاها و کمرش بود که ننشست؛ فروریخت و من به کوهی در آن طرف شهر فکر کردم که هزاران سال، آتشکده اش خاموش مانده بود. اما در چشمهای او دو آتشکده ی روشن پیدا بود. آن قدر گرم و دلنشین که حتی اگر می شناختمش، همین قدر ساده و صمیمی به او دل می دادم و از کمرکش آتشگاهش بالا می رفتم! 

داشتم به قله، به آتشکده ای که آن بالا، وسط چشمهایش بود نزدیک می شدم که ناگهان، مرا در آغوش کشید و با فاتحانه ترین لحن دنیا گفت: عجب سلیقه ای دارد پسرم!» و این بار من بودم که فروریختم و کندوی چشمهای تو بود که یک آن دود شد.

چطور توانستی فرمانده پیر و پرافتخاری را که بعد از سالها جنگیدن، هنوز دو آتشکده در بالاترین قله ی چشمهای عسلی اش سو سو می زند، برای فتح ناکجاآباد خرابه ی از دست رفته ای بفرستی که پایانش چیزی جز شکست نیست؟! چطور توانستی. آه. تو نمی دانستی. در سرزمین قلب من، هیتلری است که در آستانه سقوط، بدون شک، شقیقه اش را نشانه خواهد رفت.

+ این پست را ۱۵ فروردین نوشته بودم و حالا منتشر می کنم.

از سری نوشته های الکی پلکی

+

روایت فتح ۲

از ساعت ده صبح که نمایشگاه کتاب کارش را شروع کرد تا همین یک ساعت پیش که رسیدم شهر خودم فقط دارم بدشانسی می آورم و حرص می خورم! این بدترین سفر عمرم بود. کلی توی ذوقم خورد.

+ شاید بعدا برای تخلیه هیجانات منفی مربوط به این سفر، یک پست روزانه نوشت رمزدار بگذارم. 

1. یکی از دخترهای فامیل پستی را در اینستا به اشتراک گذاشته که در آن یک خانم و آقای جوان یک بادکنک مشکی بزرگ دستشان است و دور و برشان هم پر است از بادکنکهای رنگی و موسیقی شاد پخش می شود. بعد می زنند بادکنک مشکی را می ترکانند و از داخلش یک عالم بادکنک صورتی می ریزد بیرون و آنها کلی ذوق می کنند و می پرند در بغل هم و. خب تا این جایش خیلی خوب و قشنگ! اما وقتی کامنتها را دیدم کلی تعجب کردم که همه آمده اند به دختر فامیلمان (که باردار است) دختر بودن بچه اش را تبریک گفته اند! و او کلی بهم خندید وقتی ازش پرسیدم: رفیقات از کجای این کلیپ فهمیدن بچه ت دختره؟ و اصلا چه ربطی داشت به بچه و بارداری و این حرفها؟» راستش من هیچ چیز از جشن تعیین جنسیت نمی دانستم و فکر می کردم جشن تعیین جنسیت یعنی این که وقتی می روند سونوگرافی و جنسیت بچه همان چیزی است که می خواهند، از خوشحالی می آیند یک جشنی هم می گیرند! و بنابراین حتی وقتی دختر فامیلمان گفت جشن تعیین جنسیت است باز هم مثل چیزها نگاهش کردم و گفتم: والا من فکر می کردم جنسیت را از طریق سونو تعیین می کنند!» خلاصه که کلی پایه خنده شدم! 

2. دارم برای مهدی کلاس اولی املا می گویم. دو خط نوشته و می گوید خاله خیلی خسته شدم. می گویم ولی باید بنویسی. می گوید خاله من ضعیفم ولی باهوشم! می گویم باید قوی هم بشوی. می گوید ولی اگر قوی شوم عقلم کم می شود! می دانی روباهها چرا این قدر باهوشند؟ چون ضعیف هستند!!!

+ مهدی همان خواهرزاده ای است که گفت خانم دکتر مرا در جمع بزن که آبروی خودت هم برود!

3. من که نوجوان بودم از این که از لباسها و نمادهای زیادی دخترانه استفاده کنم به شدت بدم می آمد و میانه ام با دامن و کفش پاشنه بلند و جینگولیجات اصلا خوب نبود. حالا نرجس نوجوان است و اساسا عاشق تیپ و لباس پسرانه. موهایش را به کوتاه ترین حدی که مامانش اجازه داده کوتاه کرده و اصرار دارد دورش را ماشین کند (نمیدانم اسم این مدل چیست) که البته بهش اجازه نداده اند. امروز یک تی شرت پسرانه خرید و با کلی ذوق پوشید. مهدی در حالی که با تاسف نگاهش می کند می گوید: من تو را می بینم کلا دختر و پسر را قاطی می کنم!

+ مامان هیچ وقت به خاطر دخترانه لباس نپوشیدنم مرا سرزنش نمی کرد و همیشه با دلم راه می آمد. به خاطر همین خودم بعد از پشت سر گذاشتن نوجوانی، کم کم برگشتم به سطح نرمال و اگرچه الان هم از لباسها و نمادهای بیش از حد جنسیتی بدم می آید ولی دیگر پسرانه هم نمی پوشم! خوشبختانه پدر و مادر نرجس هم خیلی با سلیقه های پسرانه اش کنار می آیند.

4. دوره دکتری یک همکلاسی مجرد داشتم که همه همکلاسیها (جز من) و اساتید رویش کلید کرده بودند که الا و بلا تو باید ازدواج کنی و او هم با یک نگاه خیلی بدبینانه و البته ترکیبی از شوخی و جدی فقط در مضرات زن و زندگی حرف می زد و کلا نگاهش به خانمها زیاد خوب نبود (البته در عمل خیلی محترمانه با ما برخورد میکرد.) بعد این آقا گذاشت دقیقا ترمی که آزمون جامع داشتیم عقد کرد و در نتیجه آزمونش پاس نشد. الان هم بعد از ۱۴ ترم هنوز از تزش دفاع نکرده و همه پروفایلها و عکسهای پیجش، خودش و همسرش و نی نی اش است. و من با دیدنشان کلی خنده ام می گیرد که این همان پسر زن ستیزی است که قصد ازدواج نداشت چون به قول خودش نمی خواست بدبخت شود. خوشم می آید از تماشای خوشبختی اش.

5. من زیاد کاری به کار "معروفهای حاشیه ساز» (و البته حاشیه نساز!) ندارم. در مورد تتلو نیز جز این که زیاد چرت و پرت می گوید و هر روز یک بامبول درست می کند چیزی نمی دانستم. امروز سرچش کردم و راستش خیلی دلم برایش سوخت. یک آدم سردرگم بلاتکلیف که توجه طلبی و ناکامی های مکررش او را مضحکه دیگران کرده و به هر کس و ناکسی اجازه سو استفاده می دهد. شاید اگر از ابتدا انسآنی تر با او برخورد شده بود انسان دیگری بود. 

6. بالاخره برای تهران بلیط گرفتم. به جز ذوق نمایشگاه کتاب (که در من ازلی و ابدی است!) هیجان تنها سفر رفتن را هم دارم. من قبلاً فقط یک بار به تنهایی سفر رفته ام که آن هم یک سفر یک روزه به استانی بود که فاصله مان تا آنجا به اندازه نصف فاصله مان تا تهران است و یک شهر فوق العاده آرام و خلوت است و چند تا فامیل هم آنجا داریم (اگرچه به هیچ کدام سر نزدم، ولی به هر حال باعث می شد خیالم کمی راحت باشد). حالا این را بگذارید کنار استعداد عجیب و خارق العاده من در گم شدن حتی در خیابانهای شهر خودمان تا متوجه شوید تنهایی تهران رفتن برایم چه مفهومی دارد! اگر گم نشدم و زنده و سالم برگشتم، حتما بهتان خبر می دهم و می آیم دور همی جشن اولین سفر تنهایی به تهران» بگیریم!!! =)

7. دقت کرده اید چه قدر تند تند دارم پست می گذارم؟! خب من وقتی ذوق دارم و وقتی غمگینم و وقتی استرس دارم و وقتی می خواهم کار تازه ای انجام دهم و وقتی پیگیر به ثمر رساندن چیزی هستم زیاد حرف می زنم. حالا فکرش را بکنید که همه اینها با هم باشد! طبیعتا باید بیشتر از اینها پست می گذاشتم!

آمد که بنشیند کنار من. در کندوی چشمهای تو، دو کاسه عسل، رنگ به رنگ شد. نمی شناختمش، همین قدر از او گفته بودی که در تاریخ زندگی ات، مهم ترین فردی است که یک تنه، به سان لشگری نیرومند، در برابر هجوم همه ی دردها ایستاده و با همه بی کسیها جوری جنگیده که گویا بزرگترین ارتشهای دنیا، متفقاً در او قیام کرده اند.

آمد که بنشیند کنار من و آن قدر درد در پاها و کمرش بود که ننشست؛ فروریخت و من به کوهی در آن طرف شهر فکر کردم که هزاران سال، آتشکده اش خاموش مانده بود. اما در چشمهای او دو آتشکده ی روشن پیدا بود. آن قدر گرم و دلنشین که حتی اگر می شناختمش، همین قدر ساده و صمیمی به او دل می دادم و از کمرکش آتشگاهش بالا می رفتم! 

داشتم به قله، به آتشکده ای که آن بالا، وسط چشمهایش بود نزدیک می شدم که ناگهان، مرا در آغوش کشید و با فاتحانه ترین لحن دنیا گفت: عجب سلیقه ای دارد پسرم!» و این بار من بودم که فروریختم و کندوی چشمهای تو بود که یک آن دود شد.

چطور توانستی فرمانده پیر و پرافتخاری را که بعد از سالها جنگیدن، هنوز دو آتشکده در بالاترین قله ی چشمهای عسلی اش سو سو می زند، برای فتح ناکجاآباد خرابه ی از دست رفته ای بفرستی که پایانش چیزی جز شکست نیست؟! چطور توانستی. آه. تو نمی دانستی. در سرزمین قلب من، هیتلری است که در آستانه سقوط، بدون شک، شقیقه اش را نشانه خواهد رفت.

+ این پست را ۱۵ فروردین نوشته بودم و حالا منتشر می کنم.

از سری نوشته های الکی پلکی

+

روایت فتح ۲

با خودم قرار گذاشته ام تکه ای از وجودم را زنده زنده دفن کنم. 

با خودم قرار گذاشته ام واژه دعا را از فرهنگنامه دلم حذف کنم.

با خودم قرار گذاشته ام همه وقت و توانی را که برای تحقق رویایم صرف می کردم برای فراموشی رویا بگذارم.

با خودم قرار گذاشته ام که از خودم و از این همه تنهایی و ناتوانی به اولین مقصد ممکن بگریزم.

با خودم قرار گذاشته ام بر سر گوری که هر لحظه مرا در خود فرو می کشد اشک نریزم.

با خودم قرار گذاشته ام ادای زندگی کردن را دربیاورم.

با خودم قرار گذاشته ام قدم به قدم سنگ شوم.

با خودم قرار گذاشته ام دیگر باور نکنم، گریه نکنم، دعا نکنم، تلاش نکنم، التماس نکنم، و بگذارم کسی که اسمش قادر متعال است ولی دوست دارد ارحم الراحمین صدایش کنیم و بیشتر از استجابت، حکمت و آزمون را دوست دارد و خوش و خرم روی خرده های دل آدمهایش راه می رود هر کاری که دلش می خواهد بکند و من فقط و فقط سکوت کنم و به خودم بقبولانم که صراخ المستصرخین مال ما نیست، ملجا کل مطرود مال ما نیست، غیاث المستغیثین مال ما نیست و قرار نیست معجزه اتفاق بیفتد و شاید قادر متعال معجزه هایش را جای دیگری لازم دارد یا شاید عالم حکیم مصلحت نمی داند و شاید قرار است جهنم همین جا باشد (که هست).

باشد قادر متعال! عالم حکیم! خالق کبیر! منتقم جبار! دنیای خودت است با قانونهای خودت. آدمهای خودت است با زجرهای خودشان. باشد خوبی ها را تو دادی و بدیها از جانب ما است. دلت خواست انسان را در رنج بیافرینی؛ دستت طلا. مخلوق خودت هست؛ اختیارش با توست خواستی دنیایت زندان باشد (و نگفته بودی با شکنجه و اعمال شاقه). 

باشد! همه حقهای دنیا با تو. دنیای خودت است. حقهای خودت. آدمهای خودت.

من هم سکوت می کنم. سکوت و حرف زدنم برای تو و دنیای بی رحمت چه فرقی دارد؟ چشم میپوشم از همه دعاهای دلم و دیگر فقط برای خودم می نویسم. برای پیشگیری از انفجار. برای رهایی از سنگینی درد. من فقط برای خودم می نویسم قادر متعال و انتظاری نیست. حرفهایم را به تو بگویم یا نگویم برایت فرقی نمی کند. پس بگذار دیگر برای من هم فرقی نکند این که برای تو حرف می زنم یا نه.

خیالت راحت. همه کارهای دیگری که گفته ای سر جای خودشان هستند. فقط دیگر بی خیال ادعونی باش. استجابتم نکردی.قادر متعال. شکایتی نیست. همه حقهای دنیا با تو است تا همیشه.

1. تصویری از جلد کتاب "دم گربه ها را بکش" را گذاشته بود و زیرش کلی حرف بار شاعر کتاب و وزارت ارشاد و. کرده و نوشته بود ببینید در این چهل سال چه بر سر ادبیات کودکمان آمده است. نوشته بود در این کتاب شاعر به بچه ها می گوید که اگر گربه غذایشان را خورد دمش را با قیچی بچینند و کلی آه و ناله راه انداخته بود که کسی که به حیوان رحم نکند به انسان هم رحم نمی کند و اینها دارند قاتل بالقوه پرورش می دهند و. از خانمی که عکس را فرستاده بود پرسیدم: شما خودت این کتاب را خوانده ای؟ گفت نه. کتاب را تهیه کردم و تک تک شعرهایش را خواندم. مضمون شعری که اسمش شده بود اسم کتاب این بود که شاعر از زبان کودک به مخاطب نامعلومی می گوید که چرا از من می خواهی فلان و بهمان کار بد را انجام دهم (از جمله این که دم گربه را بکشم) و من نمیخواهم این کارها را بکنم. اصلا حرفی از غذا و قیچی و قاتل پروری نبود!!!

2. این که من گاهی می توانم با چنین سرعتی کسی را فراموش کنم و گاهی هزار سال نوری هم که بگذرد دلبسته می مانم اختلالی، چیزی نباشد یک وقت؟!

3. نمی دانم چرا امروز به طور ناگهانی آهنگ "آسمونی" شادمهر عقیلی در ذهنم پلی شد. یادش به خیر یک زمانی بود که من مدام خانه خاله جان بودم. ندا که آن وقتها یک بچه دبستانی بود از صبح تا شب فقط همین آهنگ را پلی می کرد و برایش می مرد! من و هدی دیگر حالمان بد می شد از شنیدن این آهنگ. ولی مگر ندا رضایت می داد؟ الان "آسمونی" برایمان جوک شده است: "ندا آسمونی رو یادته؟ اگه آفتاب تو چشات لونه کنه." خنده ی حضار!!!

4. تلخ ترین حادثه های زندگی من، در ماه رمضان اتفاق افتاده است؛ طوری که سالها است با نزدیک شدن به این ماه استرس می گیرم. اما امسال ترس دیگری هم دارم که بدجور دارد عذابم می دهد: من قرار است دیگر دعا نکنم! وحشتناک نیست؟ =(

5. در یکی از دانشگاههایی که در آن تدریس می کنم دختر جوانی مسوول قرارداد بستن با اساتید در شروع هر ترم و نظارت بر برگزاری کلاسها است. این دختر علیرغم مهربانی ظاهری، بی اندازه موذی و آب زیرکاه است. به راحتی دروغ می گوید، حرفهای خودش را 180 درجه می چرخاند و یک چیز دیگر از آن در می آورد، با مهارت تمام حرف در دهانت می گذارد، از حرفهای گفته و نگفته ات علیه خودت استفاده می کند، هر بلایی خواست سرت می آورد و در نهایت قضیه را طوری تفسیر می کند که انگار لطف بزرگی در حقت کرده است و تو سپاسگزارش نبوده ای! راستش تا قبل از آشنا شدن با این خانم، هیچ کدام از ماجراهای واقعی را که در آن زنی با حقه بازی و دغلکاری مردی را تسخیر و از او سو استفاده می کند باور نمی کردم! ربطش را خودتان متوجه باشید لطفا! =)

6. چند تایی وبلاگ می شناسم که در توصیف آنها فقط یک چیز می توانم بگویم: چرت و پرت!» (البته از نظر من). جالب است که نویسنده های تقریبا همه این وبلاگها آدمهای به شدت مغروری هستند که حرفها و کارها و باورهای خودشان را وحی منزل می دانند و معتقدند بهترین روش زندگی و اعتقادات ممکن را دارند که هیچ خللی در آن وارد نمی شود و در رفتار و حتی گاهی گفتار نشان می دهند که علاقه ای به تبادل نظر سالم (که در آن همیشه احتمال ایجاد تغییراتی در نگرش هر یک از دو طرف یا دست کم درک نگرش مقابل هست) ندارند و از اول آمده اند که رسالتشان را که هدایت دیگران به مسیری است که خودشان می روند انجام دهند و هیچ احترامی هم برای خواننده ها قائل نیستند و همیشه جوابهای توهین آمیز یا چرت می دهند اما با همه این احوال، باز هم یک عده ای هستند که مصرانه برای هر پست این بلاگرها کامنت می گذارند و با آنها بحث می کنند و حرض می خورند و سعی دارند در عقایدشان نفوذ کرده آنها را متوجه اشتباهشان بکنند و هرگز هم موفق نمی شوند ولی باز هم از پا نمی نشینند. این بلاگرها که خب معلوم الحالند و من هیچ سوالی ازشان ندارم! ولی خیلی دلم می خواهد بدانم فاز آن کامنترها چیست! آخر خواهر/ برادر من! این همه آدم جاهل و پرمدعا توی دنیا! این چند بلاگر هم رویش! چیزی می شود؟! احترام خودتان را نگه دارید و بگذارید آنها هم برای خودشان خوش باشند!

+ لطفا نیایید برای وبلاگهای مورد نظرم مثال بزنید یا سوال بپرسید که فلان وبلاگ است یا خیر. ممکن است هیچ کدام از وبلاگهایی که به ذهن شما می آید مد نظرم نباشد. ممکن است برخی از وبهای مد نظرم از نظر شما چرت نباشد. این فقط یک دید شخصی است.

7. در جریان باشید خودم را کنترل می کنم که دم و دقیقه پست نگذارم و نتیجه شده است این! مدتی است خیلی حرفم می آید!

+ شاعر عنوان: محتشم کاشانی

1. دختره کلاس اول دبستان بود و برادرش سوم دبستان. داشتند کارتون نگاه می کردند. اگر حضور مرا فاکتور بگیریم، جمع، خانوادگی بود. دختره جلوی تلویزیون روی شکم دراز کشید و دستهایش را زیر چانه اش گذاشت.؛ لذتبخش ترین حالت تلویزیون دیدن در کودکی! اما بابایش فورا با لحن پرخاشگرانه گفت: "زهرا پاشو بشین. زشته." دختره مثل فنر از جایش پرید و نشست ولی به حالت اعتراض گفت: "حسین هم خوابیده." بابایش با تحکم گفت: "تو دختری!"

2. بعد از دو دهه بفهمی اتفاقی که آن روزها به خاطرش لبریز از خوشحالی و هیجان بوده ای، سرابی بیش نبوده است. دو دهه دیگر (اگر باشم) چه سرابهای دیگری را در زندگی ام شناسایی خواهم کرد؟

3. بزرگترین، کشدارترین، زجرآورترین و تلخ ترین تنهایی دنیا آن است که بین کسانی باشی که صادقانه و با همه وجودشان دوستت دارند و نگرانت هستند و اگر لازم باشد برای خوشحالی ات هر کاری می کنند ولی همه اینها چیزی از احساس تنهایی ات کم نکند. این تنهایی هستی شناختی است که هیچ تنهایی روزمره ای با آن برابری نمی کند. 

4. پوستر فراخوان تست روان شناختی را که قرار است در فلان کلینیک برگزار کنم استوری کرده ام و زیرش نوشته ام که اگر کسی سوالی دارد در خدمتم. آن وقت دختر عمه جان آمده است به عنوان سؤال، زیر آن پوستر، با آن همه کبکبه و دبدبه اش، نوشته است: قصد ازدواج داری؟» و تازه یک نفر دیگر (که چون از دوستان وبلاگی است که این جا هم حضور فعال دارد، اسمش را نمی برم و ترجیح می دهم بگذارم خودش خودش را لو بدهد =) )، بدون هیچ گونه احتمال تبانی با دخترعمه جان آمده است نوشته است:خانوم شما قصد ازدواج ندارید؟» من هم برای اولی نوشتم: آره ولی نیازش ندارم. می خوای تو بردارش .» و به دومی جواب دادم: یکی داشتم دادم دختر عمه جان. حالا اگه بازم پیدا کردم می ذارم مال تو.» باز به دوست وبلاگی که صرفاً خنده تحویلم داد. از دختر عمه جان دو تا فحش تمیز و مرتب هم خوردم!

5. دو بار در مورد حرفهای عجیب و غریبی که دو تا حاج آقا فرموده بودند نوشتم! انصاف نیست حرف خوبی را که از حاج آقای دیگری شنیدم نگویم. فقط همین قسمتش را شنیدم که می گفت حتی حضرت ابراهیم هم فرصت مورد سوال قرار دادن عقاید مذهبی را داشته است (همان جریان مشاهده زنده شدن مرده ها)؛ پس چرا ما اجازه چنین چیزی را به کسی ندهیم؟ چه قدر درست می گفت. فقط حیف که اگر هم اجازه بدهند، از یک طرف کسی برای پاسخگویی درست وجود ندارد یا اگر داشته باشد خیلی نادر است و از طرف دیگر یک عده فرق مورد سوال قرار دادن به قصد درک بیشتر موضوع با زیر سوال بردن به قصد از بیخ و بن کندن موضوع را تشخیص نمی دهند. ولی اصل حرفش را دوست داشتم.

+ شاعر عنوان: محمدحسن جمشیدی

+ شاید عنوان ربط زیادی به پست نداشته باشد. بیشتر یک بند مستقل است برای خودش!

زندگی یک چمدان است که می آوریش

بار و بندیل سبک می کنی و می بریش

خودکشی،مرگ قشنگی که به آن دل بستم

دسته کم هر دو سه شب سیر به فکرش هستم

گاه و بیگاه پُر از پنجره های خطرم

به سَرم می زند این مرتبه حتما بپرم

گاه و بیگاه شقیقه ست و تفنگی که منم

قرص ماهی که تو باشی و پلنگی که منم

چمدان دست تو و ترس به چشمان من است

این غم انگیزترین حالت غمگین شدن است

قبل رفتن دو سه خط فحش بده،داد بکش

هی تکانم بده،نفرین کن و فریاد بکش

قبل رفتن بگذار از تهِ دل آه شوم

طوری از ریشه بکش ارّه که کوتاه شوم

مثل سیگار، خطرناک ترین دودم باش

شعله آغوش کنم حضرت نمرودم باش

مثل سیگار بگیرانم و خاکستر کن

هر چه با من همه کردند از آن بدتر کن

مثل سیگار تمامم کن و ترکم کن باز

مثل سیگار تمامم کن و دورم انداز

من خرابم بنشین، زحمت آوار نکش

نفست باز گرفت، این همه سیگار نکش

آن به هر لحظه ی تب دار تو پیوند، منم

آنقدر داغ به جانم ،که دماوند منم

توله گرگی ،که در اندیشه ی شریانِ منی

کاسه خونی، جگری سوخته مهمان منی

مظهر جانِ پلنگم که به ماهی بندم

و به جز ماه دل از عالم و آدم کندم

ماهِ بیرون زده از کنگره ی پیرهنم

نکند خیز برم پنجه به خالی بزنم

خنده های نمکینت، تب دریاچه ی قم

بغض هایت رقمی سردتر از قرنِ اتم.

به خودم آمدم انگار تویی در من بود

این کمی بیشتر از دل به کسی بستن بود.

ناگهان دشنه به پشت آمد و تا بیخ نشست

ماه من روی گرفت و سر مریخ نشست

آس ِ در مشتِ مرا لاشخوران قاپ زدند

کرکسان قاعده را از همه بهتر بلدند

چایِ داغی که دلم بود به دستت دادم

آنقدر سرد شدم،از دهنت افتادم

و زمینی که قسم خورد شکستم بدهد

و زمان چَنبره زد کار به دستم بدهد

تو نباشی من از آینده ی خود پیرترم

از خر زخمیِ ابلیس زمین گیر ترم

تو نباشی من از اعماق غرورم دورم

زیر بی رحم ترین زاویه ی ساطورم

تو نباشی من و این پنجره ها هم زردیم

شاید آخر سر ِ پاییز توافق کردیم.

همه شهر مهیاست مبادا که تو را

آتش معرکه بالاست مبادا که تو را

این جماعت همه گرگند مبادا که تو را

پی یک شام بزرگند مبادا که تو را

دانه و دام زیاد است مبادا که تو را

مرد بد نام زیاد است مبادا که تو را

پشت دیوار نشسته اند مبادا که تو را

نا نجیبان همه هستند مبادا که تو را

تا مبادا که تورا باز مبادا که تو را

پرده بر پنجره انداز مبادا که تو را

دل به دریا زده ای پهنه سراب است نرو

برف و کولاک زده راه خراب است نرو

بی تو من با بدن خیابان چه کنم

با غم انگیزترین حالت تهران چه کنم

بی تو پتیاره ی پاییز مرا می شکند

این شب وسوسه انگیز مرا می شکند

بی تو بی کار و کسم وسعت پشتم خالیست

گل تو باشی من مفلوک دو مشتم خالیست

بی تو تقویم پر از جمعه بی حوصله هاست

و جهان مادر آبستن خط فاصله هاست

پسری خیر ندیدهَ م که دگر شک دارم

بعد از این هم به دعاهای پدر شک دارم

می پرم ،دلهره کافیست خدایا تو ببخش

خودکشی دست خودم نیست، خدایا تو ببخش

علیرضا آذر

پند حکیم محض ثواب است و عین خیر

فرخنده آن کسی که به سمع رضا شنید

حافظ وظیفه تو دعا گفتن است و بس

در بند آن نباش که نشنید یا شنید

۱. دعایی که نشنود چه فرقی با سکوت دارد جز این که خود فریبی و امیدی واهی ضمیمه اش شده است؟

۲. چرا می گویید خدا امید هیچ کس را ناامید نکند؟ مگر نمی دانید یک پایان تلخ، بهتر از یک تلخی بی پایان است؟!

۳. از تو می ترسم قادر متعال!

۴. از این به بعد در این وبلاگ، روی هیچ "ادامه مطلب"ی کلیک نکنید؛ چیزهای خوبی نخواهید خواند!

۵. نظرات این طور پستها را می بندم تا کسی خود را مم به نگران شدن، دلداری دادن، توجیه کردن و آرزوی خوب داشتن برایم نداند.

۶. قبل ترها در این شرایط می گفتم: "دست منو بگیر، حالم جهنمه" حالا فقط "حالم جهنمه". ولی رد می شوم از این روزها؛ نه با امید. بلکه با دل بریدن.

1. تصویری از جلد کتاب "دم گربه ها را بکش" را گذاشته بود و زیرش کلی حرف بار شاعر کتاب و وزارت ارشاد و. کرده و نوشته بود ببینید در این چهل سال چه بر سر ادبیات کودکمان آمده است. نوشته بود در این کتاب شاعر به بچه ها می گوید که اگر گربه غذایشان را خورد دمش را با قیچی بچینند و کلی آه و ناله راه انداخته بود که کسی که به حیوان رحم نکند به انسان هم رحم نمی کند و اینها دارند قاتل بالقوه پرورش می دهند و. از خانمی که عکس را فرستاده بود پرسیدم: شما خودت این کتاب را خوانده ای؟ گفت نه. کتاب را تهیه کردم و تک تک شعرهایش را خواندم. مضمون شعری که اسمش شده بود اسم کتاب این بود که شاعر از زبان کودک به مخاطب نامعلومی می گوید که چرا از من می خواهی فلان و بهمان کار بد را انجام دهم (از جمله این که دم گربه را بکشم) و من نمیخواهم این کارها را بکنم. اصلا حرفی از غذا و قیچی و قاتل پروری نبود!!!

2. این که من گاهی می توانم با چنین سرعتی کسی را فراموش کنم و گاهی هزار سال نوری هم که بگذرد دلبسته می مانم اختلالی، چیزی نباشد یک وقت؟!

3. نمی دانم چرا امروز به طور ناگهانی آهنگ "آسمونی" شادمهر عقیلی در ذهنم پلی شد. یادش به خیر یک زمانی بود که من مدام خانه خاله جان بودم. ندا که آن وقتها یک بچه دبستانی بود از صبح تا شب فقط همین آهنگ را پلی می کرد و برایش می مرد! من و هدی دیگر حالمان بد می شد از شنیدن این آهنگ. ولی مگر ندا رضایت می داد؟ الان "آسمونی" برایمان جوک شده است: "ندا آسمونی رو یادته؟ اگه آفتاب تو چشات لونه کنه." خنده ی حضار!!!

4. تلخ ترین حادثه های زندگی من، در ماه رمضان اتفاق افتاده است؛ طوری که سالها است با نزدیک شدن به این ماه استرس می گیرم. اما امسال ترس دیگری هم دارم که بدجور دارد عذابم می دهد: من قرار است دیگر دعا نکنم! وحشتناک نیست؟ =(

5. در یکی از دانشگاههایی که در آن تدریس می کنم دختر جوانی مسوول قرارداد بستن با اساتید در شروع هر ترم و نظارت بر برگزاری کلاسها است. این دختر علیرغم مهربانی ظاهری، بی اندازه موذی و آب زیرکاه است. به راحتی دروغ می گوید، حرفهای خودش را 180 درجه می چرخاند و یک چیز دیگر از آن در می آورد، با مهارت تمام حرف در دهانت می گذارد، از حرفهای گفته و نگفته ات علیه خودت استفاده می کند، هر بلایی خواست سرت می آورد و در نهایت قضیه را طوری تفسیر می کند که انگار لطف بزرگی در حقت کرده است و تو سپاسگزارش نبوده ای! راستش تا قبل از آشنا شدن با این خانم، هیچ کدام از ماجراهای واقعی را که در آن زنی با حقه بازی و دغلکاری مردی را تسخیر و از او سو استفاده می کند باور نمی کردم! ربطش را خودتان متوجه باشید لطفا! =)

6. چند تایی وبلاگ می شناسم که در توصیف آنها فقط یک چیز می توانم بگویم: چرت و پرت!» (البته از نظر من). جالب است که نویسنده های تقریبا همه این وبلاگها آدمهای به شدت مغروری هستند که حرفها و کارها و باورهای خودشان را وحی منزل می دانند و معتقدند بهترین روش زندگی و اعتقادات ممکن را دارند که هیچ خللی در آن وارد نمی شود و در رفتار و حتی گاهی گفتار نشان می دهند که علاقه ای به تبادل نظر سالم (که در آن همیشه احتمال ایجاد تغییراتی در نگرش هر یک از دو طرف یا دست کم درک نگرش مقابل هست) ندارند و از اول آمده اند که رسالتشان را که هدایت دیگران به مسیری است که خودشان می روند انجام دهند و هیچ احترامی هم برای خواننده ها قائل نیستند و همیشه جوابهای توهین آمیز یا چرت می دهند اما با همه این احوال، باز هم یک عده ای هستند که مصرانه برای هر پست این بلاگرها کامنت می گذارند و با آنها بحث می کنند و حرض می خورند و سعی دارند در عقایدشان نفوذ کرده آنها را متوجه اشتباهشان بکنند و هرگز هم موفق نمی شوند ولی باز هم از پا نمی نشینند. این بلاگرها که خب معلوم الحالند و من هیچ سوالی ازشان ندارم! ولی خیلی دلم می خواهد بدانم فاز آن کامنترها چیست! آخر خواهر/ برادر من! این همه آدم جاهل و پرمدعا توی دنیا! این چند بلاگر هم رویش! چیزی می شود؟! احترام خودتان را نگه دارید و بگذارید آنها هم برای خودشان خوش باشند!

+ لطفا نیایید برای وبلاگهای مورد نظرم مثال بزنید یا سوال بپرسید که فلان وبلاگ است یا خیر. ممکن است هیچ کدام از وبلاگهایی که به ذهن شما می آید مد نظرم نباشد. ممکن است برخی از وبهای مد نظرم از نظر شما چرت نباشد. این فقط یک دید شخصی است.

7. در جریان باشید خودم را کنترل می کنم که دم و دقیقه پست نگذارم و نتیجه شده است این! مدتی است خیلی حرفم می آید!

+ شاعر عنوان: محتشم کاشانی

۱. عاشق آن قسمت از ماه رمضانم که اذان را به افق شهر ما گفته اند و ما سر سفره افطار نشسته ایم و روزه مان را باز کرده ایم و در حالی که تلویزیون دارد قرآن قبل از اذان مغرب به افق تهران را پخش می کند ما افطاری می خوریم! تازه سحر هم این فرصت را داریم که در حال خوردن و آشامیدن، به صدای اذان صبح به افق تهران گوش جان بسپاریم!

۲. یک قسمت جذاب دیگر ماه رمضان هم آنجا است که شب را تا سحر بیدار مانده ای و در سکوت آرامش بخش آن، کارهایت را انجام داده ای، سحری خورده ای، نماز خوانده ای و داری می روی که تخت بخوابی و روز کاری ات هم نیست. اصلا آن لحظه آرامش دو جهان در کل وجودت ریشه می دواند. آن هم برای من که اگر شب بخوابم محال است سحر بلند شوم سحری بخورم و اگر روز بیدار باشم محال است بتوانم کارهایم را انجام دهم. امروز بعد از نماز صبح که خوابیدم تا ۴ عصر خواب بودم آن هم چه خواب دلچسبی!

۳. اما یک قسمت غیرجذاب و کاملا تاسف برانگیز ماه رمضان همزمانی آن با فصل رسیدن توت است!

۴. سحر کنار باغچه نشسته بودم و جهت پیشگیری از بوی بد دهان در حین روزه داری، دهانم را با آب نمک ضدعفونی می کردم که صدای دعای سحر از مسجد نزدیک خانه به گوشم خورد و راستش را بخواهید بی اختیار دلم را برد! نه این که متحول شوم و بروم بنشینم دعای سحر بخوانم. ولی همان وقت بخشهای قشنگی از آن در ذهنم پخش شد؛ برای چند لحظه حس خوبی داشتم. ولی باز هم نخواستم دعا کنم. هر چند می دانم این حالت هم می گذرد و همین که این همه فکرم درگیر این تصمیم است نشان می دهد که آن را از عمق وجودم نگرفته ام. شاید فقط به یک دوره سکوت نیاز دارم.

۵. جایی خواندم که نوشته بود از جلوی خدا کنار بروید و بگذارید که او کار خودش را انجام دهد. به خودم گفتم این دیگر چه خدایی است که  وقتی کسی جلویش قرار می گیرد نمی تواند کار خودش را انجام دهد؟ چه طور نمی تواند او را پس بزند و کارش را بکند؟ بعد ناگهان به یاد خودم افتادم. شاید این که حس دعا کردن در من مرده است، به این دلیل است که خدا مرا از جلوی خودش کنار زده است تا بدون مزاحمتها و غرغرها و خواهش و التماسها و نق زدنها و گریه کردنهایم کار خودش را بکند! 

+ شاعر عنوان: مولانا

1. دختره کلاس اول دبستان بود و برادرش سوم دبستان. داشتند کارتون نگاه می کردند. اگر حضور مرا فاکتور بگیریم، جمع، خانوادگی بود. دختره جلوی تلویزیون روی شکم دراز کشید و دستهایش را زیر چانه اش گذاشت.؛ لذتبخش ترین حالت تلویزیون دیدن در کودکی! اما بابایش فورا با لحن پرخاشگرانه گفت: "زهرا پاشو بشین. زشته." دختره مثل فنر از جایش پرید و نشست ولی به حالت اعتراض گفت: "حسین هم خوابیده." بابایش با تحکم گفت: "تو دختری!"

2. بعد از دو دهه بفهمی اتفاقی که آن روزها به خاطرش لبریز از خوشحالی و هیجان بوده ای، سرابی بیش نبوده است. دو دهه دیگر (اگر باشم) چه سرابهای دیگری را در زندگی ام شناسایی خواهم کرد؟

3. بزرگترین، کشدارترین، زجرآورترین و تلخ ترین تنهایی دنیا آن است که بین کسانی باشی که صادقانه و با همه وجودشان دوستت دارند و نگرانت هستند و اگر لازم باشد برای خوشحالی ات هر کاری می کنند ولی همه اینها چیزی از احساس تنهایی ات کم نکند. این تنهایی هستی شناختی است که هیچ تنهایی روزمره ای با آن برابری نمی کند. 

4. پوستر فراخوان تست روان شناختی را که قرار است در فلان کلینیک برگزار کنم استوری کرده ام و زیرش نوشته ام که اگر کسی سوالی دارد در خدمتم. آن وقت دختر عمه جان آمده است به عنوان سؤال، زیر آن پوستر، با آن همه کبکبه و دبدبه اش، نوشته است: قصد ازدواج داری؟» و تازه یک نفر دیگر (که چون از دوستان وبلاگی است که این جا هم حضور فعال دارد، اسمش را نمی برم و ترجیح می دهم بگذارم خودش خودش را لو بدهد =) )، بدون هیچ گونه احتمال تبانی با دخترعمه جان آمده است نوشته است:خانوم شما قصد ازدواج ندارید؟» من هم برای اولی نوشتم: آره ولی نیازش ندارم. می خوای تو بردارش .» و به دومی جواب دادم: یکی داشتم دادم دختر عمه جان. حالا اگه بازم پیدا کردم می ذارم مال تو.» باز به دوست وبلاگی که صرفاً خنده تحویلم داد. از دختر عمه جان دو تا فحش تمیز و مرتب هم خوردم!

5. دو بار در مورد حرفهای عجیب و غریبی که دو تا حاج آقا فرموده بودند نوشتم! انصاف نیست حرف خوبی را که از حاج آقای دیگری شنیدم نگویم. فقط همین قسمتش را شنیدم که می گفت حتی حضرت ابراهیم هم فرصت مورد سوال قرار دادن عقاید مذهبی را داشته است (همان جریان مشاهده زنده شدن مرده ها)؛ پس چرا ما اجازه چنین چیزی را به کسی ندهیم؟ چه قدر درست می گفت. فقط حیف که اگر هم اجازه بدهند، از یک طرف کسی برای پاسخگویی درست وجود ندارد یا اگر داشته باشد خیلی نادر است و از طرف دیگر یک عده فرق مورد سوال قرار دادن به قصد درک بیشتر موضوع با زیر سوال بردن به قصد از بیخ و بن کندن موضوع را تشخیص نمی دهند. ولی اصل حرفش را دوست داشتم.

+ شاعر عنوان: محمدحسن جمشیدی

+ شاید عنوان ربط زیادی به پست نداشته باشد. بیشتر یک بند مستقل است برای خودش!

۱. به مامان می گویم: "میشه دم و دیقه بلند نگی خدایا شکرت؟ وقتی میگی حرصم درمیاد." و مامان خیلی جدی جواب می دهد: "پاشو برو تو اتاقت!" اولین بار است که با لحن تنبیهی از من می خواهد به اتاقم بروم و فکر کنم در این سن و سال کمی برایم زشت باشد! اما من مثل دختربچه های لوس، زمزمه می کنم: "نگفتم که شکر نکن؛ گفتم تو دلت شکر کن که ریا هم نشه!" مامان هم دیگر چیزی نمی گوید. در واقع محلم نمی گذارد.

۲. دانشجوی لیسانس که بودم یک روز مهدیه که دلش گرفته بود پیشنهاد کرد برویم کنار آب. ظهر داغ یک روز از ماه رمضان بود و هر سه روزه بودیم. ولی به خاطر رفیقمان راه افتادیم رفتیم سی و سه پل و یک جای خلوت، کنار آب، نشستیم (البته طبیعتا همه جا خلوت بود). در تمام طول مدتی که آنجا بودیم مهدیه زل زده بود به آب و نمی گذاشت ما لام تا کام حرف بزنیم چون حوصله نداشت! یادش به خیر آن روز کلی به مهدیه خندیدیم که ما را برداشته برده کنار آب ولی حوصله مان را ندارد و انتظار دارد مزاحم خلوت و سکوتش نشویم و فقط صم بکم کنارش بنشینیم. اما راستش را بخواهید من هم این روزها دلم دو تا رفیق شفیق می خواهد که با هم برویم کنار آب بنشینیم و آنها دلشان نگرفته باشد ولی خلوت و سکوت مرا نشکنند و در حالی که کنارم نشسته اند بگذارند در حال خودم باشم!

۳. بعضی از دل کندن ها و از دست دادنها هست که بعد از آنها دیگر چه بخواهی چه نخواهی نمی توانی به هیچ کس یا هیچ چیز دیگر دل ببندی، و تازه دل کندن و از دست دادن افراد و چیزهای دیگری که زمانی برایت ارزشمند بوده اند هم آسان می شود. امیدوارم هیچ وقت حرفم را درک نکرده باشید و درک نکنید.

۴. برای پست ثابت، کامنتهای خصوصی نسبتا زیادی دریافت کردم که اکثرا ناشناس بودند. هنوز هم منتظر کامنتهایتان هستم. خواندنشان یک جور دلگرمی برای من است و در این روزهای سردی و ناامیدی برایم به شدت باارزش است. مرسی که این قدر خوب هستید که مرا در تجربه هایتان شریک کردید و می کنید.

+ شاعر عنوان: محندحسن جمشیدی

سلام.

می شود از شما خوانندگان روشن و خاموش و قدیمی و جدید و دائمی و موقتی و. خواهشی بکنم؟ می شود برایم از برهه ای از زندگیتان بنویسید که احساس می کردید به ته خط رسیده اید و حتی خدا هم شما را فراموش کرده است، اما ناگهان از راهی که فکرش را نمی کرده اید همه چیز خوب شده است و متوجه شده اید که خدا اتفاقهای خوب را برای زمان مناسبش نگه داشته بوده؟ ممنونتان می شوم. اگر خواستید کامنت ناشناس یا خصوصی بگذارید؛ ولی بگذارید!

+شاعر عنوان: خواجوی کرمانی

حالا که فقط چند ساعت از آخرین گریه ام می گذرد آمدم بنویسم حالم به اندازه وقتی که پست

چند سازیم چنان بی سر و سامان همه شب و پستهای غمناک دیگرم را می نوشتم بد نیست و این را مدیون کامنتهای خصوصی و عمومی، اسم دار و ناشناس شما هستم. شما که تقریبا هیچ کدامتان حتی یک بار هم مرا ندیده اید و خیلیهایتان شاید اولین بار بود که گذارتان به وبلاگ من می افتاد. اما آن قدر خوب بودید (هستید) که نتوانستید از کنار غصه های یک غریبه یا یک دوست مجازی هرگز دیده نشده بی تفاوت بگذرید. کامنتهایتان ساده بود اما دنیایی حرف داشت. با خیلی از کامنتها دلم لرزید، مور مور شدم، بغض کردم، اشک ریختم و یا لبخند زدم. از لا به لای همین کامنتها بود که خدا بی سر و صدا به دلم برگشت! همین دیشب جایی خواندم که به حرفهای دیگران گوش دهید چون گاهی خدا از زبان دیگران با شما حرف می زند. و بلافاصله به یاد کامنتهای شما افتادم. خدا این بار از زبان شما با من حرف زد! نه این که بگویم بلافاصله بعد از اولین بغض یا لرزش دل یا اشک یا لبخندی که نتیجه کامنتهایتان بود لبریز از خدا شدم. نه. اما حس خوب تک تک کلماتتان، آرام آرام در رگهایم جریان پیدا کرد و همین یکی دو شب پیش بود که بعد از نماز و سر افطار از صمیم قلب دعا کردم. ادای نذری را که مدتها بود رهایش کرده بودم از سر گرفتم، امن یجیب خواندم، و یواشکی در دلم صدایش کردم. نشنیدم که جواب بدهد ولی یک حس خوب کمرنگ از دلم گذشت. و این را مدیون شما هستم. حالا آن مشکلی که می خواهد مرا از پا در بیاورد هنوز به قوت سر جایش است. من هم به قوت غمگینم! اما این بار غمی بدون ناامیدی و خشم از خدا. این بار به جای قهر بچگانه و سکوت احمقانه از او خواستم ما را تسلیم خواسته هایش کند، صبرمان بدهد و حتی اگر قرار است همه عمرمان را با غم سپری کنیم، دست کم عاقبت به خیرمان کند. همین قدر دعا هم خیلی زیاد است؛ نیست؟! و من این را مدیون شما هستم!

+ شاعر عنوان: مشیری

۱. به مامان می گویم: "میشه دم و دیقه بلند نگی خدایا شکرت؟ وقتی میگی حرصم درمیاد." و مامان خیلی جدی جواب می دهد: "پاشو برو تو اتاقت!" اولین بار است که با لحن تنبیهی از من می خواهد به اتاقم بروم و فکر کنم در این سن و سال کمی برایم زشت باشد! اما من مثل دختربچه های لوس، زمزمه می کنم: "نگفتم که شکر نکن؛ گفتم تو دلت شکر کن که ریا هم نشه!" مامان هم دیگر چیزی نمی گوید. در واقع محلم نمی گذارد.

۲. دانشجوی لیسانس که بودم یک روز مهدیه که دلش گرفته بود پیشنهاد کرد برویم کنار آب. ظهر داغ یک روز از ماه رمضان بود و هر سه روزه بودیم. ولی به خاطر رفیقمان راه افتادیم رفتیم سی و سه پل و یک جای خلوت، کنار آب، نشستیم (البته طبیعتا همه جا خلوت بود). در تمام طول مدتی که آنجا بودیم مهدیه زل زده بود به آب و نمی گذاشت ما لام تا کام حرف بزنیم چون حوصله نداشت! یادش به خیر آن روز کلی به مهدیه خندیدیم که ما را برداشته برده کنار آب ولی حوصله مان را ندارد و انتظار دارد مزاحم خلوت و سکوتش نشویم و فقط صم بکم کنارش بنشینیم. اما راستش را بخواهید من هم این روزها دلم دو تا رفیق شفیق می خواهد که با هم برویم کنار آب بنشینیم و آنها دلشان نگرفته باشد ولی خلوت و سکوت مرا نشکنند و در حالی که کنارم نشسته اند بگذارند در حال خودم باشم!

۳. بعضی از دل کندن ها و از دست دادنها هست که بعد از آنها دیگر چه بخواهی چه نخواهی نمی توانی به هیچ کس یا هیچ چیز دیگر دل ببندی، و تازه دل کندن و از دست دادن افراد و چیزهای دیگری که زمانی برایت ارزشمند بوده اند هم آسان می شود. امیدوارم هیچ وقت حرفم را درک نکرده باشید و درک نکنید.

۴. برای پست ثابت، کامنتهای خصوصی نسبتا زیادی دریافت کردم که اکثرا ناشناس بودند. هنوز هم منتظر کامنتهایتان هستم. خواندنشان یک جور دلگرمی برای من است و در این روزهای سردی و ناامیدی برایم به شدت باارزش است. مرسی که این قدر خوب هستید که مرا در تجربه هایتان شریک کردید و می کنید.

+ شاعر عنوان: محندحسن جمشیدی

دانشجوی دکتری که بودم، چند سالی در کلینیکی کار کردم که می توانم بگویم جزء بدترین تجربه های کاری ام بود و در عین حال بیشترین درس و تجربه را برای من داشت و جرقه ای شد تا خیلی از تغییرات مثبت و رشد دهنده در من شکل بگیرد. مدتها بود این تجربه را به کل به بایگانی خاطراتم سپرده بودم و دیگر به آن فکر نمی کردم. اما این روزها، از یک طرف رفتارهایی به شدت بالغانه و سرشار از اعتماد و انرژی مثبت از مدیر کلینیک جدید می بینم که اصلا قابل مقایسه با اتفاقهای کلینیک قبلی نیست و از طرف دیگر، پست جدید مهربانو جانم مرا به یاد بعضی از اتفاقهای آن جا انداخت. و تصمیم گرفتم این اتفاقها را بنویسم چون برای من درسهای زیادی داشت. 

وقتی شروع به نوشتن کردم متوجه شدم یک پست فوق العاده طولانی خواهد شد. پس تصمیم گرفتم آن را در چند پست جداگانه (با عنوان مشترک قفسی برای پرواز») منتشر کنم تا هم خودم بتوانم به تدریج آن را بنویسم و هم شما را خسته نکنم. همه پستها را رمزی می نویسم به دو دلیل: اول این که اگر کسانی که در جریان برخی از اتفاقات مربوط به آن کلینیک هستند به طور اتفاقی اینجا را بخوانند دقیقا متوجه می شوند از چه کسانی حرف می زنم و کدام کلینیک منظورم است. البته فکر کنم خودت باش و کیت هم بدانند و بنابراین نباید رمز بگیرند! =/ دلیل دوم، این که مطمئن نیستم که بعضی از افراد اصلی آن ماجراها این جا را نخوانند (چون قبلا می خواندند ولی الان را نمی دانم.)

از آن جایی که نمی خواهم کسی را برای خواندن، در رودربایستی (رودرواسی) بگذارم و در عین حال، از این که برای کسی رمز بفرستم و نخواند یا کامنت نگذارد بدم می آید، خودم برای هیچ کس رمز نمی فرستم. اما به کسانی که رمز بخواهند، در صورتی که وبلاگ داشته باشند و آنها را بشناسم رمز می دهم. لطفا در صورت تمایل، همین جا یک کامنت حاوی لبخند ملیح بگذارید تا رمز را برایتان بفرستم. مثلا این طوری: =)

۱. بعد از قبولی در مقطع دکتری، سوالها از "پس تو این دانشگاهها چی یاد شما میدن؟" به "پس تو چه دکتری هستی که نمی دونی؟" تغییر شکل داد و برای من عجیب بود که مگر به دکتر علم غیب الهام می شود که هر چیزی را صرفه نظر از رشته و تحصیلاتش بداند؟ تا این که بازپخش انیمیشن دوست داشتنی "خانواده دکتر ارنست" را دیدم  و با دکتری مواجه شدم که علاوه بر علم پزشکی، که تخصص اصلی اش است، در شکار انواع حیوانات و پرندگان و آبزیان، پرورش شترمرغ و گوسفند و مرغ، کاشت و برداشت انواع گیاهان، تولید نمک، ساخت خانه درختی، تولید کفش، قابلمه، کاسه، ملاقه و سایر ظروف مورد نیاز، روشن کردن آتش به شیوه انسانهای اولیه، شناخت میوه های خوراکی درختهایی که هرگز به عمرش ندیده است، دفع حیوانات وحشی و ات موذی و. یک پا متخصص است و تازه فهمیدم در دانشگاهها چه چیزی یاد می دهند و دکترها باید چه طور آدمهایی باشند و متوجه شدم مدرک دکتری من و امثال مرا باید انداخت در دریا تا آب آن را به همان جزیره ی ناشناخته دکتر ارنست و خانواده اش ببرد و دیگر هم برنگرداند. فقط نمی دانم مدرکم را در آبهای کدام دریا بیندازم که دقیقا به همان جزیره ببرد و مانده ام که "پس من چه دکتری هستم" و "در دانشگاه چه چیزی یادمان می دهند" که اسم دریای مشرف به جزیره ی دکتر ارنست اینها را نمی دانم!

۲. فلان استاد دانشگاه، یکی از آسیبهای تهای جذب اعضای هیات علمی در دانشگاه‌های ایران را "بسته بودن درهای ورودی آن به روی نخبگان علمی و پژوهشی غیرایرانی جهان" دانسته است!!! تو را به خدا فکر می کنید یک غیرایرانی می خواهد و اگر بخواهد چنان صبر جمیلی دارد که در سیستم معیوب دانشگاههای ما تدریس و پژوهش کند و این شما هستید که درها را به رویشان بسته اید؟! یعنی نمی دانید جنس بد بیخ ریش صاحبش است و شما درها را هم که باز کنید چیز خاصی عایدتان نمی شود؟!

۳. موضوع برنامه تلویزیونی، اعتماد به جوانها و سپردن مسوولیتهای مهم به آنها بود و داشتند در مورد این حرف می زدند که چرا، به قول خودت باش، "پیر و پاتالها میزهایشان را ول نمی کنند" و مگر خودشان در اوایل انقلاب، جوان نبودند که بر مسند قدرت نشستند؟ پس چرا حالا کنار نمی روند و همان فرصتی را که خودشان در جوانی از آن بهره بردند در اختیار جوانها نمی گذارند؟ و من وسط همه این حرفها، به استاد پنجاه ساله ای  فکر می کردم که بعد از مصاحبه ورودی دکتری من، با وجود تایید همه شایستگیها و توانمندیهایم و امتیاز خوبم در مصاحبه، به بقیه اساتید گروه گفته بود "خانم امیریان هنوز خیلی جوان است و زود است وارد مقطع دکتری شود و بهتر است او را برای سال بعد بگذاریم ."(انگار تا سال بعد من ۱۰ سال افزایش سن دارم!). آن وقت شما انتظار دارید مسوولین پستهای مهم را به نسل جوان بسپارند؟

+ التماس دعا

همان جا وسط پیاده رو، نشستم مقابل دخترک و اشکهایش را پاک کردم: 

- گم شده ای؟» 

گم شده بود. 

شکلاتم را نگرفت، بیسکوییت را پس زد، آب معدنی را نخواست و من چیز دیگری برای خوشحال کردن یک دختربچه 3-4 ساله، با آبشار موهای طلایی و چشمهای خیس عسلی نداشتم. 

تنها می توانستم نگاهش کنم و هی در ذهنم تکرار کنم: 

- کجا دیدمت؟ تو را کجا دیده ام لعنتی؟!». 

بعد لبم را به خاطر کلمه آخر گاز بگیرم و ناگهان یاد چیزی بیفتم: خرس زرد کوچکی را که به کیفم آویزان است باز کنم و جلوی صورتش بگیرم. 

بالاخره لبخندش را ببینم و دوباره در ذهنم تکرار کنم: 

- این لبخند. این لبخند آشنا. کجا دیدمش؟! کجا دیدم این لبخند لعنتی را؟!» 

و دوباره لبم را گاز بگیرم. 

نگاهش کنم که چه قدر قشنگ خرس زرد کوچکم را میان دستهای ظریفش گرفته است و با آن صدای نرم و نازک، سوال پیچش می کند که: 

- گم شده ای؟ اسمت چیست؟ خانه ات کجا است؟» 

سوالهایی که من از خودش پرسیده بودم! 

و حالا او یک سوال دیگر هم اضافه می کند؛ از من می پرسد: 

- خاله تو مامانش هستی؟» 

- من؟!»

قلبم تیر می کشد. 

***

تیرت درست به هدف خورده بود: 

بعد از رد کردن پیشنهادهایت برای خرید شکلات تلخ، روسری گل گلی و آن قلب تیرخورده قرمز، جلوی مغازه کوچکی ایستادی و بی آن که از من بپرسی خرس زرد کوچکی را که عاشقش بودم انتخاب کردی، خریدی و به کیفم آویزان کردی.

به تو گفتم: 

- خیال نکن که با این کارها.»

به من گفتی:

- من به خیال زنده ام، خیال تو.»

***

 - خاله تو مامانش هستی؟» 

برمی گردم به اینجا و اکنونی که به اندازه پنج سال از آن فاصله گرفته بودم. به دخترک لبخند می زنم و او را در آغوش می کشم. 

و درست همین وقت. همین وقت آن معجزه اتفاق می افتد! آن معجزه ی تاریک. آن معجزه تلخ:

از پشت سرم، صدای تو را می شنوم که اسم کوچک مرا فریاد می زنی! در صدایت موجی از دلواپسی و عشق هست. آن جانم»ی که - به جای خانم» همیشگی- به آخر اسمم چسبانده ای، مرا به مرز سقوط می رساند! با خیال این که تو با قایق شکسته ات، برای فتح این جزیره متروک برگشته باشی، مارش پیروزی در دلم طنین می اندازد.

دخترک خودش را از آغوشم بیرون می کشد و در جهت مخالف می دود. صدای مبهمش را می شنوم:

- بابا»

به طرف صدای تو برمی گردم. معجزه دود می شود:

دخترک چشم عسلی در آغوش تو است و دستهایش را دور گردنت حلقه زده است! 

حالا یادم می آید که کجا دیده بودمش. در خط به خط چهره تو.

***

دیگر جنگ تمام شده است. باید برای آواره های دلم، به دنبال سرپناه باشم.

+از سری نوشته های الکی پلکی

+ قبول دارم که این بار کمی زیادی لوس شد!

+

روایت فتح قبلی

۱. بعد از قبولی در مقطع دکتری، سوالها از "پس تو این دانشگاهها چی یاد شما میدن؟" به "پس تو چه دکتری هستی که نمی دونی؟" تغییر شکل داد و برای من عجیب بود که مگر به دکتر علم غیب الهام می شود که هر چیزی را صرفه نظر از رشته و تحصیلاتش بداند؟ تا این که بازپخش انیمیشن دوست داشتنی "خانواده دکتر ارنست" را دیدم  و با دکتری مواجه شدم که علاوه بر علم پزشکی، که تخصص اصلی اش است، در شکار انواع حیوانات و پرندگان و آبزیان، پرورش شترمرغ و گوسفند و مرغ، کاشت و برداشت انواع گیاهان، تولید نمک، ساخت خانه درختی، تولید کفش، قابلمه، کاسه، ملاقه و سایر ظروف مورد نیاز، روشن کردن آتش به شیوه انسانهای اولیه، شناخت میوه های خوراکی درختهایی که هرگز به عمرش ندیده است، دفع حیوانات وحشی و ات موذی و. یک پا متخصص است و تازه فهمیدم در دانشگاهها چه چیزی یاد می دهند و دکترها باید چه طور آدمهایی باشند و متوجه شدم مدرک دکتری من و امثال مرا باید انداخت در دریا تا آب آن را به همان جزیره ی ناشناخته دکتر ارنست و خانواده اش ببرد و دیگر هم برنگرداند. فقط نمی دانم مدرکم را در آبهای کدام دریا بیندازم که دقیقا به همان جزیره ببرد و مانده ام که "پس من چه دکتری هستم" و "در دانشگاه چه چیزی یادمان می دهند" که اسم دریای مشرف به جزیره ی دکتر ارنست اینها را نمی دانم!

۲. فلان استاد دانشگاه، یکی از آسیبهای تهای جذب اعضای هیات علمی در دانشگاه‌های ایران را "بسته بودن درهای ورودی آن به روی نخبگان علمی و پژوهشی غیرایرانی جهان" دانسته است!!! تو را به خدا فکر می کنید یک غیرایرانی می خواهد و اگر بخواهد چنان صبر جمیلی دارد که در سیستم معیوب دانشگاههای ما تدریس و پژوهش کند و این شما هستید که درها را به رویشان بسته اید؟! یعنی نمی دانید جنس بد بیخ ریش صاحبش است و شما درها را هم که باز کنید چیز خاصی عایدتان نمی شود؟!

۳. موضوع برنامه تلویزیونی، اعتماد به جوانها و سپردن مسوولیتهای مهم به آنها بود و داشتند در مورد این حرف می زدند که چرا، به قول خودت باش، "پیر و پاتالها میزهایشان را ول نمی کنند" و مگر خودشان در اوایل انقلاب، جوان نبودند که بر مسند قدرت نشستند؟ پس چرا حالا کنار نمی روند و همان فرصتی را که خودشان در جوانی از آن بهره بردند در اختیار جوانها نمی گذارند؟ و من وسط همه این حرفها، به استاد پنجاه ساله ای  فکر می کردم که بعد از مصاحبه ورودی دکتری من، با وجود تایید همه شایستگیها و توانمندیهایم و امتیاز خوبم در مصاحبه، به بقیه اساتید گروه گفته بود "خانم امیریان هنوز خیلی جوان است و زود است وارد مقطع دکتری شود و بهتر است او را برای سال بعد بگذاریم ."(انگار تا سال بعد من ۱۰ سال افزایش سن دارم!). آن وقت شما انتظار دارید مسوولین پستهای مهم را به نسل جوان بسپارند؟

+ التماس دعا

۱. نمی دانم آن همه وضوحی که خوابم داشت حیرت انگیزتر بود یا نهایت زیبایی و آرامش و صمیمیت چهره ی زلال او» یا این که هر چه فکر می کردم بخشهایی از زندگی را، که در جای گمشده ای از خوابم اتفاق افتاده بود، به خاطر نمی آوردم یا پیوند عجیب این خواب به آن دعای نیمه شبانه ی دوستم که آن قدر ساده و صمیمی با همه وجودش به زبان آورده بود! هر چه بود، دلم می خواست می توانستم آن چهره زلال را با آن لبخند قشنگ و آن همه عشق و آرامش، در دنیای واقعی ببینم. دلم می خواست می توانستم خانواده ام را به همان خوشحالی توی خواب ببینم.

۲. این که من از سریال "برادر جان" بدم می آمد، در واقع نه به خاطر این بود که همه آدمهایش در یک قالب مشخص تعریف شده بودند (همه زنهایش شش متر زبان و یک دنیا اعتماد به سقف داشتند و سجاف سر خود بودند و همه مردهایش مثل حیوان به جان هم می افتادند و دیوانه وار زنهایشان را دوست داشتند و همه شخصیتهایش، از پیر و جوان و پولدار و فقیر کلی لفظ قلم و خاص و با یک سبکِ دقیقا عین هم، حرف می زدند!)؛ و نه به خاطر غیرطبیعی و شدیداً حرص در بیاور بودن بیشتر رفتارها و تصمیمهای شخصیتهای سریال. بلکه بیش از هر چیز به این برمی گشت که من شکل دخترانه ی آراز» بودم! و این که می گویم شکل دخترانه اش» به این معنی نیست که شبیه عاطفه بااشم؛ نه؛ عاطفه شکل خواهرانه ی» آراز بود و من دقیقا شکل دخترانه اش» هستم! و شاید به خاطر همین بود که از همه بیشتر از آراز بدم می آمد!

۳. تصور کنید موجودات غول آسای عجیب و غریبی که از شر انسان ها به بالای ابرها پناه برده اند و بعد فهمیده اند انسانها هم متقابلاً آنها را هیولا می دانند و بنابراین بهتر است برای رفع این سوء تفاهم، با هم رو به رو شوند، رسیده اند پایین ابرها و با تردید و ترس، زل زده اند به پلیسهای آماده شلیکی که با چهره های مضطرب اما مصمم مقابلشان صف کشیده اند و مردمی که پشت سر پلیس، با ترس و لرز نگاهشان می کنند. بعد ناگهان یکی از بین آدمها که آشنایی قبلی با این موجودات دارد و نامزدش به طرف آنها می روند و بقیه آدمها وقتی می بینند موجودات عجیب و غریب برای این دو انسان ذوق می کنند و با آنها خوب هستند، از سد پلیسها می گذرند و به طرف موجودات می روند و با هم در صلح و صفای فراوان عکس می گیرند و همه خوشحال و خندان هستند! می خواهم ببینم یک چنین صحنه ای گوله گوله اشک ریختن دارد؟؟؟؟!!!!! من دیگر حرفی ندارم! =/  (مدیونید اگر فکر کنید آن آدم لوس نخواستنی بی مزه ی کتک لازمی که پای چنین صحنه ای اشک ریخته است، آن هم بی اختیار، منم!)

+ 

smallfoot (ببخشید که آخر داستان را لو دادم!)

+شاعر عنوان: سعدی

همان جا وسط پیاده رو، نشستم مقابل دخترک و اشکهایش را پاک کردم: 

- گم شده ای؟» 

گم شده بود. 

شکلاتم را نگرفت، بیسکوییت را پس زد، آب معدنی را نخواست و من چیز دیگری برای خوشحال کردن یک دختربچه 3-4 ساله، با آبشار موهای طلایی و چشمهای خیس عسلی نداشتم. 

تنها می توانستم نگاهش کنم و هی در ذهنم تکرار کنم: 

- کجا دیدمت؟ تو را کجا دیده ام لعنتی؟!». 

بعد لبم را به خاطر کلمه آخر گاز بگیرم و ناگهان یاد چیزی بیفتم: خرس زرد کوچکی را که به کیفم آویزان است باز کنم و جلوی صورتش بگیرم. 

بالاخره لبخندش را ببینم و دوباره در ذهنم تکرار کنم: 

- این لبخند. این لبخند آشنا. کجا دیدمش؟! کجا دیدم این لبخند لعنتی را؟!» 

و دوباره لبم را گاز بگیرم. 

نگاهش کنم که چه قدر قشنگ خرس زرد کوچکم را میان دستهای ظریفش گرفته است و با آن صدای نرم و نازک، سوال پیچش می کند که: 

- گم شده ای؟ اسمت چیست؟ خانه ات کجا است؟» 

سوالهایی که من از خودش پرسیده بودم! 

و حالا او یک سوال دیگر هم اضافه می کند؛ از من می پرسد: 

- خاله تو مامانش هستی؟» 

- من؟!»

قلبم تیر می کشد. 

***

تیرت درست به هدف خورده بود: 

بعد از رد کردن پیشنهادهایت برای خرید شکلات تلخ، روسری گل گلی و آن قلب تیرخورده قرمز، جلوی مغازه کوچکی ایستادی و بی آن که از من بپرسی خرس زرد کوچکی را که عاشقش بودم انتخاب کردی، خریدی و به کیفم آویزان کردی.

به تو گفتم: 

- خیال نکن که با این کارها.»

به من گفتی:

- من به خیال زنده ام، خیال تو.»

***

 - خاله تو مامانش هستی؟» 

برمی گردم به اینجا و اکنونی که به اندازه پنج سال از آن فاصله گرفته بودم. به دخترک لبخند می زنم و او را در آغوش می کشم. 

و درست همین وقت. همین وقت آن معجزه اتفاق می افتد! آن معجزه ی تاریک. آن معجزه تلخ:

از پشت سرم، صدای تو را می شنوم که اسم کوچک مرا فریاد می زنی! در صدایت موجی از دلواپسی و عشق هست. آن جانم»ی که - به جای خانم» همیشگی- به آخر اسمم چسبانده ای، مرا به مرز سقوط می رساند! با خیال این که تو با قایق شکسته ات، برای فتح این جزیره متروک برگشته باشی، مارش پیروزی در دلم طنین می اندازد.

دخترک خودش را از آغوشم بیرون می کشد و در جهت مخالف می دود. صدای مبهمش را می شنوم:

- بابا»

به طرف صدای تو برمی گردم. معجزه دود می شود:

دخترک چشم عسلی در آغوش تو است و دستهایش را دور گردنت حلقه زده است! 

حالا یادم می آید که کجا دیده بودمش. در خط به خط چهره تو.

***

دیگر جنگ تمام شده است. باید برای آواره های دلم، به دنبال سرپناه باشم.

+از سری نوشته های الکی پلکی

+ قبول دارم که این بار کمی زیادی لوس شد!

+

روایت فتح قبلی

کاش می شد شب به شب از عرش کبریاییت، از آسمونی که اصلا از زمین دور نیست، بیای پایین، بیای اینجا، توی اتاق کوچیک و به هم ریخته من. منو بغل کنی ببری خونه خودتون! نه که بگم روحم از تنم جدا بشه و بیاد پیشت. نه! خودت بیای پایین و منو، جسم و روحم رو با هم، بغل کنی و با خودت ببری. ببری یه جای خلوت و خالی اما گرم و گسترده که حتی پای فرشته هاتم بهش نرسیده باشه. 

بعدش بذاری تو آغوشت حرف بزنم. بذاری داد بکشم، بذاری بلند بلند گریه کنم و گلایه. نگی آروم باش. نگی گریه نکن. نگی اینا ناشکریه. نگی من بزرگتر از غصه هاتم. نگی مگه نمی دونی من عالم حکیمم و حتما خوبت رو می خوام. نگی بنده جان مگه برام چی کار کردی که ازم انتظار داری. نگی می تونستم بدتر از این سرت بیارم پس برو شاکرم باش که شد این. نگی به جای این همه کولی بازی، اون پایین رو نگاه کن ببین چند نفر هستن که وضعشون از شماها بدتره. نگی ای بابا! چند بار بهت گفتم از صبر و نماز کمک بگیر؟ چند بار گفتم خوشم نمیاد غر بزنی؟! نگی اگه قراره همه ش نق نق کنی پاشو برو اتاقت دیگه م با من حرف نزن. اینا رو نگی.

به جاش بگی نازک نارنجی من. دختر کوچولوی دل نازکم. بنده ی بی طاقتم. می دونم خیلی واست سخت شد. راستشو بخوای منم دلم نمی خواست این طوری بشه. منم از این بالا تماشات می کنم و غصه می خورم. به خودم قسم منم دوست نداشتم آدمهایی که اون همه براشون وقت گذاشتم تا بهترین چیزی بشن که ساختم، تهش این جوری گند بزنن به خودشون و دنیاشون. فکر می کنی من دلم میاد. دلم می خواد شماها رو اینجوری ببینم!؟ به خودم قسم نه. منم دلم می خواست همتون کنار هم، شاد و خوشحال بودید. ولی خود این آدمها. خود اونایی که داری ازشون می سوزی، خودشون اینو نخواستن و من نمی تونستم از حرفم برگردم و تیک گزینه اختیار رو از روشون بردارم. 

می دونم دخترک نازک نارنجی بی طاقت من. می دونم این برای تو خیلی سخت و سنگین تموم شده. اما طاقت بیار دختر کوچولو. طاقت بیار و بدون که من از این بالا، نگاهم پی توئه. نمی دونی وقتی ازم ناامید میشی، وقتی دلخور میشی و دیگه باهام حرف نمی زنی. وقتی می شینی رو به روم و فقط زل می زنی و سکوت می کنی. چه قدر منتظر می مونم و منتظر می مونم و منتظر می مونم تا برگردی و بغضت رو به روی خودم بشکنه و وسط گریه هات صدام کنی. نمی دونی اون وقتی که صورتت خیس اشکه و تند تند منو صدا می کنی ولی هیچی دیگه نمیگی چه دلی ازم می بری. 

ببین! من کم نیستم. کوچیک نیستم. سرد نیستم. تلخ نیستم. من ترکیب بی نظیری از مهر و قدرتم. پس صدام بزن. دوستم داشته باش. بهم اعتماد کن. من نسبت بهت بی تفاوت نیستم. حواسم بهت هست. به همتون. تو هم حواست به من باشه. اینجا برای تو یه آغوش همیشه باز هست. آغوشی که می تونی توی اون با خیال راحت ضجه بزنی. فریاد بکشی. و زخمهات رو کنی. 

دختر کوچولوی بی طاقت کم تحملم. می دونم اینها آدمهای منن که زندگیتون رو خراب کرده ن. همونایی که در موردشون به فرشته هام گفتن من یه چیزی می دونم که شما نمی دونید. هنوزم سر حرفم هستما. ولی فعلا بی خیالش. قبول دارم همه ش تقصیر آدمهای منه. تقصیر بی رحمی دنیای من. تقصیر آزمونهای من. 

حالا این حرفها رو ول کن. بیا که محکم تر بغلت کنم. بیا وسط همه گلایه ها و گریه هات، آروم و بی سر و صدا، توی گوشت بگم که من نمی ذارم زیر بار غم نابود بشی. نمی ذارم داغش به دلتون بمونه. منو نگاه. انگار من خداما. به منم شک داری؟!. 

باشه هر چی دوست زار بزن. زار بزن تا آروم بشی. ولی تو بغل خودم. تو فقط و فقط باید تو بغل خودم گریه کنی . هر چه قدر دلت خواست. تا هر وقت دلت خواست. من خسته نمیشم. غصه می خورم برات. ولی خسته نمیشم می شینم منتظر روزی که وقتش بشه و با یه اشاره آتیش وجودت، آتیش زندگیت رو خاموش کنم و خنک ترین نسیمی رو که دارم توی زندگیتون به جریان در بیارم. فقط باید بهم قول بدی که طاقت میاری. باشه؟؟؟؟!!!!

حالا دختر کوچولوی دلنازک من. برمی گردیم پایین. به اتاقت. تو رو می ذارم اون جا و یه لحظه هم ازت چشم برنمی دارم. خیالت راحت. و قول میدم شب به شب بیام و تو رو ببرم به اون آسمونی که مخصوص خود خودته تا بتونی هر چی دلت خواست گریه کنی و غر بزنی و اشک بریزی و من بتونم محکم محکم بغلت کنم تا دلت آروم بشه. من می خوام دل تو آروم آروم باشه و همه چیز رو به من بسپاری. به خودم قسم درستش می کنم. فقط بهم اعتماد کن دختر کوچولوی همیشه خواستنی من.

۱. نمی دانم آن همه وضوحی که خوابم داشت حیرت انگیزتر بود یا نهایت زیبایی و آرامش و صمیمیت چهره ی زلال او» یا این که هر چه فکر می کردم بخشهایی از زندگی را، که در جای گمشده ای از خوابم اتفاق افتاده بود، به خاطر نمی آوردم یا پیوند عجیب این خواب به آن دعای نیمه شبانه ی دوستم که آن قدر ساده و صمیمی با همه وجودش به زبان آورده بود! هر چه بود، دلم می خواست می توانستم آن چهره زلال را با آن لبخند قشنگ و آن همه عشق و آرامش، در دنیای واقعی ببینم. دلم می خواست می توانستم خانواده ام را به همان خوشحالی توی خواب ببینم.

۲. این که من از سریال "برادر جان" بدم می آمد، در واقع نه به خاطر این بود که همه آدمهایش در یک قالب مشخص تعریف شده بودند (همه زنهایش شش متر زبان و یک دنیا اعتماد به سقف داشتند و سجاف سر خود بودند و همه مردهایش مثل حیوان به جان هم می افتادند و دیوانه وار زنهایشان را دوست داشتند و همه شخصیتهایش، از پیر و جوان و پولدار و فقیر کلی لفظ قلم و خاص و با یک سبکِ دقیقا عین هم، حرف می زدند!)؛ و نه به خاطر غیرطبیعی و شدیداً حرص در بیاور بودن بیشتر رفتارها و تصمیمهای شخصیتهای سریال. بلکه بیش از هر چیز به این برمی گشت که من شکل دخترانه ی آراز» بودم! و این که می گویم شکل دخترانه اش» به این معنی نیست که شبیه عاطفه بااشم؛ نه؛ عاطفه شکل خواهرانه ی» آراز بود و من دقیقا شکل دخترانه اش» هستم! و شاید به خاطر همین بود که از همه بیشتر از آراز بدم می آمد!

۳. تصور کنید موجودات غول آسای عجیب و غریبی که از شر انسان ها به بالای ابرها پناه برده اند و بعد فهمیده اند انسانها هم متقابلاً آنها را هیولا می دانند و بنابراین بهتر است برای رفع این سوء تفاهم، با هم رو به رو شوند، رسیده اند پایین ابرها و با تردید و ترس، زل زده اند به پلیسهای آماده شلیکی که با چهره های مضطرب اما مصمم مقابلشان صف کشیده اند و مردمی که پشت سر پلیس، با ترس و لرز نگاهشان می کنند. بعد ناگهان یکی از بین آدمها که آشنایی قبلی با این موجودات دارد و نامزدش به طرف آنها می روند و بقیه آدمها وقتی می بینند موجودات عجیب و غریب برای این دو انسان ذوق می کنند و با آنها خوب هستند، از سد پلیسها می گذرند و به طرف موجودات می روند و با هم در صلح و صفای فراوان عکس می گیرند و همه خوشحال و خندان هستند! می خواهم ببینم یک چنین صحنه ای گوله گوله اشک ریختن دارد؟؟؟؟!!!!! من دیگر حرفی ندارم! =/  (مدیونید اگر فکر کنید آن آدم لوس نخواستنی بی مزه ی کتک لازمی که پای چنین صحنه ای اشک ریخته است، آن هم بی اختیار، منم!)

+ 

smallfoot (ببخشید که آخر داستان را لو دادم!)

+شاعر عنوان: سعدی

کاش می شد شب به شب از عرش کبریاییت، از آسمونی که اصلا از زمین دور نیست، بیای پایین، بیای اینجا، توی اتاق کوچیک و به هم ریخته من. منو بغل کنی ببری خونه خودتون! نه که بگم روحم از تنم جدا بشه و بیاد پیشت. نه! خودت بیای پایین و منو، جسم و روحم رو با هم، بغل کنی و با خودت ببری. ببری یه جای خلوت و خالی اما گرم و گسترده که حتی پای فرشته هاتم بهش نرسیده باشه. 

بعدش بذاری تو آغوشت حرف بزنم. بذاری داد بکشم، بذاری بلند بلند گریه کنم و گلایه. نگی آروم باش. نگی گریه نکن. نگی اینا ناشکریه. نگی من بزرگتر از غصه هاتم. نگی مگه نمی دونی من عالم حکیمم و حتما خوبت رو می خوام. نگی بنده جان مگه برام چی کار کردی که ازم انتظار داری. نگی می تونستم بدتر از این سرت بیارم پس برو شاکرم باش که شد این. نگی به جای این همه کولی بازی، اون پایین رو نگاه کن ببین چند نفر هستن که وضعشون از شماها بدتره. نگی ای بابا! چند بار بهت گفتم از صبر و نماز کمک بگیر؟ چند بار گفتم خوشم نمیاد غر بزنی؟! نگی اگه قراره همه ش نق نق کنی پاشو برو اتاقت دیگه م با من حرف نزن. اینا رو نگی.

به جاش بگی نازک نارنجی من. دختر کوچولوی دل نازکم. بنده ی بی طاقتم. می دونم خیلی واست سخت شد. راستشو بخوای منم دلم نمی خواست این طوری بشه. منم از این بالا تماشات می کنم و غصه می خورم. به خودم قسم منم دوست نداشتم آدمهایی که اون همه براشون وقت گذاشتم تا بهترین چیزی بشن که ساختم، تهش این جوری گند بزنن به خودشون و دنیاشون. فکر می کنی من دلم میاد. دلم می خواد شماها رو اینجوری ببینم!؟ به خودم قسم نه. منم دلم می خواست همتون کنار هم، شاد و خوشحال بودید. ولی خود این آدمها. خود اونایی که داری ازشون می سوزی، خودشون اینو نخواستن و من نمی تونستم از حرفم برگردم و تیک گزینه اختیار رو از روشون بردارم. 

می دونم دخترک نازک نارنجی بی طاقت من. می دونم این برای تو خیلی سخت و سنگین تموم شده. اما طاقت بیار دختر کوچولو. طاقت بیار و بدون که من از این بالا، نگاهم پی توئه. نمی دونی وقتی ازم ناامید میشی، وقتی دلخور میشی و دیگه باهام حرف نمی زنی. وقتی می شینی رو به روم و فقط زل می زنی و سکوت می کنی. چه قدر منتظر می مونم و منتظر می مونم و منتظر می مونم تا برگردی و بغضت رو به روی خودم بشکنه و وسط گریه هات صدام کنی. نمی دونی اون وقتی که صورتت خیس اشکه و تند تند منو صدا می کنی ولی هیچی دیگه نمیگی چه دلی ازم می بری. 

ببین! من کم نیستم. کوچیک نیستم. سرد نیستم. تلخ نیستم. من ترکیب بی نظیری از مهر و قدرتم. پس صدام بزن. دوستم داشته باش. بهم اعتماد کن. من نسبت بهت بی تفاوت نیستم. حواسم بهت هست. به همتون. تو هم حواست به من باشه. اینجا برای تو یه آغوش همیشه باز هست. آغوشی که می تونی توی اون با خیال راحت ضجه بزنی. فریاد بکشی. و زخمهات رو کنی. 

دختر کوچولوی بی طاقت کم تحملم. می دونم اینها آدمهای منن که زندگیتون رو خراب کرده ن. همونایی که در موردشون به فرشته هام گفتن من یه چیزی می دونم که شما نمی دونید. هنوزم سر حرفم هستما. ولی فعلا بی خیالش. قبول دارم همه ش تقصیر آدمهای منه. تقصیر بی رحمی دنیای من. تقصیر آزمونهای من. 

حالا این حرفها رو ول کن. بیا که محکم تر بغلت کنم. بیا وسط همه گلایه ها و گریه هات، آروم و بی سر و صدا، توی گوشت بگم که من نمی ذارم زیر بار غم نابود بشی. نمی ذارم داغش به دلتون بمونه. منو نگاه. انگار من خداما. به منم شک داری؟!. 

باشه هر چی دوست زار بزن. زار بزن تا آروم بشی. ولی تو بغل خودم. تو فقط و فقط باید تو بغل خودم گریه کنی . هر چه قدر دلت خواست. تا هر وقت دلت خواست. من خسته نمیشم. غصه می خورم برات. ولی خسته نمیشم می شینم منتظر روزی که وقتش بشه و با یه اشاره آتیش وجودت، آتیش زندگیت رو خاموش کنم و خنک ترین نسیمی رو که دارم توی زندگیتون به جریان در بیارم. فقط باید بهم قول بدی که طاقت میاری. باشه؟؟؟؟!!!!

حالا دختر کوچولوی دلنازک من. برمی گردیم پایین. به اتاقت. تو رو می ذارم اون جا و یه لحظه هم ازت چشم برنمی دارم. خیالت راحت. و قول میدم شب به شب بیام و تو رو ببرم به اون آسمونی که مخصوص خود خودته تا بتونی هر چی دلت خواست گریه کنی و غر بزنی و اشک بریزی و من بتونم محکم محکم بغلت کنم تا دلت آروم بشه. من می خوام دل تو آروم آروم باشه و همه چیز رو به من بسپاری. به خودم قسم درستش می کنم. فقط بهم اعتماد کن دختر کوچولوی همیشه خواستنی من.

کاش می شد شب به شب از عرش کبریاییت، از آسمونی که اصلا از زمین دور نیست، بیای پایین، بیای اینجا، توی اتاق کوچیک و به هم ریخته من. منو بغل کنی ببری خونه خودتون! نه که بگم روحم از تنم جدا بشه و بیاد پیشت. نه! خودت بیای پایین و منو، جسم و روحم رو با هم، بغل کنی و با خودت ببری. ببری یه جای خلوت و خالی اما گرم و گسترده که حتی پای فرشته هاتم بهش نرسیده باشه. 

بعدش بذاری تو آغوشت حرف بزنم. بذاری داد بکشم، بذاری بلند بلند گریه کنم و گلایه. نگی آروم باش. نگی گریه نکن. نگی اینا ناشکریه. نگی من بزرگتر از غصه هاتم. نگی مگه نمی دونی من عالم حکیمم و حتما خوبت رو می خوام. نگی بنده جان مگه برام چی کار کردی که ازم انتظار داری. نگی می تونستم بدتر از این سرت بیارم پس برو شاکرم باش که شد این. نگی به جای این همه کولی بازی، اون پایین رو نگاه کن ببین چند نفر هستن که وضعشون از شماها بدتره. نگی ای بابا! چند بار بهت گفتم از صبر و نماز کمک بگیر؟ چند بار گفتم خوشم نمیاد غر بزنی؟! نگی اگه قراره همه ش نق نق کنی پاشو برو اتاقت دیگه م با من حرف نزن. اینا رو نگی.

به جاش بگی نازک نارنجی من. دختر کوچولوی دل نازکم. بنده ی بی طاقتم. می دونم خیلی واست سخت شد. راستشو بخوای منم دلم نمی خواست این طوری بشه. منم از این بالا تماشات می کنم و غصه می خورم. به خودم قسم منم دوست نداشتم آدمهایی که اون همه براشون وقت گذاشتم تا بهترین چیزی بشن که ساختم، تهش این جوری گند بزنن به خودشون و دنیاشون. فکر می کنی من دلم میاد. دلم می خواد شماها رو اینجوری ببینم!؟ به خودم قسم نه. منم دلم می خواست همتون کنار هم، شاد و خوشحال بودید. ولی خود این آدمها. خود اونایی که داری ازشون می سوزی، خودشون اینو نخواستن و من نمی تونستم از حرفم برگردم و تیک گزینه اختیار رو از روشون بردارم. 

می دونم دخترک نازک نارنجی بی طاقت من. می دونم این برای تو خیلی سخت و سنگین تموم شده. اما طاقت بیار دختر کوچولو. طاقت بیار و بدون که من از این بالا، نگاهم پی توئه. نمی دونی وقتی ازم ناامید میشی، وقتی دلخور میشی و دیگه باهام حرف نمی زنی. وقتی می شینی رو به روم و فقط زل می زنی و سکوت می کنی. چه قدر منتظر می مونم و منتظر می مونم و منتظر می مونم تا برگردی و بغضت رو به روی خودم بشکنه و وسط گریه هات صدام کنی. نمی دونی اون وقتی که صورتت خیس اشکه و تند تند منو صدا می کنی ولی هیچی دیگه نمیگی چه دلی ازم می بری. 

ببین! من کم نیستم. کوچیک نیستم. سرد نیستم. تلخ نیستم. من ترکیب بی نظیری از مهر و قدرتم. پس صدام بزن. دوستم داشته باش. بهم اعتماد کن. من نسبت بهت بی تفاوت نیستم. حواسم بهت هست. به همتون. تو هم حواست به من باشه. اینجا برای تو یه آغوش همیشه باز هست. آغوشی که می تونی توی اون با خیال راحت ضجه بزنی. فریاد بکشی. و زخمهات رو کنی. 

دختر کوچولوی بی طاقت کم تحملم. می دونم اینها آدمهای منن که زندگیتون رو خراب کرده ن. همونایی که در موردشون به فرشته هام گفتن من یه چیزی می دونم که شما نمی دونید. هنوزم سر حرفم هستما. ولی فعلا بی خیالش. قبول دارم همه ش تقصیر آدمهای منه. تقصیر بی رحمی دنیای من. تقصیر آزمونهای من. 

حالا این حرفها رو ول کن. بیا که محکم تر بغلت کنم. بیا وسط همه گلایه ها و گریه هات، آروم و بی سر و صدا، توی گوشت بگم که من نمی ذارم زیر بار غم نابود بشی. نمی ذارم داغش به دلتون بمونه. منو نگاه. انگار من خداما. به منم شک داری؟!. 

باشه هر چی دوست زار بزن. زار بزن تا آروم بشی. ولی تو بغل خودم. تو فقط و فقط باید تو بغل خودم گریه کنی . هر چه قدر دلت خواست. تا هر وقت دلت خواست. من خسته نمیشم. غصه می خورم برات. ولی خسته نمیشم می شینم منتظر روزی که وقتش بشه و با یه اشاره آتیش وجودت، آتیش زندگیت رو خاموش کنم و خنک ترین نسیمی رو که دارم توی زندگیتون به جریان در بیارم. فقط باید بهم قول بدی که طاقت میاری. باشه؟؟؟؟!!!!

حالا دختر کوچولوی دلنازک من. برمی گردیم پایین. به اتاقت. تو رو می ذارم اون جا و یه لحظه هم ازت چشم برنمی دارم. خیالت راحت. و قول میدم شب به شب بیام و تو رو ببرم به اون آسمونی که مخصوص خود خودته تا بتونی هر چی دلت خواست گریه کنی و غر بزنی و اشک بریزی و من بتونم محکم محکم بغلت کنم تا دلت آروم بشه. من می خوام دل تو آروم آروم باشه و همه چیز رو به من بسپاری. به خودم قسم درستش می کنم. فقط بهم اعتماد کن دختر کوچولوی همیشه خواستنی من.

سلام.

به هیچ وجه، مقدمه چینی ام نمی آید و ترجیح می دهم یک دفعه بزنم به دل مطلب!

چیزهایی که غالب مردم در مورد جذب می دانند شامل یک سری کلیات ناقص و چند تکنیک است؛ اما اینها همه ماجرا نیست. برای این که بتوانیم خواسته هایمان را جذب کنیم و کائنات را با خودمان همراه سازیم، لازم است که در شروع ما با کائنات همراه شویم و این، همان قدر که ساده نیست، ضروری و مهم است. 

یکی از اساسی ترین کارهایی که در این زمینه باید انجام داد، تلاش برای پاکی ظاهری و باطنی است. این که فقط دل پاک باشد» کافی نیست؛ لازم است علاوه بر دل، چشم و گوش و زبان و دست و پا و. هم پاک باشد و جالب است که استاد جذب تاکید می کرد که مهم است هر کس خالصانه به فرامین دینش عمل کند و یکی از مهم ترین این فرامین در دین ما نماز اول وقت است و این اول وقت بودنش خیلی اهمیت دارد. حتی اگر به هر دلیل نماز نمی خوانید، با شنیدن صدای اذان، خلوتی پیدا کنید و چند دقیقه ای، به زبان خودتان، هر جور که عشقتان می کشد و برایتان راحت است، با خدا حرف بزنید یا مثلا دعا یا ذکری را که به آن اعتقاد دارید بگویید. البته به نظر من هیچ چیز جای نماز را نمی گیرد، ولی به هر حال هر کس عقاید خودش دارد. ⁽¹⁾ 

در کنار نماز یا نیایش اول وقت، که یک جور هماهنگی با کل هستی، در ستایش خدا است، کارهایی مثل غر نزدن، غیبت نکردن و نشنیدن، تهمت نزدن، دروغ نگفتن (در هر شکل و نوع و رنگش)، زخم زبان نزدن، رابطه ی غیرمجاز نداشتن، کنترل نگاه، مهربانی کردن به دیگران، کنترل خشم، دعوا و جدل نداشتن، حرف منفی و نومیدانه به زبان نیاوردن، ناشکری نکردن (و به طور خاص سپاسگزاری بابت هر اتفاق کوچکی) و. کارهایی از این دست، به زلالی روح و آمادگی برای به خدمت در آوردن کائنات و جذب خواسته ها کمک زیادی می کند. و برای هر کدام از این ها ⁽²⁾ می شود چله گرفت! مثلا چهل روز حواسمان باشد که غیبت نکنیم و نشنویم و برای هر بار که موفق نشدیم، جریمه ای بدهیم (جریمه مالی یا هر جریمه دیگری) ⁽³⁾ 

حالا بعد از اینها تازه جذب شروع می شود. تو نمی توانی چیزی را بخواهی که به خیر و صلاح دیگران نیست! نمی توانی به زمین داغ خوردن» همسر خائن یا مادرشوهر ستم پیشه یا رفیق فلان فلان شده ات (صفتی پیدا نکردم خب!) را از کائنات بخواهی. نمی توانی با دلی که پر از کینه و نفرت است از کائنات چیزی بگیری. اگر همسرت، مادرشوهرت، رفیقت و هر کسی در زندگی به تو بد کرده است، طبق قانون کارما، آثار این بدی به خودش برمی گردد. البته نه وما آن طور که تو می خواهی و آن زمان که تو انتظارش را داری؛ اما قطعا در زمان مناسب خودش، به شکل درست اتفاق خواهد افتاد. 

تو باید خواسته ات را طوری تنظیم کنی که در جهت خیر حداکثری برای خودت و دیگران باشد. مثلاً فرض کن که می خواهی کار و بارت رونق بگیرد. باید خواسته قلبی ات این باشد که جیب کسانی که به خدمات یا کالاهایی که ارائه می کنی نیاز دارند پر از پول باشد و کیفیت کار یا اجناس تو عالی باشد و این افراد به آنها تمایل پیدا کنند و از تو خرید کنند و آن قدر از خریدشان راضی باشند و برایشان خیر و برکت داشته باشد که دوباره به سراغت بیایند! نه این که با هزار دوز و کلک و نامردی، کالا یا خدمات معیوبت را به خلق ا. بیندازی و از کائنات هم انتظار همکاری داشته باشی که مبادا لو بروی!

نکته بعدی این که در جذب، باور قلبی و هیجانات متعاقب آن خیلی مهم هستند. بااااید طوری با هممم ی وجودت باور داشته باشی خواسته ات اتفاق می افتد، که شادی حاصل از تحققش را این جا و اکنون، در قلبت، احساس کنی! حتی اگر در ناخودآگاهت به تحقق خواسته ات شک کنی، مانع از جذب شده ای. هر چه هیجاناتت در رابطه با چیزی که می خواهی قوی تر باشد، بیشتر احتمال جذب هست.

شاید شنیده باشید جذبی ها، (شاید به جای دعا کردن) طوری از خواسته شان حرف می زنند که انگار تحقق پیدا کرده است. این همان باور قلبی است. مثلاً می گویند به لطف خدا ماشینی که می خواستم را خریده ام (در حالی که نخریده اند). خب این هم یکی از اصولشان است ولی راستش من زیاد با آن ارتباط برقرار نکرده ام و در عوض دعاهایم این طور تغییر کرده است که به جای این که بگویم خدایا لطفا فلان اتفاق بیفتد می گویم خدایا مرسی که فلان اتفاق می افتد! و این شیوه دعا کردن، حس خیلی خیلی بهتری برایم دارد و رها کردن» را هم برایم آسان تر می کند. از رها کردن هم می گویم!

چیزی که من به شکل بدی تجربه اش کرده ام این است که تلاش بیش از حد برای تحقق یک خواسته، در واقع توقف جذب آن است! و این جا است که رها کردن» اهمیت زیادی دارد.⁽⁴⁾ بعد از استفاده از تکنیکهای جذب در تعداد روزهای مشخص، تحقق خواسته تان را به خدا (یا کائنات) بسپرید و با اطمینان قلبی از این که کائنات دارد همه چیز را در راستای تحقق خواسته پیش می برد، رهایش کنید. در واقع باید آن قدر به تحقق خواسته ات ایمان داشته باشی که دیگر پیگیرش نباشی! مثل وقتی که مثلا ماشینت را به دست تعمیرکار ماهری می سپاری و می روی دنبال کارت تا به موقعش زنگ بزند و بگوید بیا ماشین را ببر و ماشین را از روز اول هم بهتر تحویل بگیری! با این تفاسیر، این که بگوییم من هر چه قدر هم از تکنیکها استفاده کردم جواب نداد، نقض قانون رها کردن و امیدوار بودن و حرف منفی نزدن است. 

و در ضمن، برداشت من از قانون رها کردن» این بود که موقع استفاده از تکنیکهای جذب، اصلا و ابدا نیازی نیست به مسیر تحقق خواسته هایمان فکر کنیم؛ بلکه تمرکز ما باید فقط و فقط روی نتیجه باشد. مثلا به جای این که تجسم کنی که سوالهای کنکور بی اندازه آسان است و من اصلا استرس نمی گیرم و از جاهایی که نخوانده ام سوال نمی آید و باید خودت را تصور کنی که در کلاس دانشگاه، نشسته ای و استادت دارد یکی از رشته های مورد علاقه تو را درس می دهد و تو حسابی لذت میبری! حالا این که صحنه های قبلی این فیلم چه باشد با تو نیست. تو فقط با همه وجودت، روی صحنه آخر تمرکز کن.

خب. اینها چیزهایی که بود به نظرم قبل از یاد گرفتن هر تکنیک و روشی برای جذب، باید یاد گرفته شوند و به کار روند و جذب خواسته ها به همین سادگی نیست که مثلاً 68 ثانیه خواسته ات را تجسم کنی یا مراقبه ای داشته باشی یا خواسته هایت را بنویسی و بعد الکی الکی محقق شوند! جذب خواسته ها، آهن ربای قوی می خواهد.

+ شاعر عنوان: عراقی

++ باور کنید از دو سوم حرفهایم فاکتور گرفتم و تازه شد این! ولی دلم نمی آید به دو پست تقسیمش کنم!

+++ هنوز خیلی از مواردی که جذبی ها می گویند برایم قابل هضم نیست و به دنبال دلایل دینی و علمی اش هستم. 

++++آدرس کانال تلگرامی که این پست را بر اساس آن نوشته ام:sepasgozari2  (کانال معجزه شکرگذاری- زیر نظر آقای مجید امیرپور)

++++ در ادامه مطلب، پی نوشتهای غیرضروری ولی مرتبط با متن را می خوانید و البته نخواندید هم نخوانده اید! چون ربط مستقیمی به اصل مطلب ندارد و طولانی هم هست. حالا هر جور که خودتان راحتید!

 ++پی نوشتها:

(1) من سر کلاسهایم، حتی یک بار هم پیش نیامده است که در مورد حجاب، روزه، رابطه با جنس مخالف و. نصیحتی بکنم یا تذکری بدهم. حتی اگر صحبتی بین خود دانشجوها پیش آمده باشد، سعی می کنم جانبداری نکنم و آنها را به احترام به نظرات مخالف و بحث منطقی و مستدل توصیه کنم. ولی نماز» تنها موضوع دینی است که هر وقت پیش آمده است، مستقیماً دانشجوهایم را به خواندنش توصیه کرده ام؛ چون اعتقادی که به آن دارم فراتر از اعتقاد به هر چیز دیگری است. البته این را هم بگویم که اولا من هرگز به کسی نمی گویم بلند شو نماز بخوان! حتی بارها و بارها پیش آمده است که موقع اذان ظهر یا مغرب، با دوستانم بوده ام که اهل نماز نبوده اند و من هیچ وقت نگفته ام بیایید برویم نماز بخوانیم یا چرا شما نماز نمی خوانید و. بلکه فقط گفته ام بچه ها من می روم نماز.  و آنها هم یا التماس دعا گفته اند یا با من آمده اند و کنارم نشسته اند تا نمازم تمام شود. دوم این که، من به کل، اهل خواندن نماز مستحبی نیستم و حتی در شبهای قدر یا در حرم ائمه خیلی کم پیش می آید نماز مستحبی بخوانم. اما به نمازهای پنجگانه به قدر خود خدا ایمان دارم و راستش را بخواهید حتی با نذر نماز اول وقت، به خواسته ام رسیده ام!

(2) در نهایت تاسف و تاثر، باید اعتراف کنم که من در مواردی لنگ می زدم که کاملا به خودم مطمئن بودم! مثلاً می گفتم: خب! من که کلا آدم سر به زیری هستم!» ولی وقتی تکلیف چله، مراقبت از نگاه بود تازه کشف می کردم که ای بابا! عجب آدم چشم چرانی بوده ام و خودم خبر نداشته ام!!! یا مثلا طی این چله متوجه شدم شاید حدود دو سوم حرفهای روزمره ام غیبت کردن یا گوش دادن بوده است و باورم نمی شد این همه سخت باشد سکوت کردن و همراه نشدن با غیبتها یا باز نکردن باب یک غیبت. گاهی حس می کردم دارم میپکم!

(3) من دیدم درجه خطاهایم بالا است و جیبم جوابگو نیست، به جریمه هایی مثل گفتن تعداد مشخصی ذکر، غذا ریختن برای گنجشکها، محرومیت چند ساعته تا یک روزه از استفاده تفننی از فضای مجازی و.) رو آوردم که مفیدتر هم بود! =)

(4) رها کردن» هم از آن مواردی بود که از راههای مختلف و کاملاً بی ارتباط به یکدیگر، نشانه های مستقیمی در موردش دریافت کردم و فهمیدم چاره کارم فقط و فقط همین است! دارم تمرینش می کنم و برای من که عادت داشته ام با همه وجود بجنگم و تلاش کنم، رها کردن یکی از سخت ترین، اما ضروری ترین کارهای دنیا است.

سلام.

به هیچ وجه، مقدمه چینی ام نمی آید و ترجیح می دهم یک دفعه بزنم به دل مطلب!

چیزهایی که غالب مردم در مورد جذب می دانند شامل یک سری کلیات ناقص و چند تکنیک است؛ اما اینها همه ماجرا نیست. برای این که بتوانیم خواسته هایمان را جذب کنیم و کائنات را با خودمان همراه سازیم، لازم است که در شروع ما با کائنات همراه شویم و این، همان قدر که ساده نیست، ضروری و مهم است. 

یکی از اساسی ترین کارهایی که در این زمینه باید انجام داد، تلاش برای پاکی ظاهری و باطنی است. این که فقط دل پاک باشد» کافی نیست؛ لازم است علاوه بر دل، چشم و گوش و زبان و دست و پا و. هم پاک باشد و جالب است که استاد جذب تاکید می کرد که مهم است هر کس خالصانه به فرامین دینش عمل کند و یکی از مهم ترین این فرامین در دین ما نماز اول وقت است و این اول وقت بودنش خیلی اهمیت دارد. حتی اگر به هر دلیل نماز نمی خوانید، با شنیدن صدای اذان، خلوتی پیدا کنید و چند دقیقه ای، به زبان خودتان، هر جور که عشقتان می کشد و برایتان راحت است، با خدا حرف بزنید یا مثلا دعا یا ذکری را که به آن اعتقاد دارید بگویید. البته به نظر من هیچ چیز جای نماز را نمی گیرد، ولی به هر حال هر کس عقاید خودش دارد. ⁽¹⁾ 

در کنار نماز یا نیایش اول وقت، که یک جور هماهنگی با کل هستی، در ستایش خدا است، کارهایی مثل غر نزدن، غیبت نکردن و نشنیدن، تهمت نزدن، دروغ نگفتن (در هر شکل و نوع و رنگش)، زخم زبان نزدن، رابطه ی غیرمجاز نداشتن، کنترل نگاه، مهربانی کردن به دیگران، کنترل خشم، دعوا و جدل نداشتن، حرف منفی و نومیدانه به زبان نیاوردن، ناشکری نکردن (و به طور خاص سپاسگزاری بابت هر اتفاق کوچکی) و. کارهایی از این دست، به زلالی روح و آمادگی برای به خدمت در آوردن کائنات و جذب خواسته ها کمک زیادی می کند. و برای هر کدام از این ها ⁽²⁾ می شود چله گرفت! مثلا چهل روز حواسمان باشد که غیبت نکنیم و نشنویم و برای هر بار که موفق نشدیم، جریمه ای بدهیم (جریمه مالی یا هر جریمه دیگری) ⁽³⁾ 

حالا بعد از اینها تازه جذب شروع می شود. تو نمی توانی چیزی را بخواهی که به خیر و صلاح دیگران نیست! نمی توانی به زمین داغ خوردن» همسر خائن یا مادرشوهر ستم پیشه یا رفیق فلان فلان شده ات (صفتی پیدا نکردم خب!) را از کائنات بخواهی. نمی توانی با دلی که پر از کینه و نفرت است از کائنات چیزی بگیری. اگر همسرت، مادرشوهرت، رفیقت و هر کسی در زندگی به تو بد کرده است، طبق قانون کارما، آثار این بدی به خودش برمی گردد. البته نه وما آن طور که تو می خواهی و آن زمان که تو انتظارش را داری؛ اما قطعا در زمان مناسب خودش، به شکل درست اتفاق خواهد افتاد. 

تو باید خواسته ات را طوری تنظیم کنی که در جهت خیر حداکثری برای خودت و دیگران باشد. مثلاً فرض کن که می خواهی کار و بارت رونق بگیرد. باید خواسته قلبی ات این باشد که جیب کسانی که به خدمات یا کالاهایی که ارائه می کنی نیاز دارند پر از پول باشد و کیفیت کار یا اجناس تو عالی باشد و این افراد به آنها تمایل پیدا کنند و از تو خرید کنند و آن قدر از خریدشان راضی باشند و برایشان خیر و برکت داشته باشد که دوباره به سراغت بیایند! نه این که با هزار دوز و کلک و نامردی، کالا یا خدمات معیوبت را به خلق ا. بیندازی و از کائنات هم انتظار همکاری داشته باشی که مبادا لو بروی!

نکته بعدی این که در جذب، باور قلبی و هیجانات متعاقب آن خیلی مهم هستند. بااااید طوری با هممم ی وجودت باور داشته باشی خواسته ات اتفاق می افتد، که شادی حاصل از تحققش را این جا و اکنون، در قلبت، احساس کنی! حتی اگر در ناخودآگاهت به تحقق خواسته ات شک کنی، مانع از جذب شده ای. هر چه هیجاناتت در رابطه با چیزی که می خواهی قوی تر باشد، بیشتر احتمال جذب هست.

شاید شنیده باشید جذبی ها، (شاید به جای دعا کردن) طوری از خواسته شان حرف می زنند که انگار تحقق پیدا کرده است. این همان باور قلبی است. مثلاً می گویند به لطف خدا ماشینی که می خواستم را خریده ام (در حالی که نخریده اند). خب این هم یکی از اصولشان است ولی راستش من زیاد با آن ارتباط برقرار نکرده ام و در عوض دعاهایم این طور تغییر کرده است که به جای این که بگویم خدایا لطفا فلان اتفاق بیفتد می گویم خدایا مرسی که فلان اتفاق می افتد! و این شیوه دعا کردن، حس خیلی خیلی بهتری برایم دارد و رها کردن» را هم برایم آسان تر می کند. از رها کردن هم می گویم!

چیزی که من به شکل بدی تجربه اش کرده ام این است که تلاش بیش از حد برای تحقق یک خواسته، در واقع توقف جذب آن است! و این جا است که رها کردن» اهمیت زیادی دارد.⁽⁴⁾ بعد از استفاده از تکنیکهای جذب در تعداد روزهای مشخص، تحقق خواسته تان را به خدا (یا کائنات) بسپرید و با اطمینان قلبی از این که کائنات دارد همه چیز را در راستای تحقق خواسته پیش می برد، رهایش کنید. در واقع باید آن قدر به تحقق خواسته ات ایمان داشته باشی که دیگر پیگیرش نباشی! مثل وقتی که مثلا ماشینت را به دست تعمیرکار ماهری می سپاری و می روی دنبال کارت تا به موقعش زنگ بزند و بگوید بیا ماشین را ببر و ماشین را از روز اول هم بهتر تحویل بگیری! با این تفاسیر، این که بگوییم من هر چه قدر هم از تکنیکها استفاده کردم جواب نداد، نقض قانون رها کردن و امیدوار بودن و حرف منفی نزدن است. 

و در ضمن، برداشت من از قانون رها کردن» این بود که موقع استفاده از تکنیکهای جذب، اصلا و ابدا نیازی نیست به مسیر تحقق خواسته هایمان فکر کنیم؛ بلکه تمرکز ما باید فقط و فقط روی نتیجه باشد. مثلا به جای این که تجسم کنی که سوالهای کنکور بی اندازه آسان است و من اصلا استرس نمی گیرم و از جاهایی که نخوانده ام سوال نمی آید و باید خودت را تصور کنی که در کلاس دانشگاه، نشسته ای و استادت دارد یکی از درسهای رشته ی مورد علاقه تو را تدریس می کند و تو حسابی لذت میبری! حالا این که صحنه های قبلی این فیلم چه باشد با تو نیست. تو فقط با همه وجودت، روی صحنه آخر تمرکز کن.

خب. اینها چیزهایی که بود به نظرم قبل از یاد گرفتن هر تکنیک و روشی برای جذب، باید یاد گرفته شوند و به کار روند و جذب خواسته ها به همین سادگی نیست که مثلاً 68 ثانیه خواسته ات را تجسم کنی یا مراقبه ای داشته باشی یا خواسته هایت را بنویسی و بعد الکی الکی محقق شوند! جذب خواسته ها، آهن ربای قوی می خواهد.

+ شاعر عنوان: عراقی

++ باور کنید از دو سوم حرفهایم فاکتور گرفتم و تازه شد این! ولی دلم نمی آید به دو پست تقسیمش کنم!

+++ هنوز خیلی از مواردی که جذبی ها می گویند برایم قابل هضم نیست و به دنبال دلایل دینی و علمی اش هستم. 

++++آدرس کانال تلگرامی که این پست را بر اساس آن نوشته ام:sepasgozari2  (کانال معجزه شکرگذاری- زیر نظر آقای مجید امیرپور)

++++ در ادامه مطلب، پی نوشتهای غیرضروری ولی مرتبط با متن را می خوانید و البته نخواندید هم نخوانده اید! چون ربط مستقیمی به اصل مطلب ندارد و طولانی هم هست. حالا هر جور که خودتان راحتید!

 ++پی نوشتها:

(1) من سر کلاسهایم، حتی یک بار هم پیش نیامده است که در مورد حجاب، روزه، رابطه با جنس مخالف و. نصیحتی بکنم یا تذکری بدهم. حتی اگر صحبتی بین خود دانشجوها پیش آمده باشد، سعی می کنم جانبداری نکنم و آنها را به احترام به نظرات مخالف و بحث منطقی و مستدل توصیه کنم. ولی نماز» تنها موضوع دینی است که هر وقت پیش آمده است، مستقیماً دانشجوهایم را به خواندنش توصیه کرده ام؛ چون اعتقادی که به آن دارم فراتر از اعتقاد به هر چیز دیگری است. البته این را هم بگویم که اولا من هرگز به کسی نمی گویم بلند شو نماز بخوان! حتی بارها و بارها پیش آمده است که موقع اذان ظهر یا مغرب، با دوستانم بوده ام که اهل نماز نبوده اند و من هیچ وقت نگفته ام بیایید برویم نماز بخوانیم یا چرا شما نماز نمی خوانید و. بلکه فقط گفته ام بچه ها من می روم نماز.  و آنها هم یا التماس دعا گفته اند یا با من آمده اند و کنارم نشسته اند تا نمازم تمام شود. دوم این که، من به کل، اهل خواندن نماز مستحبی نیستم و حتی در شبهای قدر یا در حرم ائمه خیلی کم پیش می آید نماز مستحبی بخوانم. اما به نمازهای پنجگانه به قدر خود خدا ایمان دارم و راستش را بخواهید حتی با نذر نماز اول وقت، به خواسته ام رسیده ام!

(2) در نهایت تاسف و تاثر، باید اعتراف کنم که من در مواردی لنگ می زدم که کاملا به خودم مطمئن بودم! مثلاً می گفتم: خب! من که کلا آدم سر به زیری هستم!» ولی وقتی تکلیف چله، مراقبت از نگاه بود تازه کشف می کردم که ای بابا! عجب آدم چشم چرانی بوده ام و خودم خبر نداشته ام!!! یا مثلا طی این چله متوجه شدم شاید حدود دو سوم حرفهای روزمره ام غیبت کردن یا گوش دادن بوده است و باورم نمی شد این همه سخت باشد سکوت کردن و همراه نشدن با غیبتها یا باز نکردن باب یک غیبت. گاهی حس می کردم دارم میپکم!

(3) من دیدم درجه خطاهایم بالا است و جیبم جوابگو نیست، به جریمه هایی مثل گفتن تعداد مشخصی ذکر، غذا ریختن برای گنجشکها، محرومیت چند ساعته تا یک روزه از استفاده تفننی از فضای مجازی و.) رو آوردم که مفیدتر هم بود! =)

(4) رها کردن» هم از آن مواردی بود که از راههای مختلف و کاملاً بی ارتباط به یکدیگر، نشانه های مستقیمی در موردش دریافت کردم و فهمیدم چاره کارم فقط و فقط همین است! دارم تمرینش می کنم و برای من که عادت داشته ام با همه وجود بجنگم و تلاش کنم، رها کردن یکی از سخت ترین، اما ضروری ترین کارهای دنیا است.

امروز تولدم است. روزی که به شدت دوستش دارم؛ نه به خاطر جشن تولد و کادو و این جور چیزها. فقط به این دلیل که روز تولد روز شکسته شدن مرز نیستی و آغاز یک هستی بی پایان در من است و اگر بخواهم کمی فیلسوفانه نگاه کنم باید بگویم:

برای یک ممکن الوجود چیزی بهتر از این نیست که وزنه ی علتهایی که وجودش را واجب می کنند، 

سنگین تر از وزنه علتهایی شود که وجودش را ممتنع می سازند و آن وقت در هستی اتفاق بیفتد!

امسال دلم خواست روز تولدم، که برایم روز متفاوتی است، یک پست متفاوت بگذارم و به ذهنم رسید که در بیست روزگی تابستان، این طفل نورسیده را (خودم را) بگذارم روی صندلی داغ و به هر سوالی که از او می پرسید جواب بدهم! فقط لطفا اطلاعات خیلی خصوصی از من نخواهید.

نظرات این پست بدون تایید نمایش داده می شود (لطفا آن اسمها و چیزهایی را که می دانید همیشه در کامنتهایتان سانسور می کنم را ننویسید!). امکان نظر گذاشتن به صورت ناشناس هم هست تا بتوانید بدون تعارف و خجالت و. هر چه می خواهید بپرسید و هر چه دوست دارید بگویید. لطفا در بخش تماس با من در مورد این پست کامنت نگذارید.

سلام.

به هیچ وجه، مقدمه چینی ام نمی آید و ترجیح می دهم یک دفعه بزنم به دل مطلب!

چیزهایی که غالب مردم در مورد جذب می دانند شامل یک سری کلیات ناقص و چند تکنیک است؛ اما اینها همه ماجرا نیست. برای این که بتوانیم خواسته هایمان را جذب کنیم و کائنات را با خودمان همراه سازیم، لازم است که در شروع ما با کائنات همراه شویم و این، همان قدر که ساده نیست، ضروری و مهم است. 

یکی از اساسی ترین کارهایی که در این زمینه باید انجام داد، تلاش برای پاکی ظاهری و باطنی است. این که فقط دل پاک باشد» کافی نیست؛ لازم است علاوه بر دل، چشم و گوش و زبان و دست و پا و. هم پاک باشد و جالب است که استاد جذب تاکید می کرد که مهم است هر کس خالصانه به فرامین دینش عمل کند و یکی از مهم ترین این فرامین در دین ما نماز اول وقت است و این اول وقت بودنش خیلی اهمیت دارد. حتی اگر به هر دلیل نماز نمی خوانید، با شنیدن صدای اذان، خلوتی پیدا کنید و چند دقیقه ای، به زبان خودتان، هر جور که عشقتان می کشد و برایتان راحت است، با خدا حرف بزنید یا مثلا دعا یا ذکری را که به آن اعتقاد دارید بگویید. البته به نظر من هیچ چیز جای نماز را نمی گیرد، ولی به هر حال هر کس عقاید خودش دارد. ⁽¹⁾ 

در کنار نماز یا نیایش اول وقت، که یک جور هماهنگی با کل هستی، در ستایش خدا است، کارهایی مثل غر نزدن، غیبت نکردن و نشنیدن، تهمت نزدن، دروغ نگفتن (در هر شکل و نوع و رنگش)، زخم زبان نزدن، رابطه ی غیرمجاز نداشتن، کنترل نگاه، مهربانی کردن به دیگران، کنترل خشم، دعوا و جدل نداشتن، حرف منفی و نومیدانه به زبان نیاوردن، ناشکری نکردن (و به طور خاص سپاسگزاری بابت هر اتفاق کوچکی) و. کارهایی از این دست، به زلالی روح و آمادگی برای به خدمت در آوردن کائنات و جذب خواسته ها کمک زیادی می کند. و برای هر کدام از این ها ⁽²⁾ می شود چله گرفت! مثلا چهل روز حواسمان باشد که غیبت نکنیم و نشنویم و برای هر بار که موفق نشدیم، جریمه ای بدهیم (جریمه مالی یا هر جریمه دیگری) ⁽³⁾ 

حالا بعد از اینها تازه جذب شروع می شود. تو نمی توانی چیزی را بخواهی که به خیر و صلاح دیگران نیست! نمی توانی به زمین داغ خوردن» همسر خائن یا مادرشوهر ستم پیشه یا رفیق فلان فلان شده ات (صفتی پیدا نکردم خب!) را از کائنات بخواهی. نمی توانی با دلی که پر از کینه و نفرت است از کائنات چیزی بگیری. اگر همسرت، مادرشوهرت، رفیقت و هر کسی در زندگی به تو بد کرده است، طبق قانون کارما، آثار این بدی به خودش برمی گردد. البته نه وما آن طور که تو می خواهی و آن زمان که تو انتظارش را داری؛ اما قطعا در زمان مناسب خودش، به شکل درست اتفاق خواهد افتاد. 

تو باید خواسته ات را طوری تنظیم کنی که در جهت خیر حداکثری برای خودت و دیگران باشد. مثلاً فرض کن که می خواهی کار و بارت رونق بگیرد. باید خواسته قلبی ات این باشد که جیب کسانی که به خدمات یا کالاهایی که ارائه می کنی نیاز دارند پر از پول باشد و کیفیت کار یا اجناس تو عالی باشد و این افراد به آنها تمایل پیدا کنند و از تو خرید کنند و آن قدر از خریدشان راضی باشند و برایشان خیر و برکت داشته باشد که دوباره به سراغت بیایند! نه این که با هزار دوز و کلک و نامردی، کالا یا خدمات معیوبت را به خلق ا. بیندازی و از کائنات هم انتظار همکاری داشته باشی که مبادا لو بروی!

نکته بعدی این که در جذب، باور قلبی و هیجانات متعاقب آن خیلی مهم هستند. بااااید طوری با هممم ی وجودت باور داشته باشی خواسته ات اتفاق می افتد، که شادی حاصل از تحققش را این جا و اکنون، در قلبت، احساس کنی! حتی اگر در ناخودآگاهت به تحقق خواسته ات شک کنی، مانع از جذب شده ای. هر چه هیجاناتت در رابطه با چیزی که می خواهی قوی تر باشد، بیشتر احتمال جذب هست.

شاید شنیده باشید جذبی ها، (شاید به جای دعا کردن) طوری از خواسته شان حرف می زنند که انگار تحقق پیدا کرده است. این همان باور قلبی است. مثلاً می گویند به لطف خدا ماشینی که می خواستم را خریده ام (در حالی که نخریده اند). خب این هم یکی از اصولشان است ولی راستش من زیاد با آن ارتباط برقرار نکرده ام و در عوض دعاهایم این طور تغییر کرده است که به جای این که بگویم خدایا لطفا فلان اتفاق بیفتد می گویم خدایا مرسی که فلان اتفاق می افتد! و این شیوه دعا کردن، حس خیلی خیلی بهتری برایم دارد و رها کردن» را هم برایم آسان تر می کند. از رها کردن هم می گویم!

چیزی که من به شکل بدی تجربه اش کرده ام این است که تلاش بیش از حد برای تحقق یک خواسته، در واقع توقف جذب آن است! و این جا است که رها کردن» اهمیت زیادی دارد.⁽⁴⁾ بعد از استفاده از تکنیکهای جذب در تعداد روزهای مشخص، تحقق خواسته تان را به خدا (یا کائنات) بسپرید و با اطمینان قلبی از این که کائنات دارد همه چیز را در راستای تحقق خواسته پیش می برد، رهایش کنید. در واقع باید آن قدر به تحقق خواسته ات ایمان داشته باشی که دیگر پیگیرش نباشی! مثل وقتی که مثلا ماشینت را به دست تعمیرکار ماهری می سپاری و می روی دنبال کارت تا به موقعش زنگ بزند و بگوید بیا ماشین را ببر و ماشین را از روز اول هم بهتر تحویل بگیری! با این تفاسیر، این که بگوییم من هر چه قدر هم از تکنیکها استفاده کردم جواب نداد، نقض قانون رها کردن و امیدوار بودن و حرف منفی نزدن است. 

و در ضمن، برداشت من از قانون رها کردن» این بود که موقع استفاده از تکنیکهای جذب، اصلا و ابدا نیازی نیست به مسیر تحقق خواسته هایمان فکر کنیم؛ بلکه تمرکز ما باید فقط و فقط روی نتیجه باشد. مثلا به جای این که تجسم کنی که سوالهای کنکور بی اندازه آسان است و من اصلا استرس نمی گیرم و از جاهایی که نخوانده ام سوال نمی آید و باید خودت را تصور کنی که در کلاس دانشگاه، نشسته ای و استادت دارد یکی از درسهای رشته ی مورد علاقه تو را تدریس می کند و تو حسابی لذت میبری! حالا این که صحنه های قبلی این فیلم چه باشد با تو نیست. تو فقط با همه وجودت، روی صحنه آخر تمرکز کن.

خب. اینها چیزهایی که بود به نظرم قبل از یاد گرفتن هر تکنیک و روشی برای جذب، باید یاد گرفته شوند و به کار روند و جذب خواسته ها به همین سادگی نیست که مثلاً 68 ثانیه خواسته ات را تجسم کنی یا مراقبه ای داشته باشی یا خواسته هایت را بنویسی و بعد الکی الکی محقق شوند! جذب خواسته ها، آهن ربای قوی می خواهد.

+ شاعر عنوان: عراقی

++ باور کنید از دو سوم حرفهایم فاکتور گرفتم و تازه شد این! ولی دلم نمی آید به دو پست تقسیمش کنم!

+++ هنوز خیلی از مواردی که جذبی ها می گویند برایم قابل هضم نیست و به دنبال دلایل دینی و علمی اش هستم. 

++++آدرس کانال تلگرامی که این پست را بر اساس آن نوشته ام:sepasgozari2  (کانال معجزه شکرگذاری- زیر نظر آقای مجید امیرپور)

++++ در ادامه مطلب، پی نوشتهای غیرضروری ولی مرتبط با متن را می خوانید و البته نخواندید هم نخوانده اید! چون ربط مستقیمی به اصل مطلب ندارد و طولانی هم هست. حالا هر جور که خودتان راحتید!

 ++پی نوشتها:

(1) من سر کلاسهایم، حتی یک بار هم پیش نیامده است که در مورد حجاب، روزه، رابطه با جنس مخالف و. نصیحتی بکنم یا تذکری بدهم. حتی اگر صحبتی بین خود دانشجوها پیش آمده باشد، سعی می کنم جانبداری نکنم و آنها را به احترام به نظرات مخالف و بحث منطقی و مستدل توصیه کنم. ولی نماز» تنها موضوع دینی است که هر وقت پیش آمده است، مستقیماً دانشجوهایم را به خواندنش توصیه کرده ام؛ چون اعتقادی که به آن دارم فراتر از اعتقاد به هر چیز دیگری است. البته این را هم بگویم که اولا من هرگز به کسی نمی گویم بلند شو نماز بخوان! حتی بارها و بارها پیش آمده است که موقع اذان ظهر یا مغرب، با دوستانم بوده ام که اهل نماز نبوده اند و من هیچ وقت نگفته ام بیایید برویم نماز بخوانیم یا چرا شما نماز نمی خوانید و. بلکه فقط گفته ام بچه ها من می روم نماز.  و آنها هم یا التماس دعا گفته اند یا با من آمده اند و کنارم نشسته اند تا نمازم تمام شود. دوم این که، من به کل، اهل خواندن نماز مستحبی نیستم و حتی در شبهای قدر یا در حرم ائمه خیلی کم پیش می آید نماز مستحبی بخوانم. اما به نمازهای پنجگانه به قدر خود خدا ایمان دارم و راستش را بخواهید حتی با نذر نماز اول وقت، به خواسته ام رسیده ام!

(2) در نهایت تاسف و تاثر، باید اعتراف کنم که من در مواردی لنگ می زدم که کاملا به خودم مطمئن بودم! مثلاً می گفتم: خب! من که کلا آدم سر به زیری هستم!» ولی وقتی تکلیف چله، مراقبت از نگاه بود تازه کشف می کردم که ای بابا! عجب آدم چشم چرانی بوده ام و خودم خبر نداشته ام!!! یا مثلا طی این چله متوجه شدم شاید حدود دو سوم حرفهای روزمره ام غیبت کردن یا گوش دادن بوده است و باورم نمی شد این همه سخت باشد سکوت کردن و همراه نشدن با غیبتها یا باز نکردن باب یک غیبت. گاهی حس می کردم دارم میپکم!

(3) من دیدم درجه خطاهایم بالا است و جیبم جوابگو نیست، به جریمه هایی مثل گفتن تعداد مشخصی ذکر، غذا ریختن برای گنجشکها، محرومیت چند ساعته تا یک روزه از استفاده تفننی از فضای مجازی و.) رو آوردم که مفیدتر هم بود! =)

(4) رها کردن» هم از آن مواردی بود که از راههای مختلف و کاملاً بی ارتباط به یکدیگر، نشانه های مستقیمی در موردش دریافت کردم و فهمیدم چاره کارم فقط و فقط همین است! دارم تمرینش می کنم و برای من که عادت داشته ام با همه وجود بجنگم و تلاش کنم، رها کردن یکی از سخت ترین، اما ضروری ترین کارهای دنیا است.

چند وقت پیش پیج ترامپ را سرچ کردم تا مبادا "پیج ترامپ ندیده" از دنیا بروم!  جدیدترین پستش را خواندم که البته چیزی هم از آن در خاطرم نمانده است. بعد نگاهی سرسری به کامنتهای زیر پست انداختم و توجهم به کامنتی نسبتاً طولانی به زبان فارسی جلب شد! از آن کامنتهای "جان بر کفانه" با این مضمون که ما تمام قد در مقابل امریکا ایستاده ایم و برای دفاع از وطن و ناموسمان از جان هم می گذریم اما نمیگذاریم امریکا فلان کند و بهمان کند و خلاصه که ما خیلی خفنیم! حواستان باشد!

در پاسخ به این کامنت، حدود ۹۰ کامنت به زبان انگلیسی نوشته شده بود. مضمون اولین کامنتها این بود که یکی بیاید این کامنت را ترجمه کند ببینیم چه گفته است. بعد کم کم سر و کله مترجمها و زبان فارسی بلدها پیدا شد و گفتند که این بشر، تروریست است و دارد به امریکاییها اعلام جنگ می دهد و می خواهد امریکا را با خاک یکسان کند!!!  

کم کم یک نفر آن وسط پیدایش شد که معتقد بود این فرد نمی تواند ایرانی باشد. چون ایرانی ها خیلی مهربان و خوب و دوست داشتنی هستند و این حتما از فلان نژاد است! یکی دیگر نوشت حتی اگر در ایران هم زندگی کند لابد از فلان نژاد است. ایرانی ها که این طوری نیستند!

و خلاصه این بحث شیرین! ادامه پیدا کرد تا بالاخره یک نفر نوشت که اصلا در این کامنت اعلام جنگ و این مزخرفات وجود ندارد و این بنده خدا فقط اعلام کرده است که اگر امریکا حمله کند ما هم جلویش می ایستیم. این جا بود که پیج ترامپ را بستم و رفتم که به کار و زندگی ام برسم!

نتیجه های اخلاقی:

۱. زیر پست ترامپ، به زبان فارسی کامنت نگذارید تا برای کسانی که فارسی بلد نیستند، سوء تفاهم به وجود نیاورید و به کسانی که فارسیشان خوب نیست فرصت سوء ترجمه و برداشت اشتباه ندهید. یادتان باشد که زبان فارسی با همه شکوه و عظمت و قداستش، زبان بین المللی نیست که همه جا و برای همه قابل استفاده باشد؛ بلد نیستید انگلیسی بنویسید اصلا ننویسید. نمی میرید که!  (به قول شاعر سکوت کنید "که این سکوت منطقی تره").

۲. نیازی نیست دم و دقیقه شجاعت و رشادت و جان بر کفیتان را در چشم ترامپ و مردم کشورش فروکنید تا حساب کار دستشان بیاید. بدون این کارها هم از نظر آنها، شما به طور پیش فرض، تروریست هستید! (هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد.)

۳. با توریستها (و نه تروریستها!) مهربان باشیم! شاید یک وقتی، زیر یک پستی، مثلا در پیج رییس جمهور کشوری، کسی به ما تهمت یا حرف ناشایستی زد که خودمان به علت ضعف در زبان انگلیسی متوجهش نشدیم و حتی اگر متوجه شدیم و بلد بودیم جواب بدهیم جوابمان سندیت نداشت (چون دُمی بودیم که به نفع روباهمان شهادت می دادیم)! بالاخره یک نفر نباید خاطره خوبی از ما داشته باشد و بیاید از حیثیتمان دفاع کند؟!

۴. پیج ترامپ را نخوانید! بروید به کار و زندگیتان برسید!

+ شاعر عنوان: مهدی سهیلی

۱. یکی از دلایل این که دوست ندارم دیگران را در غصه هایم شریک کنم این است که زجر کسی که صاحب غصه نیست، معمولا بیشتر از من می شود! مثلا فرض کن من به غصه ای که برای مشکلم می خورم از 10 نمره 7 بدهم. فردی که می بیند من با گریه یا بغض یا غم فراوان، در مورد چیزی حرف می زنم، معمولا از 10 حداقل به آن 9 می دهد. چون مرا به طور کامل غرق آن غم می بیند یا توانایی ام در تحمل و حل مساله را کمتر از چیزی که هست برآورد می کند و همه اینها به یک دلیل خیلی ساده است: مرا دوست دارد و تحمل غم من برایش سخت تر از تحمل غم خودش است!

۲. چه قدر وقت گذاشتم تا بفهمم ears are organs that.» یعنی چه! منظورش چیست که می گوید گوشها / خوشه ها پرتقالهایی/ نارنجیهایی هستند که.». آخر نه گوشها پرتقال یا نارنجی هستند نه خوشه ها! هر چه دیکشنری آنلاین بود را بالا و پایین کردم. آکسفورد خودم را هم چک کردم تا بلکه معانی دیگری برای کلمه orange پیدا کنم که درست در بیاید. بی فایده بود. بعد از حدود یک ساعت، یک دفعه متوجه شدم کلمه ای که دنبال معانی دیگرش می گردم orange (پرتقال) نیست، organ (اندام) است!!! حرصم در آمد حسابی! &(

۳. بعد از حدود بیست سال رفاقت و جیک تو جیک بودن و شناخت همه ی کوچه پس کوچه های شخصیتی همدیگر، برگشته به من می گوید: اصلا فکر نمی کردم به این قضیه نگاه احساسی هم داشته باشی؛ تصورم این بود که کلا بی تفاوت هستی!» چرا من این جوری هستم؟! آدم هم این قدر غلط انداز؟! =/

۴. آخرین مراجع که رفت، چند دقیقه به اذان مانده بود. به مسجدی در نزدیکی کلینیک رفتم تا قبل از این که به خانه بروم نمازم را بخوانم. نشستم یک گوشه و منتظر اذان شدم و تصمیمم این بود که به محض شروعش، نماز را فرادی بخوانم و بروم. در همین حین، پیرزنی از راه رسید و شروع کرد تند تند میز و صندلیهای زیادی را که وسط مسجد بود (برای خانمهایی که مشکل پا و کمر دارند) و باعث شده بود نشود هیچ صفی برای نماز بست، را جمع کند. همین طور هم غر میزد که چرا اینها را بعد از نماز سر جایش نمی گذارند و آخر هر جمله اش یک "خدا عذابشان را زیاد کند" غلیظ هم می چسباند! و من چنان ترسی نسبت به او در دلم احساس کردم که همین که بهم گفت: "برو تو صف بشین مادر." گفتم چشم و عین قرقی پریدم صف اول و هر دو نمازم را به جماعت خواندم! باشد که خدا عذابم را زیاد نکند!!!

+ برای نوشتن اتفاقاتی از این دست، عمیقا دلم می خواهد قلم میرزا مهدی را داشتم که چقدر خوب بلد است از دل "

یک مشت حرفهای خب که چی گونه" یک پست درست و حسابی و جذاب دربیاورد که هیچ "خب که چی"ای به آن نچسبد!

۵. 

لیلی جان! من فکر می کنم هویت واقعی ات را کشف کرده باشم و دارم از شدت هیجان و کنجکاوی (دقیقا کنجکاوی و نه آن واژه ی دیگر) می میرم! حتی آن عکسی را که فکر می کنم کودکی تو باشد دانلود کرده ام و کلی قربان صدقه اش رفته ام! کاش این جا را می خواندی! یعنی من باید تا بازگشایی کامنتدانی ات صبر پیشه کنم؟!

+ دقت کرده اید عنوان پستهایم چه قدر نخواستنی شده است؟

دل روشنی دارم ای عشق 
صدایم کن از هر کجا می توانی
صدا کن مرا از صدف های باران
صدا کن مرا از گلوگاه سبز شکفتن
صدایم کن از خلوت خاطرات پرستو

بگو پشت پرواز مرغان عاشق
چه رازی است
بگو با کدامین نفس
می توان تا کبوتر سفر کرد؟
بگو با کدامین افق
می توان تا شقایق خطر کرد؟ 

پرم از عبور پرستو
صدای صنوبر،
سلام سپیدار 
پرم از شکیب و شکوه درختان
و در من تپش های قلب علف ریشه دارد 
دل من، گره گیر چشم نجیب گیاه است
صدای نفس های سبزینه را می شناسم
و نجوای شبنم
مرا می برد تا افق های باز بشارت 

مرا می شناسی تو ای عشق 
که در من گره خورده احساس رویش
گره خورده ام من به پرهای پرواز
گره خورده ام من به معنای فردا 
گره خورده ام من به آن راز روشن
که می آید از سمت سبز عدالت

دل تشنه ای دارم ای عشق

صدایم کن از بارش بید مجنون
صدایم کن از ذهن زاینده ی ابر 
مرا زنده کن زیر آوار باران 
مرا تازه کن در نفس های بار آور برگ 
مرا پل بزن تا سحر
تا سبد های بار آور باغ

تو را می شناسم من ای عشق
شبی عطر گام تو در کوچه پیچید
من از شعر پیراهنی بر تنم بود
به دستم چراغ دلم را گرفتم 
و در کوچه عطر عبور تو پُر بود 
و در کوچه باران چه یکریز و سرشار
گرفتم به سر چترباران 
کسی در نگاهم نفس زد!

محمدرضا عبدالملکیان

جنگهای اینجا، تن به تن نیست. دل به دل است!

من دلم را به دریا زده ام. تو دلت را به کوه سپرده ای.

کوه هم که به کوه برسد، دریا به کوه نمی رسد!

هیچ روایتی در کار نیست:

همه ی رویاهایم را در دریا می ریزم و به کلبه چوبی ام برمی گردم.

تو به سنگ بودنت ادامه بده.

+ از سری نوشته های. (مهربانو گفته است اگر دیگر بنویسم الکی پلکی، آن رویش را نشانم می دهد!)

+

روایت فتح ۵

1-1- یک دنیا سپاس بابت تبریکهای قشنگتان در پست تولدم. ان شالله تولدتان جبران کنم! =)

2-1- دلم می خواست آن خبر خوب را، که در لیست آرزوهای خیلی شدیدم، رتبه ی 2 را دارد (یعنی فقط یک چیز هست که بیشتر از آن می خواهمش!) روز تولدم بشنوم. اما اتفاقی که افتاد این بود که یک روز قبل از تولدم فهمیدم همه حساب و کتابهایم غلط از آب در آمده و آن خبر، به صورت یک خبر بد به من رسید! چیزی که می خواستم به سرانجام نرسیده بود. خیلی سعی کردم محکم باشم و اصلا خودم را نبازم. در جواب اظهار تاسف آقای نون گفتم ناراحتم ولی حتما مصلحتی در کار است و فرصتهای بهتری پیش خواهد آمد. اما کم کم فهمیدم خیلی بیشتر از یک ناراحتم» معمولی ناراحتم! بغض نکرده بودم اما دلم یک گریه حسابی می خواست که البته نمی آمد! فکرش را بکن! روز قبل از تولدت! این همه دلت گرفته باشد =/ هی با خودم کلنجار رفتم که دختر! خودت را جمع کن! دنیا که به آخر نرسیده. ولی. شما که غریبه نیستید. هیچ جوره جمع نمی شدم! تا این که سری به فضای مجازی زدم و سیل تبریکها و استوریها و استاتوسها و پستهای اینستاگرامی پر شور و احساس بود که به طرفم سرازیر می شد. دوستان صمیمی و خواهرها و همسر برادر حسابی سنگ تمام گذاشتند و بعد ناگهان وسط همه این تولدبازیها، هوا هم بارانی شد! من مردم از خوشی! از وقتی یادم می آید عاشق باران بوده ام و همیشه باران حالم را خوب کرده است. رفتم در حیاط، وسط دو باغچه سرسبزمان، روی زمین خیس، نشستم و با یک گوشی خیس بارانی، تا نیمه های شب، به ذوق دوستانم برای اولین باران تابستانی، که درست در شب تولد من باریده بود و استوری هایی که برایم می گذاشتند، پاسخ ذوقناک دادم. آن قدر انرژی مثبت گرفتم که صبح وقتی از خواب بیدار شدم، حس می کردم دیشب وسط یک جشن تولد خیلی خاص بوده ام! راستش را بخواهید من اصلا اهل این قرتی بازی ها نیستم و از جشن تولد و کیک و شمع و برف شادی و بادکنک و حتی هدیه خوشم نمی آید! ولی تبریکها برایم خیلی مهم هستند و عزیزانم که این را می دانستند با تبریکهای قشنگشان حسابی سر حالم آوردند و باید بگویم طعم گس آن ناکامی هم به کل دود شد و رفت هوا و دیگر اثری از آن نمانده است. 

2. مامان می گوید نمی خواهی با بهار بروی بیرون؟ با تعجب می گویم چه طور؟ با لحن معنادار جواب می دهد: هیچی. سه روز است با هم بیرون نرفته اید! به نظرتان تکه انداخت؟؟؟!!! =)))

3. می خواستم بنویسم لعنتی ها! شما باید تکیه گاه بودن را بلد باشید وگرنه پول را که خودمان هم بلدیم به دست بیاوریم؛ ولی ترسیدم جواب بدهند لعنتی خودتان هستید! شما هم باید منبع آرامش بودن را بلد باشید وگرنه آشپزی را که یا خودمان بلدیم یا سرآشپز رستوران سر کوچه مان! =/

4. یکی از این دخترهای بیانی هم هست که آن قدر چهره زیبا و دلنشینی دارد که من اگر پسر بودم هر طور بود می گرفتمش؛ حتی اگر قبل از دیدنش به کل قصد ازدواج نداشتم! همین منی که یک عیب بزرگ پسرها را این می دانم که خیلی هایشان موقع انتخاب همسر، زیبایی را به عنوان معیار اول و دارای حق وتو در نظر می گیرند! (خود این دختر می داند منظورم او است؛ اگر خواست خودش را لو بدهد!) =))

5. در گوگل سرچ کنید: animal smiles. روحتان شاد می شود! =)

6. کانالی که مربوط به اخبار تخصصی رشته ما است از اول تابستان برنامه ای گذاشته با عنوانی شبیه ۹۰ روز ۹۰ کتاب و قرار شده هر روز یک کتاب خوب مرتبط به رشته را که ارزش خواندن داردمعرفی کند و تا اینجا، تقریبا هر کدام از اساتید رشته آمده اند کتابی را که خودشان تالیف یا ترجمه کرده اند را معرفی کرده اند! البته اشکالی هم نداردها! فقط به نظرم هشتگهایی مثل #کس_نگوید_دوغ_من_ترش_است و #ما_اینها_را نوشته_ایم و #من_و_کتابهایم_همین_الان_یهویی و. هم تهش اضافه کنند دیگر حل است!

7. پسر کوچولویش را برای آزمون یکی از این مراکز پیش دبستانی معروف شهر برده بود. بگذریم که آزمونشان ویژگیها و مهارتهایی را سنجیده بود که هیچ تناسبی با پنج سالگی نداشت و تقریبا تا 6-7 سالگی به وجود نمی آمد؛ گفته بودند در هماهنگی حرکتی- دیداری ضعیف است. مامان پسر کوچولو پرسیده بود هماهنگی دیداری- حرکتی چیست؟ خانم مربی، عاقل اندر سفیه نگاهش کرده بود و پرسیده بود: تحصیلاتتون چیه؟» مامان پسر کوچولو گفته بود: لیسانس حقوق» خانم مربی گفته بود: خب من چی بگم که شما متوجه بشید؟ اینا بحثای تخصصیه!» و حالا من به شما می گویم کافی بود بگوید کسی که در مهارت هماهنگی حرکتی- دیداری ضعیف است در انجام کارهایی مثل نشانه گیری، پرتاب توپ برای دیگران یا گرفتن توپی که برایش پرتاب کرده اند و. مشکل دارد. حالا بماند که همان موقع که مامان پسر کوچولو داشت اینها را برایم تعریف می کرد، پسر کوچولو با پدرش و پسر کوچولوی دوست دیگرمان غرق توپ بازی بود و به خوبی توپ را پرتاب می کرد و می گرفت.

8. من که آدم استاتوس گذاشتن نبودم! فقط یک روز دلم خواست چند تا عکس را استوری کنم و چون کمی خودمانی و همراه با شوخی بود، با خودم گفتم استاتوس می گذارم. کی می آید واتساپ چک کند؟ آخر خودم تا حالا فقط دو سه بار استاتوس بقیه را چک کرده ام. خلاصه ۴ تا تصویر گذاشتم و رفتم. شب که چک کردم می بینم هرررررر کسی که باهاش رودرواسی دارم و روابطمان کاملا رسمی است و اصلا این» روی مرا ندیده استاتوس مرا چک کرده. کلی خجلت زده شدم! 

امروز تولدم است. روزی که به شدت دوستش دارم؛ نه به خاطر جشن تولد و کادو و این جور چیزها. فقط به این دلیل که روز تولد روز شکسته شدن مرز نیستی و آغاز یک هستی بی پایان در من است و اگر بخواهم کمی فیلسوفانه نگاه کنم باید بگویم:

برای یک ممکن الوجود چیزی بهتر از این نیست که وزنه ی علتهایی که وجودش را واجب می کنند، 

سنگین تر از وزنه علتهایی شود که وجودش را ممتنع می سازند و آن وقت در هستی اتفاق بیفتد!

امسال دلم خواست روز تولدم، که برایم روز متفاوتی است، یک پست متفاوت بگذارم و به ذهنم رسید که در بیست روزگی تابستان، این طفل نورسیده را (خودم را) بگذارم روی صندلی داغ و به هر سوالی که از او می پرسید جواب بدهم! فقط لطفا اطلاعات خیلی خصوصی از من نخواهید.

نظرات این پست بدون تایید نمایش داده می شود (لطفا آن اسمها و چیزهایی را که می دانید همیشه در کامنتهایتان سانسور می کنم را ننویسید!). امکان نظر گذاشتن به صورت ناشناس هم هست تا بتوانید بدون تعارف و خجالت و. هر چه می خواهید بپرسید و هر چه دوست دارید بگویید. لطفا در بخش تماس با من در مورد این پست کامنت نگذارید.

آخرین پرنده را هم رها کردم
اما هنوز غمگینم
چیزى 
در این قفس خالى است 
که آزاد نمى شود

+ گروس عبدالملکیان

+ توضیح عنوان: فروغ فرخزاد می گوید: "پرواز را به خاطر بسپار، پرنده مردنی است"

+ از این به بعد به جای غر زدن، شعر می نویسم! ^_^ نظرات پستهایی که فقط شعرند بسته است؛ چون انتظار هیچ بازخوردی ندارم. فقط می خواهم با نوشتن خودم را رها کنم.  نظرات پستهای قبلی باز است.

تکیه کردم بر وفای او غلط کردم ، غلط 
باختم جان در هوای او غلط کردم، غلط 

عمر کردم صرف او فعلی عبث کردم ، عبث 
ساختم جان را فدای او غلط کردم ، غلط 

دل به داغش مبتلا کردم خطا کردم ، خطا 
سوختم خود را برای او غلط کردم ، غلط 

اینکه دل بستم به مهر عارضش بد بود بد 
جان که دادم در هوای او غلط کردم ، غلط 

همچو وحشی رفت جانم درهوایش حیف،حیف 
خو گرفتم با جفای او غلط کردم ، غلط 

+وحشی بافقی

+ شاعر عنوان: صائب تبریزی

چند وقت پیش پیج ترامپ را سرچ کردم تا مبادا "پیج ترامپ ندیده" از دنیا بروم!  جدیدترین پستش را خواندم که البته چیزی هم از آن در خاطرم نمانده است. بعد نگاهی سرسری به کامنتهای زیر پست انداختم و توجهم به کامنتی نسبتاً طولانی به زبان فارسی جلب شد! از آن کامنتهای "جان بر کفانه" با این مضمون که ما تمام قد در مقابل امریکا ایستاده ایم و برای دفاع از وطن و ناموسمان از جان هم می گذریم اما نمیگذاریم امریکا فلان کند و بهمان کند و خلاصه که ما خیلی خفنیم! حواستان باشد!

در پاسخ به این کامنت، حدود ۹۰ کامنت به زبان انگلیسی نوشته شده بود. مضمون اولین کامنتها این بود که یکی بیاید این کامنت را ترجمه کند ببینیم چه گفته است. بعد کم کم سر و کله مترجمها و زبان فارسی بلدها پیدا شد و گفتند که این بشر، تروریست است و دارد به امریکاییها اعلام جنگ می دهد و می خواهد امریکا را با خاک یکسان کند!!!  

کم کم یک نفر آن وسط پیدایش شد که معتقد بود این فرد نمی تواند ایرانی باشد. چون ایرانی ها خیلی مهربان و خوب و دوست داشتنی هستند و این حتما از فلان نژاد است! یکی دیگر نوشت حتی اگر در ایران هم زندگی کند لابد از فلان نژاد است. ایرانی ها که این طوری نیستند!

و خلاصه این بحث شیرین! ادامه پیدا کرد تا بالاخره یک نفر نوشت که اصلا در این کامنت اعلام جنگ و این مزخرفات وجود ندارد و این بنده خدا فقط اعلام کرده است که اگر امریکا حمله کند ما هم جلویش می ایستیم. این جا بود که پیج ترامپ را بستم و رفتم که به کار و زندگی ام برسم!

نتیجه های اخلاقی:

۱. زیر پست ترامپ، به زبان فارسی کامنت نگذارید تا برای کسانی که فارسی بلد نیستند، سوء تفاهم به وجود نیاورید و به کسانی که فارسیشان خوب نیست فرصت سوء ترجمه و برداشت اشتباه ندهید. یادتان باشد که زبان فارسی با همه شکوه و عظمت و قداستش، زبان بین المللی نیست که همه جا و برای همه قابل استفاده باشد؛ بلد نیستید انگلیسی بنویسید اصلا ننویسید. نمی میرید که!  (به قول شاعر سکوت کنید "که این سکوت منطقی تره").

۲. نیازی نیست دم و دقیقه شجاعت و رشادت و جان بر کفیتان را در چشم ترامپ و مردم کشورش فروکنید تا حساب کار دستشان بیاید. بدون این کارها هم از نظر آنها، شما به طور پیش فرض، تروریست هستید! (هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد.)

۳. با توریستها (و نه تروریستها!) مهربان باشیم! شاید یک وقتی، زیر یک پستی، مثلا در پیج رییس جمهور کشوری، کسی به ما تهمت یا حرف ناشایستی زد که خودمان به علت ضعف در زبان انگلیسی متوجهش نشدیم و حتی اگر متوجه شدیم و بلد بودیم جواب بدهیم جوابمان سندیت نداشت (چون دُمی بودیم که به نفع روباهمان شهادت می دادیم)! بالاخره یک نفر نباید خاطره خوبی از ما داشته باشد و بیاید از حیثیتمان دفاع کند؟!

۴. پیج ترامپ را نخوانید! بروید به کار و زندگیتان برسید!

+ شاعر عنوان: مهدی سهیلی

زیر سایه دلچسب درختهای سر به فلک کشیده، روی صندلیهای قهوه ای کنار خیابان بی نظیر چهارباغ عباسی نشسته بودیم و جایتان خالی، جعبه ویژه (جعبه ای شامل فیله مرغ، قارچ سوخاری و سیب زمینی سرخ کرده) می خوردیم و خلاصه با خودمان خوش بودیم که صدای خانمی از میز کناری توجهمان را جلب کرد: 

_ شما گرمتون نیس چادر سر کردید؟ من که همین جوریش پختم!

نگاهش کردم؛ زنی حدود ۵۵ ساله، با تیپ کاملا ساده، سر تا پا مشکی و موهایی که کمی پیدا بود. با لحن بدی سوال پرسیده و در واقع ما را زیر سوال برده بود.

اما من لبخند زدم و نگفتم:

_ خب می تونید یه مانتوی جلو باز حریر و یه روسری توری رنگ روشن بپوشید که گرمتون نشه!

لبخند زدم و گفتم:

_ گرم که هست؛ ولی دیگه "انتخابیه" که "خودمون" کردیم.

خانم دیگری که سر میز آن طرفی نشسته بود، با لحنی که مشخص بود از سوال آن خانم آزرده شده و می خواهد از ما دفاع کند گفت:

_ بالاخره ما هم با مانتوهای جلو بسته حسابی گرممون میشه.

به او هم لبخند تحویل دادم و گفتم:

_ به هر حال هر "انتخابی" محدودیتهای خاص خودش رو داره و وقتی بدونی چرا چیزی رو انتخاب کردی و انتخابت رو دوست داشته باشی، سختیهاش هم به چشمت نمیاد. مث مادری کردن که کار فوق العاده سختیه ولی هر مادری ازش لذت می بره و دوستش داره.

بعد برگشتم به طرف خانم اولی که حالت تحقیرآمیز نگاهش، به کنجکاوی و تعجب تغییر شکل داده بود و با همان لبخند گفتم:

_ اتفاقا برای منم همیشه سواله چه جوری یه سری از خانما موهای بلند و پرپشت و "خوشگلشون" رو باز میذارن تو این گرما! همه گردن و کمرشون رو میپوشونه. گرمه خداییه!

خانم محترم، متوجه منظور اصلی ام شد و این بار با حالت غیرتهاجمی،  گفت:

_درسته.

خلاصه این که گفتگویمان تمام شد و فقط انگشت حسرت به دندان گزیدیم که چطور یادمان نبود از این برخورد "غیرروشنفکرانه"ی یک خانم غیرمحجب با دو خانم چادری فیلم بگیریم و برای مینا علی نژاد قمی (خواهر حزب اللهی مسیح علی نژاد) بفرستیم تا به تنویر اذهان عمومی کمکی کرده باشیم!!!!

+ با احترام کامل به همه بانوان سرزمینم با هر نوع پوشش و اعتقادی.

سالها، در خانه ی ما، یکی از عادی ترین اتفاقهایی که می افتاد، شنیدن صدای جیغ بنفش (و حتی قرمز، آبی، زرد و صورتی!) من بود و هیچ کس با شنیدن چنین صدایی، حتی سرش را بلند نمی کرد که ببیند چه شده است؛ چون همه می دانستند که مارمولک یا گربه دیده ام یا چیزی از دستم رها شده است یا پایم به جایی خورده است یا. و خلاصه این که چیز خطرناک یا مهمی نیست! 

زمانی که همسر برادر، تازه به جمع ما پیوسته بود، تنها کسی بود که به جیغهای من واکنش می داد و نگران می شد! اما او هم خیلی زود روشن شد و به جمع بی تفاوتها پیوست!

بی تفاوتی اهل خانه به جیغهای من به حدی بود که یک بار، زمانی که دانشجوی لیسانس بودم، یک خرده شیشه به کف پایم فرو رفت و جیغ کشیدم و نشستم روی زمین و خون راه افتاد، ولی کسی نیامد ببیند چه شده، چون همه فکر کردند دوباره از همان لوس بازیهای همیشگی است و هیچ کس فکر نکرد اتفاق واقعا ناخوشایندی افتاده که تا دو سه هفته بعدترش، دست آنها و پای من، بند آن است (خرده شیشه در پایم ماند و اگر راه می رفتم خون هم پا به پایم راه می افتاد! اما چون شیشه ای که یک خرده اش به پایم فرو رفته بود، از جنس کالاهای ایرانی بود در عکس چیزی نشان نمی داد و دکترها می گفتند ما نمی توانیم ریسک کنیم؛ چون ممکن است شیشه از کف پایت بالاتر رفته باشد!!! آخر سر هم یک بهیار، این ریسک را پذیرفت و شیشه را در آورد!)

شاید شما فکر کنید من دارم درددل می کنم و از بی تفاوتی خانواده نسبت به جیغ هایم شاکی ام! اما باید بگویم که اصلا و ابدا این طور نیست و اتفاقا این بی تفاوتی برای من یک حسن بزرگ به حساب می آمد. چون می توانستم بدون هیچ دغدغه ای، هر وقت دلم خواست جیغ بکشم و هیچ کس ککش هم نگزد! نه کسی اعتراضی داشت، نه از ترس بالا می پرید، نه از خواب بیدار می شد، نه دلش آشوب می افتاد و نه هیچ چیز دیگر! در واقع جیغهای من موسیقی پس زمینه خانه بود که همه چنان به آن عادت کرده بودند که گویا نمی شنیدند و نیاز نبود که من رعایت حال کسی را بکنم و فرت و فرت جیغ می زدم!

حالا چه شد که یاد این خاطرات افتادم؟! راستش را بخواهید احساس می کنم درونم پر از جیغهای نکشیده است! جیغهایی نه از جنس آنهایی که موقع دیدن گربه و مارمولک، یا افتادن چیزی از دستم یا خوردن پایم به پایه صندلی یا. اتفاق می افتد؛ که از جنس جیغی که ادوارد مونک»، نقاش نروژی، کشید و من نمی توانم بکشم. چرا؟! چون خانواده ام هرگز نشنیده و عادت ندارند که جنس جیغهایم این باشد و من نمی توانم حتی برای یک جیغ بنفش خیلی خیلی کمرنگ، خیالم راحت باشد که کسی حتی سرش را هم بلند نمی کند!

تابلوی جیغ، اثر مونک:

وقتی یک بچه ی این جوری کثیف می بینم، حسابی کیفور می شوم! همان قدر که دیدن یک بچه ی عصا قورت داده ی شسته رفته حالم را بد می کند، بچه کثیف، در پایان یک روز پر از بازی و شیطنت را عاشقم! بگذارید بچه هایتان تا جایی که ممکن است گند بزنند به سر و وضع خودشان، قبل از این که ببینید گند زده اید به زندگی و اعصاب و روانشان! 

زیر سایه دلچسب درختهای سر به فلک کشیده، روی صندلیهای قهوه ای کنار خیابان بی نظیر چهارباغ عباسی نشسته بودیم و جایتان خالی، جعبه ویژه (جعبه ای شامل فیله مرغ، قارچ سوخاری و سیب زمینی سرخ کرده) می خوردیم و خلاصه با خودمان خوش بودیم که صدای خانمی از میز کناری توجهمان را جلب کرد: 

_ شما گرمتون نیس چادر سر کردید؟ من که همین جوریش پختم!

نگاهش کردم؛ زنی حدود ۵۵ ساله، با تیپ کاملا ساده، سر تا پا مشکی و موهایی که کمی پیدا بود. با لحن بدی سوال پرسیده و در واقع ما را زیر سوال برده بود.

اما من لبخند زدم و نگفتم:

_ خب می تونید یه مانتوی جلو باز حریر و یه روسری توری رنگ روشن بپوشید که گرمتون نشه!

لبخند زدم و گفتم:

_ گرم که هست؛ ولی دیگه "انتخابیه" که "خودمون" کردیم.

خانم دیگری که سر میز آن طرفی نشسته بود، با لحنی که مشخص بود از سوال آن خانم آزرده شده و می خواهد از ما دفاع کند گفت:

_ بالاخره ما هم با مانتوهای جلو بسته حسابی گرممون میشه.

به او هم لبخند تحویل دادم و گفتم:

_ به هر حال هر "انتخابی" محدودیتهای خاص خودش رو داره و وقتی بدونی چرا چیزی رو انتخاب کردی و انتخابت رو دوست داشته باشی، سختیهاش هم به چشمت نمیاد. مث مادری کردن که کار فوق العاده سختیه ولی هر مادری ازش لذت می بره و دوستش داره.

بعد برگشتم به طرف خانم اولی که حالت تحقیرآمیز نگاهش، به کنجکاوی و تعجب تغییر شکل داده بود و با همان لبخند گفتم:

_ اتفاقا برای منم همیشه سواله چه جوری یه سری از خانما موهای بلند و پرپشت و "خوشگلشون" رو باز میذارن تو این گرما! همه گردن و کمرشون رو میپوشونه. گرمه خداییه!

خانم محترم، متوجه منظور اصلی ام شد و این بار با حالت غیرتهاجمی،  گفت:

_درسته.

خلاصه این که گفتگویمان تمام شد و فقط انگشت حسرت به دندان گزیدیم که چطور یادمان نبود از این برخورد "غیرروشنفکرانه"ی یک خانم غیرمحجب با دو خانم چادری فیلم بگیریم و برای مینا علی نژاد قمی (خواهر حزب اللهی مسیح علی نژاد) بفرستیم تا به تنویر اذهان عمومی کمکی کرده باشیم!!!!

+ با احترام کامل به همه بانوان سرزمینم با هر نوع پوشش و اعتقادی.

دردهای من

یک روز همه ی شیشه های دنیا روی سرم خراب شد. تنم زخمی. روحم کبود و تو نبودی که مراقبم باشی. داشتی روی خرده شیشه ها می رقصیدی و من دورت می گشتم و سعی میکردم رد خونی را که از پاهایت به جا می ماند با اشکهایم پاک کنم. اما همه دنیایم را خون گرفت و تو آن قدر درد می کشیدی که دنیای مرا نمی دیدی.

من به دنبال فتح تو نبودم. فقط میخواستم در سرسبزترین روستای سرزمین چشمهایت، به تماشای مردی بنشینم که دستهایش خانه امن رویا است و چشمهایش، دو پنجره به سمت افقهای بی کران

اما درست در همان لحظه که من برای خوشحالی ات، یک آسمان کبوتر نذر می کردم، شیشه ها لرزید و هزاران هواپیمای جنگی، برای بمبادان کردن تو و خوشبختی، از راه رسید و اصلا انگار همه مسیرهای زمین تا خدا مسدود شد!

همه شاهد بودند که من، در آن جهنم سوزان، با همین دستهای لرزان. با همین قلب پراضطراب. کوچه به کوچه، شهر به شهر در آغوشت گرفتم تا فاتح دردهایت باشم و تو با دستهای مردانه ای که چیزی جز لرزشی مخوف و تکه های شیشه ایِ خمپاره در آن نبود، مرا پس می زدی.

و من همچنان بیخودانه در پی ات می دویدم.

می دانم فتح، رویای دوری است، وقتی تو در وسط میدان مین نشسته ای و برای خمپاره ها لالایی می خوانی. اما هنوز، با دستهای خونی، خرده های شیشه را از زمین بی حاصل دلت، جمع می کنم.

+ همه چیزی که من از دنیا خواسته بودم، شادمانی تو بود و همه چیزی که دنیا از من گرفت تو بودی. 

+ روایت فتح ۶

۱. مهدی (۷ساله) می گوید خاله شارمین من که دیگه تو اتاقت نمیام. از بس به هم ریخته است!»

انگار نه انگار که همیشه از در بیرونش می کنم از پنجره می آید! تازه تنها به هم ریختگی اتاقم مربوط می شود به میزی که پر است از برگه های امتحانی پایان ترم دانشجوهایم. 

ده دقیقه از این حرف نگذشته که مهدی توی اتاقم است!

پس چی شد اومدی؟!» 

خودم برات مرتب می کنم!» 

ایستاده کنار میز و برگه ها را یکی یکی روی هم می گذارد. 

عزیزم حالا نمی خواد این قدر هم دقیق مرتب کنی.» 

آخه من به دستمزدم فکر می کنم»!!!!

با دهان باز می گویم: دستمزد؟!!! من فکر کردم به خاطر این که دوستم داری میزم را مرتب می کنی.» 

کمی فکر می کند و بعد با لبخند ملیح می گوید: آره خاله. دستمزد نمی خوام!!!»

۲. سارا (۷ ساله) با صدایی که انگار دارد درد می کشد، می گوید: "خاله انگشتمو ببین. زخم بود آبمیوه رویش ریخت. می سوزه." دستش را می گیرم و انگشتش را می بوسم. می گوید: "خاله اینجای انگشتم بود." و با دقت فراوان جایی در نوک انگشت کوچکش را نشان می دهد و اصرار دارد من دقیقا همان جا را ببوسم! وقتی دقیقا روی زخمش را می بوسم شاد و خندان می رود دنبال بازی اش! من از بوسیدن محل زخم یا درد بچه ها برای شیره سرشان مالیدن استفاده می کردم ولی انگار راستی راستی دوای دردشان است

۳. مامان نرجس بعد از کلی گفت و گو در مورد رواج فساد و فحشا در جامعه، به این نتیجه می رسد که اصلا باید دخترش را د ر همین سن نوجوانی شوهر بدهد و این را با حالتی بین شوخی و جدی جلوی خود نرجس (۱۳ ساله) به زبان می آورد. نرجس هم که بسیار طناز و واجد هوش کلامی بالا است شروع به چیدن سناریویی می کند که در آن با عشقش آشنا می شود و با خنده و شوخی می گوید فقط در صورتی که این طوری بشود من حاضرم ازدواج کنم! دهانمان باز می ماند. نه به خاطر حاضرجوابی نرجس یا قدرت تخیلش در چیدمان فوری یک سناریوی نسبتا عشقولانه یا هر چیز دیگری که شما فکرش بکنید! بلکه فقط و فقط به این دلیل که چیزی به شدت شبیه سناریوی نرجس حدود ۸_۹ سال پیش برای من اتفاق افتاده بود و تازه در حالی که آن سناریو در حال اتفاق افتادن بود که خود نرجس هم (که یک فینقیلی ۳_۴ ساله بود) حضور داشت! البته که آن موقع من به هیچ وجه اجازه ندادم نرجس بویی از ماجرا ببرد و خودش هم کم سن تر از آن بود که سر و گوشش بجنبد و متوجه چیزی شود و آن قضیه هم خیلی زود منتفی شد و دیگر هیچ کس هیچ حرفی از آن نزد که مثلا فرض کنیم شاید نرجس از زبان کسی شنیده باشد! به خاطر همین، همه ما در کَفَش مانده بودیم که چه طور حالا نرجس داشت عین همان سناریو را تحویلمان می داد؟

 ۴. داریم در مورد شباهتهای قیافه هایمان حرف می زنیم. مهدی را یواشکی می کشم کنار و می گویم: "به نظر تو کدوم خاله از همه قشنگتره؟" فکری می کند و می گوید: "خاله شیرین." با ذوق از این همه صداقتش، محکم بغلش می کنم و می بوسمش. همه می دانند مهدی هیچ خاله ای را اندازه خاله شارمین دوست ندارد. اما حتی در شرایطی که خاله شیرین و بقیه نمی شنوند و مهدی می تواند با پاچه خواری خودش را برای خاله شارمین لوس کند راستش را می گوید. خاله شیرین از آن خاله های قرتی است که هر روز رنگ موها و مدل موها و ابروهایش عوض می شود و لباسهای رنگارنگ جدید و جالب می پوشد و ماسک صورت و حجم دهنده مژه و فرم دهنده گونه و. استفاده می کند و خلاصه حسابی سوسول بازی در می آورد و طبیعی است که مهدی او را خوشگل ترین خاله بداند. حالا بماند که در حالی که ما همه داریم برای صداقتش ذوق می کنیم برگشته به من اشاره می کند و می گوید: "ولی باهوش ترین خاله م اینه!"

مجبور شدم اول مهر بلند شوم بروم دانشگاهی که تا دو سال پیش دانشجویش بودم و این اصلا  و ابدا خوشایند نبود. 

از لحظه خروج از خانه تا وقتی سوار اتوبوسهای داخلی دانشگاه شدم حس خوبی نداشتم. اما با حرکت اتوبوس، ناگهان یک دنیا خاطرات رنگی رنگی خودش را از ناکجاآباد سالهای دور بیرون کشید و همراه با یک لبخند کشدارِ بی اختیار، ایستگاه به ایستگاه با من آمد: 

اینجا تالار آوینی است: جلسات شب شعر و نقد فیلم و نشستهای ی مسخره با چاشنی کف و جیغ و هوراهای لج دربیار گاه و بیگاه قطبهای مخالف و موافق  . 

این سلف غذاخوری است با گربه های چاق خودمانی و پرتوقع و غذاهای یک جورکی که زیر دندان بی خیالی ها و مسخره بازیهای ما خوش طعم ترین غذای دنیا می شد. 

این هم مجموعه کلاسها و خاطره ی یک عالم جیم زدن از کلاسهای عمومی و آن میان ترمی که از بس سر کلاس نرفته بودم از آن خبر نداشتم و مانده بودم که چرا بچه ها اینجوری نشسته اند و استاد برای چه دارد به طرف من که دیر به کلاس رسیده ام می آید و این برگه چیست که جلویم می گذارد!

دانشکده زبان و کلاسهای شلوغ پلوغ زبان عمومی که پر بود از کری خواندنها و کل کلهای بی محتوای دختر و پسرهای کلاس. 

دانشکده ادبیات که ما هر بار، مثل روستاییهای که برای بار اول به شهر آمده، در پیچ و خمهای طبقات مختلف و شلوغیهایش گم میشدیم و حتی در خروجی را هم پیدا نمیکردیم. 

ایستگاه بعدی، کتابخانه مرکزی بود که همه خاطراتش در انرژی منفی متصاعد از ساختمان نوساز و بزرگ روبه رویی تحلیل می رفت: دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی. 

خاطره ها، دست لبخند را گرفتند و محو شدند. مهم نبود که من از دانشکده ام، یک دنیا خاطرات خوب هم داشتم. حتی مهم نبود که من یک روز از دانشجویی ام را هم در ساختمان جدید نگذرانده بودم و همه خاطرات لعنتی پادشاهی که اسبش یابو خطاب شده بود مربوط به دانشکده قدیم بود. انرژی منفی از آنهایی متصاعد می شد که در دانشکده ست داشتند و به آن چسبیده بودند و حتی بازنشستگی هم تاثیر در خور توجهی روی این چسبندگی نداشت! 

خوشبختانه ساعتی بود که اساتید سر کلاس بودند و من با یک حالت اینجورکی از وسط سالنی که ردیف اتاقهای اساتید در دو طرفش بود جوری رد شدم که اسرای ایرانی هشت سال دفاع مقدس، از تونل شکنجه عراقیها رد می شدند! 

چند دقیقه ای که منتظر کارشناس آموزش گروه بودم، قیافه های اتوکشیده و کمی تا قسمتی گیج و ویج ترم یکی ها را دید می زدم و لذت می بردم که ناگهان دخترکی پرسید: "شمام ترم یکی؟!" ولی من حس نکردم که به اسب پادشاه گفته باشد یابو! 

این هم بین خودمان باشد که وسط تماشای ترم یکیها، هر وقت پسری رد می شد، به خودم می گفتم شاید او، فلان بلاگر بیانی که امسال همین دانشگاه و همین دانشکده، در مقطع ارشد قبول شده است باشد و در خارج از دانشکده هم چشم گرداندم که پسر ترم یکی اتوکشیده ی حقوقی بیان را بیابم که نیافتم

سلام دوستان خوبم.

اگه یه نفر (مدیونید اگه فکر کنید اون یه نفر خودمم) دو تا پیج داشته باشه که یکی خصوصیه و یکی عمومی و حدود یک سال از ایجادشون گذشته باشه و هر دو رو با یه شماره تلفن و اسم و فامیل واقعیش ایجاد کرده باشه، بعد همین چند روزه یه پیج عمومی دیگه با همون شماره ولی با یه اسم ساختگی زده باشه و جز اون اسم و یه جمله ادبی و یه پروفایل که یه عکس از طبیعته چیزی نذاشته باشه و کسی رو فالو نکنه و به هیچ کس آدرس نده و الان اولین بار باشه که داره از وجود اون پیج پرده برمیداره، آیا بازم ممکنه ( و راهی هست که) کسی متوجه بشه که این پیج مال همون آدمه؟! 

این نکته رو هم مد نظر داشته باشید که این فرد مرحله همگام سازی رو، که باعث میشه کسایی که شماره ش رو دارن پیداش کنند انجام نداده و وقتی از این پیج وارد صفحه مخاطبین میشه، اینستا هیچ مخاطبی رو پیشنهاد نمیده!

+ راستی ملت چه فکری میکنند یه همچین پیجی رو که هیچی نداره فالو می کنند؟☹

++ نظرات بدون تایید نمایش داده میشه.

با تشکر

+ بعدانوشت:

همین الان یه کشفی کردم! فکر کنم از قابلیتهای جدید اینستاگرام باشه. امروز یه نوتیفیکیشن از اینستا داشتم نوشته بود: 

"فلانی (آیدی اینستاگرامش) با نام فلان (اسمی که من اون فرد رو باهاش رو گوشیم ذخیره کردم) در مخاطبین شما است. میخواهید او را دنبال کنید؟"

پس قضیه پیج یواشکی، منتفیه! هر کسی شماره م رو داره میتونه بفهمه اون منم! برم پیجم رو با بیست و یک عدد فالوور حذف کنم!

این که حالم خوب است را از گلدانهایی که پشت پنجره اتاقم نشسته اند و مرا غرق لبخند و لذت می کنند می فهمم.

از هفته ای دو روز، با ذوق و شوق تمام، باشگاه رفتنم، آن هم ایروبیک، آن هم بعد از این همه سال که از اولین تصمیمم برای ثبت نام در باشگاه می گذرد.

از وفاداری ام به عهدی که سال گذشته، در شلوغ ترین روزهای پاییزی ام با خودم بستم و بر اساس آن، با رد بعضی از کلاسهای پیشنهادی دانشگاه، چشم بستم روی پول بیشتر و در عوض به خودم اجازه نفس کشیدن دادم! 

از گذرم از کفش پاشنه بلند گران قیمتی که بعد از یک عالم گشتن، خریده بودمش و بازگشتم به کفش اسپورت رنگ روشن و شلوار جین حتی گاهی برای دانشگاه!

از مانتوهای گل گلی جلو باز و روسری های رنگی رنگی که در کلینیک می پوشم و با بچه هایی که برای درمان می آیند کل ساختمان را روی سرم میگذارم و آن قدر با هم ورجه وورجه و جیغ و ویغ می کنیم که بعد از رفتن هر مراجع، حس میکنم سه تا مراجع دیده ام!

از چند روز در هفته ای که از تدریس در کلاسهای لبریز از دانشجوهای دهه هفتادی و دهه هشتادی سرشار از عشق و لذت می شوم.

از وقتی که برای پیج عمومی (کاری)ام گذاشتم و ظرف مدت کوتاهی، فالورها را به حدود سه برابر افزایش دادم و به قول همکار گذشته ام، ترکاندم!

از خودکارهای رنگارنگی که یک روز بدون هیچ برنامه قبلی، وارد لوازم التحریر فروشی شدم و آنها را خریدم.

از اتاقی که مدتی است اصلا و ابدا به هم ریخته نمی شود، در حالی که همیشه وقتی ذهنم آشفته یا سرم شلوغ باشد، این اتاق می تواند با تفاوت فاحش و حفظ برتری خود، با به هم ریختگی (و البته نه کثیفی) خوابگاه پسران رقابت کند! 

از جلسات مشاوره گروهی که هر هفته، هر چند در سکوت مطلق، ولی به هر حال شرکت میکنم.

همه ی اینها، به من میگوید که حالم خوب است. اما هیچ کس و هیچ چیز برای توجیه حفره ی عمیقی که درون خودم احساس می کنم حرفی نمی زند!

+ در سکوت، اما با عشق، می خوانمتان.

++ باز هم کامنتها بدون تایید نمایش داده می شود. در اولین فرصت، پاسخ مینویسم.

+++ دلم "دوستت دارم." میخواهد؛ این که من بگویمش! به کسانی که دور و برم هستند و از همه دوست داشتنهایم باخبرند. اما واژه هایش فقط در خلوت به زبانم می آید. به شدت دوستشان دارم و به شدت از گفتنش به خودشان می پرهیزم. کلماتم به لبخندهایی تبدیل می شود که تحویلشان می دهم! 

سلام دوستان خوبم.

اگه یه نفر (مدیونید اگه فکر کنید اون یه نفر خودمم) دو تا پیج داشته باشه که یکی خصوصیه و یکی عمومی و حدود یک سال از ایجادشون گذشته باشه و هر دو رو با یه شماره تلفن و اسم و فامیل واقعیش ایجاد کرده باشه، بعد همین چند روزه یه پیج عمومی دیگه با همون شماره ولی با یه اسم ساختگی زده باشه و جز اون اسم و یه جمله ادبی و یه پروفایل که یه عکس از طبیعته چیزی نذاشته باشه و کسی رو فالو نکنه و به هیچ کس آدرس نده و الان اولین بار باشه که داره از وجود اون پیج پرده برمیداره، آیا بازم ممکنه ( و راهی هست که) کسی متوجه بشه که این پیج مال همون آدمه؟! 

این نکته رو هم مد نظر داشته باشید که این فرد مرحله همگام سازی رو، که باعث میشه کسایی که شماره ش رو دارن پیداش کنند انجام نداده و وقتی از این پیج وارد صفحه مخاطبین میشه، اینستا هیچ مخاطبی رو پیشنهاد نمیده!

+ راستی ملت چه فکری میکنند یه همچین پیجی رو که هیچی نداره فالو می کنند؟☹

++ نظرات بدون تایید نمایش داده میشه.

با تشکر

+ بعدانوشت:

همین الان یه کشفی کردم! فکر کنم از قابلیتهای جدید اینستاگرام باشه. امروز یه نوتیفیکیشن از اینستا داشتم نوشته بود: 

"فلانی (آیدی اینستاگرامش) با نام فلان (اسمی که من اون فرد رو باهاش رو گوشیم ذخیره کردم) در مخاطبین شما است. میخواهید او را دنبال کنید؟"

پس قضیه پیج یواشکی، منتفیه! هر کسی شماره م رو داره میتونه بفهمه اون منم! برم پیجم رو با بیست و یک عدد فالوور حذف کنم!

دردهای من

اصولا ما چنان خانواده ی فرهیخته ای هستیم که از زمانی که حتی اسم "روان شناسی" به گوشمان نخورده بود، در تربیتمان از اصول روانشناسی استفاده می شد و البته هنوز هم می شود! 

یکی از اصول پرکاربرد در خانه ی ما، اصل اشباع بود! اصل اشباع (در روانشناسی رفتارگرا) میگوید "برای متوقف کردن رفتاری نامطلوب در کودک به او اجازه بدهیم، یا حتی اصرار کنیم که آن رفتار را ادامه دهد تا از انجام دادن آن رفتار خسته شود و ددگی پیدا کند." 

باید بگویم که ما با این اصل بزرگ شده ایم! به خصوص در رابطه با خوراکیها! یادم هست هر وقت میوه یا خوراکی یی در خانه داشتیم و هی به آن ناخنک می زدیم، مامان تا زمانی که ممکن بود صبوری پیشه می کرد و ما هم از هر فرصتی برای دستبرد به یخچال یا کابینتها استفاده می کردیم و هر چه را برمی داشتیم فورا گاز می زدیم تا نتوانند به عنوان تنبیه آن را از ما پس بگیرند!

اما مامان به فکر تنبیه نبود؛ بلکه از اصول روان شناسی استفاده می کرد. به این شکل که بعد از صبوریهای زیاد، حوصله اش از دستمان سر می رفت و با لحن خاصی می گفت: "بیارید بذارید این وسط اون قدر بخورید تا سیر بشید!" و منظورش از "سیر" همان اشباع بود!

ما بچه های بزرگتر با شنیدن این حرف، با آن لحن، حساب کار دستمان می آمد و خودمان را جمع می کردیم. ولی دو تا ته تغاریها، از خوشحالی چشمهایشان برق می زد و می دویدند طرف یخچال و مثلا ظرف میوه را می آوردند می گذاشتند "این وسط" و تا می توانستند می خوردند. مامان هم خنده اش می گرفت و دیگر چیزی نمی گفت. خنده مامان، چراغ سبزی برای بچه های بزرگتر بود!

یکی از خوراکیهای برتر در خانه ی ما، که همیشه در معرض ناخنکهای یواشکی قرار می گرفت، سمنو بود. آن وقتها سمنو این قدر فک و فراوان همه جا پیدا نمی شد و فقط افرادی محدود، آن هم سالی یک بار، نزدیک عید، سمنو بار می گذاشتند و به علت کثرت متقاضی، فقط به آشناها می دادند. خوشبختانه ما هم یک همسایه ی سمنوپز داشتیم و می توانستیم سالی یک بار سمنو بخوریم. ولی آخر سالی یک بار سمنو برای یک مشت بچه قد و نیم قد که همگی روانی سمنو هستند مگر کفاف می داد؟! تازه مجبور بودیم از همان سمنو برای سفره هفت سین هم نگه داریم تا هفتمان شش نشود! با این اوصاف، دیگر جایی برای روان شناسی باقی نمی ماند و مامان مجبور بود چند قاشق سمنو را در هفت سوراخ قایم کند تا به دست ما نیفتاد و ما همه سوراخ سنبه ها را می گشتیم تا زودتر از بقیه سمنوها را پیدا کنیم. فکر نمی کنم تعداد دفعاتی که عمر سمنوهای ما به سفره هفت سین کفاف داده است به تعداد انگشتان دست برسد!  تازه همانها هم که عمرشان به هفت سین بود، از لحظه قرار گرفتن در سفره هی مورد هجوم ناخنکهای ما قرار می گرفتند و بلافاصله بعد از تحویل سال هم یک کشت و کشتار اساسی بر سرشان راه می افتاد! اصل اشباع هم با بغض، خودش را توی بغل روان شناسی رفتار گرا می انداخت و مثل ابر بهار گریه می کرد!

هر چه بزرگتر می شدیم، اوضاع بهتر می شد؛ هم تعداد سمنوپزها زیاد شد، هم درجه تقوای الهی و صیانت نفس ما ارتقا یافت! با این حال چیزی از عشقمان به سمنو کم نشد. یعنی سالی چند بار سمنو میخوردیم ولی هنوز دلمان می خواست! تا این که یک روز، وقتی آخرین قاشق سمنو را خوردم اما بلافاصله دلم هوس سمنو کرد، به مامان گفتم: یعنی میشه یه روز یه کاسه بزرگ سمنو تو یخچال باشه و من اصلا دلم نخواد و اینا بمونه تا خراب بشه! 

آن جا بود که مامان دوباره به یاد آن اصل جادویی روان شناسی افتاد: اشباع! آن سال، هر چه سمنوهایمان تمام شد، دوباره خریدیم. سطل سطل سمنو بود که به یخچال می رفت و دو روز بعد خبری از آن نبود و باز دلمان می خواست؛ ولی بی قراریمان برای سمنو کمتر شده بود. سال بعد هم برنامه همین بود. و بالاخره رسید روزی که یک کاسه سمنو در یخچال بود و هیچ کس به آن نگاه نمی کرد! 

البته که ما سالهای بعد هم بارها و بارها سمنو خریدیم و هرگز پیش نیامد که سمنوهایمان آن قدر بماند که کپک بزند! اما به هر حال آن عطش غلیظ و شدید هم دود شد و رفت هوا و سمنو تبدیل شد به یک خوراکی معمولی (بهتر است بگویم متوسط رو به بالا! یا خوب نزدیک به عالی!)

حالا چه شد که یاد این خاطرات افتادم؟! خب. پاییز است و فصل یکی از جذاب ترین میوه های دنیا: انار! انار از آن میوه هایی است که در خانه ما محبوبیت ازلی و ابدی دارد. ولی از شانس بد، از آن میوه هایی نیست که بشود یواشکی برداشت و سریع گاز زد که اگر مامان رسید در مقابل عمل انجام شده قرار بگیرد! 

یادم نمی آید مامان اصل اشباع رادر مورد انار به کار برده باشد یا اصلا ما در مورد انار به آن درجه از حراصت (=حریص بودن) رسیده باشیم. چیزی که از انارهای کودکی ام به خاطر می آورم یکی این است که برادرها جمع می شدیم انار دانه می کردیم نمک می زدیم و دور همی میخوردیم و حسابی کیفور می شدیم. یکی دیگر درخت انارهای خانه ی "خودت باش" اینها است! یادم هست من عاشق درخت انارهای باغچه بزرگشان بودم و هر وقت با مامان به آنجا می رفتیم انار میچیدم و مامان هم دعوایم می کرد ولی حتی یک بار هم نشد که کسی از خانواده خودت باش یک چشم غره یواشکی برود یا دعوایم کند. 

امسال، از وقتی اولین انارها قابلیت خوردن پیدا کردند تا الان که یک ماه و نیم از شروع پاییز می گذرد، کمتر زمانی بوده است که یخچال خانه از انار خالی باشد. ولی مگر عطش من به انار فرو می نشیند؟! این بار بابا دارد از اصل اشباع استفاده می کند و جعبه جعبه انار می خرد و حتی گاهی انارها مستقیما به اتاق من می آورد نه آشپزخانه و من روزانه کلی انار میخورم و حتی طاقت نمی آورم دانه شان کنم! ولی باز هم دلم می خواهد. حتی الان که تا اخرین حد ممکن انار خورده ام و تکان بخورم، دانه های انار از تخم چشمهایم بیرون می ریزد، باز دلم انار می خواهد و نمی توانم بخورم! و این نصف انار روی میز نشسته است و هی برایم چشمک می زند و روحم هر لحظه به سمتش پر می کشد اما جسمم دیگر نمی کشد!

نمی دانم چرا اصل اشباع کارآیی اش را از دست داده است. خسته شدم از بس انار خورده ام!

این فکر، درست همزمان با شروع اذان صبح امروز به ذهنم رسید. حالا درست است که اواخر ماه صفر نشسته بودم روزهای بین تولد رحمه للعالمین و میلاد پیامبر دین محبت را شمرده و از رسیدن به عدد ۴۰ غرق لذت و شگفتی شده بودم و درست است که ایده برگزاری چله در وبلاگ یا اینستاگرام را همین چند وقت پیش غزل عزیزم مطرح کرد (و البته نشد که اجرایی شود). اما به هر حال جرقه چیزهایی که الان می نویسم همین دقایق پیش در ذهنم زده شد.

میخواهم یک چله گروهی برگزار کنم. از ۱۷ ربیع الاول (۲۴ آبان، فردا)، میلاد پیامبر اسلام (ص) تا ۲۵ دسامبر (۴ دی) میلاد حضرت عیسی (ع). 

موضوع چله چیست؟ 

۱. هر روز خواندن یک زیارت عاشورا 

۲. یک سری محافظتهای زبانی (مثلا غیبت نکردن، پرحرفی نکردن، منفی بافی نکردن و.) که در مورد این که کدام یکی یا کدامها از این موارد باشد باید قبل از شروع چله تصمیم بگیریم.

۳. هر روز یک کار خیر کوچک ویژه آن روز (مثلا یک روز با یک بچه کوچک بازی کنیم، یک روز والدینمان را خوشحال کنیم، یک روز صدقه بدهیم و.

نیت چله چیست؟

هر کس نیت کند بزرگترین آرزوی بقیه ی افراد مشارکت کننده در چله به زودی و با نهایت خیر و برکت و خوبی، برآورده شود! 

کجا چله را برگزار کنیم؟

من دو تا ایده دارم که با نظر متقاضیان شرکت در چله یکی را انتخاب می کنم:

۱. اینستاگرام: یک پیج خصوصی می سازم (یا از همان پیج پست موقت استفاده میکنم). هر کس مایل بود، آیدی اش را برای من می فرستد و آیدی این صفحه را میگیرد و آن را فالو کند. من هر شب ساعت ده، در مورد کارهایی که روز بعد انجام می دهیم یک پست میگذارم و تا ساعت ۱۰ شب بعد هم می توانیم از تجربه های خوب و انرژی مثبتهایی که در طول آن روز گرفته ایم زیر پست بنویسیم و این طوری برای ادامه چله به هم انرژی مثبت بدهیم.

۲. وبلاگ: ۴۰ پست رمزی در همین وبلاگ یا وبلاگ رمزی مستقل و دادن رمز به متقاضیهای شرکت در چله و گذاشتن پست و کامنت به همان شیوه که در مورد اینستا گرام توضیح دادم. 

چه کسانی می توانند در چله شرکت کنند؟

همه ی شما بلاگرهایی که اینجا را میخوانید و همه ی دوستانتان در صورتی که مایل باشید و مایل باشند. فقط کافی است تا ساعت ۱۲ امشب، زیر همین پست اعلام آمادگی کنید وتا ساعت ۹ امشب نظرتان را در مورد محل برگزاری چله (همینجا، وبلاگ رمزی جدید یا اینستا) و موضوع شماره ۲ چله بگویید. من راس ساعت ۹، تصمیم نهایی را اعلام میکنم‌ و اگر وبلاگ بود، برای کسانی که اعلام تمایل کرده اند، آدرس/ رمز میفرستم و اگر اینستا بود، شما باید برای من آیدی بفرستید و من هم آیدی پیج را می دهم. ساعت ده هم اولین پست را (که مربوط به کارهای روز اول چله است) می گذارم و به امید خدا از صبح جمعه شروع می کنیم.

حالا چه کار کنیم؟

۱. اگر دوست داشتید با گذاشتن لینک این پست در وبلاگهایتان،به دوستانتان اطلاع رسانی کنید. اگر آنها بخواهند در چله شرکت کنند، باید خودشان برایم کامنت بگذارند.

۲. زیر این پست کامنت خصوصی یا غیرخصوصی بگذارید و پیشنهادهایی که به ذهنتان می رسد را بنویسید. من باید تا ساعت ۹ امشب به جمع بندی برسم و نتیجه را به شما اعلام کنم.

۳. اگر مایل به شرکت در چله هستید، تا ۱۲ امشب فرصت دارید که اعلام کنید و آدرس و رمز بگیرید.

خب. این از توضیحات من، حالا نوبت شما است.

به قول دختر معمولی، این پست در زمانهای مختلف نوشته شده!

۱. همین پنج دقیقه پیش (شنبه، ۱۳ مهر؛ ساعت ۱۴:۵۰) نزدیک کوچه ی خودت باش اینها، پسر ۲۷_۲۸ ساله ی موتوری، در حالی که چشم دوخته بود به چشمهای من و من هم چشم دوخته بودم به دستهای او، در ازای چند اسکناس ده هزار تومانی، دو بسته کوچک گذاشت توی دست یک پسر ۱۵_۱۶ ساله و یک پسر ۲۲_۲۳ساله! این جا ایران است! جمهوری "اسلامی" ایران. و لعنت به هر کس که گند زد به این عنوان و نفرین به هر کس که  به هر شکل، در این همه فراگیر شدن و در دسترس بودن و خانمان برانداز شدن و نابودگر بودن آن بسته های کوچک، ذره ای سهم عامدانه دارد.

آدم انقدر بیاید تحقیقات انجام دهد، اسمهای قشنگ و معمولی را پایین و بالا کند، سایت ثبت احوال را مورد بررسی قرار دهد و برای خودش یک اسم مجازی شیک انتخاب کند! بعد هر که می رسد طوری رفتار کند که انگار او پسر است و مجبور شود صفحه مستقل بگذارد و با استناد به گزارش ثبت احوال، بنویسد: "من پسر نیستم" آن وقت با یک فیلم، همه ی کاسه کوزه هایش را در هم بشکنند!

"من و شارمین" را فقط به خاطر "منِ شارمین" دیدم! شارمینشان یا بهتر است بگویم شارمینهایشان دختر نبودند! البته این را از قبل، دوستانی که من و شارمین را به خاطر منِ شارمین دیده بودند بهم گفته بودند و من وقتی فهمیده بودم دختر ماجرا، نه بازیگر دلچسبی است نه نقش دلچسبی دارد، ترجیح داده بودم که شارمین نباشد! و البته باید بگویم از بازیگری که نقش شارمین را داشت راضی ام و شاید اگر کس دیگری به جز او بود، اسمم را عوض می کردم!

"من و شارمین" نه این که فیلم چندان جذابی باشد، ولی همین که بحث بر سر "شارمین" بود حس خوبی بهم می داد! حالا بماند که من کودکی و نوجوانی ام را در حالی پشت سر گذاشتم که چشم دیدن همنامهای خودم را نداشتم!

+فیلم نازلی هم در صف انتظار دیده شدن است، آن هم فقط به خاطر دوستی به نام نازلی.

++ خودم می دانم چه پست بی محتوایی است!

بانوچه

این پست هوپ را خواند و سوژه

این پست به ذهنش آمد. من هم پست او را خواندم و عین سوژه اش را به عنوان موضوع پست خودم انتخاب کردم (البته با اخذ مجوز کتبی!):

سوالات ملت. از روز اولی که من وارد این حرفه [و مقطع تحصیلی] شدم تا کنون:»

دانشجوها ازت حساب می برن؟ بله

دانشجوها سر به سرت نمی ذارن؟ نه

بلدی کلاس رو اداره کنی؟ بله

پسرم تو کلاست داری؟ بله

با پسرا کلاست چه می کنی؟ همان که با دخترهای کلاسم می کنم!

پسرا مسخره بازی در نمیارن؟ گاهی چرا.

تا حالا شده دانشجوت ازت خواستگاری کنه؟ خیر

کلاس بچه ها رو بیشتر دوست داری یا دانشجوها؟ هر دو

به  دانشجوهات رو می دی؟ گاهی بله

از اون استاد سختگیرای؟ تا حدودی

دانشجوهات رو اذیت می کنی؟ اگه درس نخونن بله

وای حوصله داری این قدر درس می خونی؟ بله

تو هنوزم درس می خونی؟ بله

مگه استادم درس می خونه؟ اگه بخواد دانشش به روز باشه بله

پس تو مگه فارغ التحصیل نشدی؟ هنوز کار داری؟ چرا. بله.

یه همکار تو این دانشگاه نداری تورش کنی واسه استخدامتم کمکت کنه؟ همکار دارم، تور ندارم.

این قدر که تو این دانشگاوای (=دانشگاهها هستی) هنوز یکیا نَجُسی؟ نگشتم که بجورم.

چه فایده که این قدر درس می خونی؟ نخوندنش چه فایده؟

خسته نشدی؟ اصلا

با همکارای مرد یه جا هستید؟ حرفم می زنید؟ بله. فراوان!

حالا که فارغ التحصیل شدی دیگه شوور می کنی؟ خودت چی فکر می کنی؟!

چی کار می کنی که همیشه سرت شلوغه؟ کار

چقدر حقوق می گیری؟ خیلی

تو که حتما ماهی 7-8 تومن میگیری؟ نه؟ دکترم دیگه! :/

این پولا که می گیری رو چی کار می کنی؟ خرج

مگه آشپزی ام بلدی؟ بله

تخمات جوجه شد؟ (کنایه از این که چی شد اومدی مهمونی یا.) اونا جوجه شد. ولی دوباره میخوام تخم بذارم!

تو که خودت بچه نداری چه جوری می خوای بچه های مردم رو درمون کنی؟ به سختی! :/

حالا دکتر چی هستی؟ دکتر روح و روان!

تو چه دکتری هستی که نمی دونی درمان فلان بیماری چیه؟ از اون دکترا!

دفترچه بیمه بیارم؟ خیر.

بلدی آمپول بزنی؟ خیر. (دلش رو هم ندارم!)

مگه تو دکتری؟ بله

تو چرا یه ذره کلاس نمی ذاری؟ درخت هر چه پربارتر افتاده تر

شما مشاوره م میدی؟ بله

مشاوره تلفنی ام میدی؟ خیر

مشاوره ازدواجم میدی؟ خیر

این مشاوره ها فایده م داره؟ به شدت

چرا انقد گرون می سونید؟ نرخ مصوبش همینه

نمیشه یخده ارزون تر بسونید که هی آدما بیان؟ خیر

فلان جا هم مطب داری؟ خیر

با دکتر امیریان (یکی از روانشناسهای معروف اصفهانی) نسبتی ندارین؟ چشم دیدنشم ندارم!

با اون یکی دکتر امیریان (یکی دیگر از روان شناسهای معروف اصفهانی) چی؟ خیر.

پس فامیلاتون اتفاقی مث هم شده؟ چه جالب بله ولی هر گردی که گردو نیس!

هنوز با دکتر فلانی (استاد راهنمام و رییس سابقم) کار می کنی؟ خیر

چرا دیگه با دکتر فلانی کار نمی کنی؟ مستقل شدم

وای این چه موضوعیه تو برداشتی؟ خیلی سخته. چه جوری تونستی کار کنی؟ خیلی دوسش داشتم. با عشق!

دکتر فلانی برای استخدامت کاری نکرد؟ هیج کاری

مگه دکتر فلانی برات پارتی بازی نمی کنه؟ به هیچ وجه

آزمون جذب ثبت نام کردی؟ =/

انقدر که درس خوندی آخرش چی شد؟ دکتر شدم حداقل ماهی ۷-۸ تومن میگیرم:/

اینا که به ما می گوی خودتم استفاده می کنی؟ بله

آبجیات دیگه همه سوال تربیتیاشون رو از تو می پرسن؟ همه ش رو نه

تو که این قدر بچه دوس داری و علمشم داری چرا شوور نمی کنی؟ چون عشق و علم با عمل فرق داره.

آخه میشه بچه رو نزد؟ بله

شما خودتم بچه داری؟ خیر

تا حالا با بچه ها کار کردی یا فقط این نظریه ها را تو کتاب خوندی؟ تا حالا با بچه ها کار کردم

به نظرت این بچه بیش فعال نیس؟ نه. فقط شیطونه

خانوم دکتر مگه نباید بچه ها به حرف ماماناشون گوش بدن؟ (سوء استفاده از خانوم دکتر در حضور کودکان هوادارش!) منو قاطی نکنید!

به نظرت خوب میشه؟ فایده م داره؟ اگه به توصیه ها عمل کنید حتما

یقن ساعتی سیصد چارصد تومنم می سونی؟ طبق نرخ مصوب نظام روانشناسی پول میسونم.

حاضری با لیسانس/ فوق لیسانس ازدواج کنی؟ سکوت

حالا حتما باید طرفتم دکتر باشه؟ سکوت

پشیمون نیستی درس خوندی؟/ پشیمون نیستی ازدواج نکردی؟ اصلا

به دانشجوهات نمره میدی؟ اگه استحقاقش رو داشته باشن

دانشگاه اصفهان هم تدریس داری؟ خیر

مامانت هیچی نمیگه همش سرت تو این کتاباس؟ مامانم به تصمیمات من احترام میذاره.

بعد از دکتری بازم چیزی هست؟ (مقطع بعدی) پسادکترا یا پست داک

نمی خوای از ایران بری؟ خیر

تو چرا هنوز موندی ایران؟ ادم رفتن نیستم

اون ور برات کار هست؟ بله

کی وقت داری یه مشاوره رایگان می خوام؟ شماره کلینیک رو یادداشت کن!

میشه حالا تلفنی جواب بدید بعد برم پیش یه مشاور؟! =/ مشاوره تلفنی بازدهی نداره

تو دانشگاه با چادری؟ بله

سر کلاس با چادری؟ خیر

تو چه جوری انقد حوصله بچا رو داری؟ چون دوستشون دارم خیلی زیاد خیلی شدید

سر کلاس بحث ی / مذهبی هم می کنید؟ بله

دارو هم می نویسی؟ خیر

ببین این دارو برا چی خوبه؟ بزن تو اینترنت

می تونی این نسخه رو برا من بخونی؟ بله

میشه فشار منو بگیری؟ بله

از جواب آزمایش سر در میاری؟ خیلی کم

تو که دکتری چرا ماشین نمی خری؟ به رانندگی علاقه ای ندارم

دکترم از این حرفا میزنه؟ مگه دکتر آدم نیس؟

دکتر تو چرا با لهجه حرف می زنی؟ جمع خودمونیه ها!

تو کلاس هم همین جور حرف می زنی؟ گاهی موقع نقل قول مستقیم یا موقع شوخی کردن

اینا رو به دانشجوهاتم میگی؟ اگه لازم بشه حتما

شارمین من اینو چی کارش کنم؟ (با لحن و چهره ای پر از حرص، وقتی از دست بچه خونشون به جوش اومده). بزنش (با لحن و لبخند شیطانی)

نیگا کن چی کار می کنه، اون وقت تو میگی نباید بچه را زد؟ خب بزنش! 

چه جوری این همه چیز بلدی؟ با تلاش فراوان

خانوم دکتر خوب میشه؟ (گاهی با لحن مستاصل گاهی با لحن مردد) ان شالله

با این تیپ دانشگام میری؟ گاهی

دانشگام روسری سر می کنی یا اونجا رو با مقنعه میری؟ با مقنعه

تو رو با دانشجوها اشتباه نمی گیرن؟ زیاد

آ باباشا چیکا کنم؟ (در پاسخ به توصیه های تربیتی- روان شناختی!) یه جلسه با همدیگه تشریف بیارید.

و.

بانوچه

این پست هوپ را خواند و سوژه

این پست به ذهنش آمد. من هم پست او را خواندم و عین سوژه اش را به عنوان موضوع پست خودم انتخاب کردم (البته با اخذ مجوز کتبی!):

سوالات ملت. از روز اولی که من وارد این حرفه [و مقطع تحصیلی] شدم تا کنون:»

دانشجوها ازت حساب می برن؟ بله

دانشجوها سر به سرت نمی ذارن؟ نه

بلدی کلاس رو اداره کنی؟ بله

پسرم تو کلاست داری؟ بله

با پسرا کلاست چه می کنی؟ همان که با دخترهای کلاسم می کنم!

پسرا مسخره بازی در نمیارن؟ گاهی چرا.

تا حالا شده دانشجوت ازت خواستگاری کنه؟ خیر

کلاس بچه ها رو بیشتر دوست داری یا دانشجوها؟ هر دو

به  دانشجوهات رو می دی؟ گاهی بله

از اون استاد سختگیرای؟ تا حدودی

دانشجوهات رو اذیت می کنی؟ اگه درس نخونن بله

وای حوصله داری این قدر درس می خونی؟ بله

تو هنوزم درس می خونی؟ بله

مگه استادم درس می خونه؟ اگه بخواد دانشش به روز باشه بله

پس تو مگه فارغ التحصیل نشدی؟ هنوز کار داری؟ چرا. بله.

یه همکار تو این دانشگاه نداری تورش کنی واسه استخدامتم کمکت کنه؟ همکار دارم، تور ندارم.

این قدر که تو این دانشگاوای (=دانشگاهها هستی) هنوز یکیا نَجُسی؟ نگشتم که بجورم.

چه فایده که این قدر درس می خونی؟ نخوندنش چه فایده؟

خسته نشدی؟ اصلا

با همکارای مرد یه جا هستید؟ حرفم می زنید؟ بله. فراوان!

حالا که فارغ التحصیل شدی دیگه شوور می کنی؟ خودت چی فکر می کنی؟!

چی کار می کنی که همیشه سرت شلوغه؟ کار

چقدر حقوق می گیری؟ خیلی

تو که حتما ماهی 7-8 تومن میگیری؟ نه؟ دکترم دیگه! :/

این پولا که می گیری رو چی کار می کنی؟ خرج

مگه آشپزی ام بلدی؟ بله

تخمات جوجه شد؟ (کنایه از این که چی شد اومدی مهمونی یا.) اونا جوجه شد. ولی دوباره میخوام تخم بذارم!

تو که خودت بچه نداری چه جوری می خوای بچه های مردم رو درمون کنی؟ به سختی! :/

حالا دکتر چی هستی؟ دکتر روح و روان!

تو چه دکتری هستی که نمی دونی درمان فلان بیماری چیه؟ از اون دکترا!

دفترچه بیمه بیارم؟ خیر.

بلدی آمپول بزنی؟ خیر. (دلش رو هم ندارم!)

مگه تو دکتری؟ بله

تو چرا یه ذره کلاس نمی ذاری؟ درخت هر چه پربارتر افتاده تر

شما مشاوره م میدی؟ بله

مشاوره تلفنی ام میدی؟ خیر

مشاوره ازدواجم میدی؟ خیر

این مشاوره ها فایده م داره؟ به شدت

چرا انقد گرون می سونید؟ نرخ مصوبش همینه

نمیشه یخده ارزون تر بسونید که هی آدما بیان؟ خیر

فلان جا هم مطب داری؟ خیر

با دکتر امیریان (یکی از روانشناسهای معروف اصفهانی) نسبتی ندارین؟ چشم دیدنشم ندارم!

با اون یکی دکتر امیریان (یکی دیگر از روان شناسهای معروف اصفهانی) چی؟ خیر.

پس فامیلاتون اتفاقی مث هم شده؟ چه جالب بله ولی هر گردی که گردو نیس!

هنوز با دکتر فلانی (استاد راهنمام و رییس سابقم) کار می کنی؟ خیر

چرا دیگه با دکتر فلانی کار نمی کنی؟ مستقل شدم

وای این چه موضوعیه تو برداشتی؟ خیلی سخته. چه جوری تونستی کار کنی؟ خیلی دوسش داشتم. با عشق!

دکتر فلانی برای استخدامت کاری نکرد؟ هیج کاری

مگه دکتر فلانی برات پارتی بازی نمی کنه؟ به هیچ وجه

آزمون جذب ثبت نام کردی؟ =/

انقدر که درس خوندی آخرش چی شد؟ دکتر شدم حداقل ماهی ۷-۸ تومن میگیرم:/

اینا که به ما می گوی خودتم استفاده می کنی؟ بله

آبجیات دیگه همه سوال تربیتیاشون رو از تو می پرسن؟ همه ش رو نه

تو که این قدر بچه دوس داری و علمشم داری چرا شوور نمی کنی؟ چون عشق و علم با عمل فرق داره.

آخه میشه بچه رو نزد؟ بله

شما خودتم بچه داری؟ خیر

تا حالا با بچه ها کار کردی یا فقط این نظریه ها را تو کتاب خوندی؟ تا حالا با بچه ها کار کردم

به نظرت این بچه بیش فعال نیس؟ نه. فقط شیطونه

خانوم دکتر مگه نباید بچه ها به حرف ماماناشون گوش بدن؟ (سوء استفاده از خانوم دکتر در حضور کودکان هوادارش!) منو قاطی نکنید!

به نظرت خوب میشه؟ فایده م داره؟ اگه به توصیه ها عمل کنید حتما

یقن ساعتی سیصد چارصد تومنم می سونی؟ طبق نرخ مصوب نظام روانشناسی پول میسونم.

حاضری با لیسانس/ فوق لیسانس ازدواج کنی؟ سکوت

حالا حتما باید طرفتم دکتر باشه؟ سکوت

پشیمون نیستی درس خوندی؟/ پشیمون نیستی ازدواج نکردی؟ اصلا

به دانشجوهات نمره میدی؟ اگه استحقاقش رو داشته باشن

دانشگاه اصفهان هم تدریس داری؟ خیر

مامانت هیچی نمیگه همش سرت تو این کتاباس؟ مامانم به تصمیمات من احترام میذاره.

بعد از دکتری بازم چیزی هست؟ (مقطع بعدی) پسادکترا یا پست داک

نمی خوای از ایران بری؟ خیر

تو چرا هنوز موندی ایران؟ ادم رفتن نیستم

اون ور برات کار هست؟ بله

کی وقت داری یه مشاوره رایگان می خوام؟ شماره کلینیک رو یادداشت کن!

میشه حالا تلفنی جواب بدید بعد برم پیش یه مشاور؟! =/ مشاوره تلفنی بازدهی نداره

تو دانشگاه با چادری؟ بله

سر کلاس با چادری؟ خیر

تو چه جوری انقد حوصله بچا رو داری؟ چون دوستشون دارم خیلی زیاد خیلی شدید

سر کلاس بحث ی / مذهبی هم می کنید؟ بله

دارو هم می نویسی؟ خیر

ببین این دارو برا چی خوبه؟ بزن تو اینترنت

می تونی این نسخه رو برا من بخونی؟ بله

میشه فشار منو بگیری؟ بله

از جواب آزمایش سر در میاری؟ خیلی کم

تو که دکتری چرا ماشین نمی خری؟ به رانندگی علاقه ای ندارم

دکترم از این حرفا میزنه؟ مگه دکتر آدم نیس؟

دکتر تو چرا با لهجه حرف می زنی؟ جمع خودمونیه ها!

تو کلاس هم همین جور حرف می زنی؟ گاهی موقع نقل قول مستقیم یا موقع شوخی کردن

اینا رو به دانشجوهاتم میگی؟ اگه لازم بشه حتما

شارمین من اینو چی کارش کنم؟ (با لحن و چهره ای پر از حرص، وقتی از دست بچه خونشون به جوش اومده). بزنش (با لحن و لبخند شیطانی)

نیگا کن چی کار می کنه، اون وقت تو میگی نباید بچه را زد؟ خب بزنش! 

چه جوری این همه چیز بلدی؟ با تلاش فراوان

خانوم دکتر خوب میشه؟ (گاهی با لحن مستاصل گاهی با لحن مردد) ان شالله

با این تیپ دانشگام میری؟ گاهی

دانشگام روسری سر می کنی یا اونجا رو با مقنعه میری؟ با مقنعه

تو رو با دانشجوها اشتباه نمی گیرن؟ زیاد

آ باباشا چیکا کنم؟ (در پاسخ به توصیه های تربیتی- روان شناختی!) یه جلسه با همدیگه تشریف بیارید.

و.

۱.  دارم برای مهدی (۷ ساله) املا می گویم. با خودش پاک کن نیاورده است و یک کلمه را اشتباه می نویسد. با ناراحتی می گوید: "خاله پاکنتو میدی؟" میگویم: "نمی دونم کجا گذاشتمش. خودت برو تو اتاقم پیداش کن بیار." با لحن جدی و طلبکار می گوید: "خاله مگه من نوکرتم برم پاکنت رو برات پیدا کنم؟!"

۲. مامان دوست سارا (۷ ساله)، دوست سارا را به خاطر کار بدی که انجام می داده دعوا کرده است. سارا خیلی جدی و با اعتماد به نفس گفته: به نظر من بهتره ببریدش پیش خانوم دکتر امیریان تا بهتون بگه باهاش چی کار کنید!» =)

۳. خواهرزاده ها با همکاری هم برای معرفی دو تا از کتابهای من کلیپ ساخته و برای یک مسابقه فرستاده اند. سر درست کردن این کلیپها، مخصوصا یکی از آنها، آن قدر پشت صحنه داشتیم که خدا می داند. چون این کلیپ کمی حالت طنز داشت و خودمان غش می کردیم از خنده. مخصوصاً که مهدی اصلاً حالت چهره اش یک بانمکی خاصی دارد و دیگر وقتی بخواهد ژست هم بگیرد کلی خنده دار شود. یک بار بچه ها خنده شان می گرفت و مجبور می شدیم فیلم را قطع کنیم، یک بار من، که فیلم می گرفتم، از شدت خنده می لرزیدم و طبیعتا دستم هم می لرزید و فیلم لرزان می شد! در نهایت این فیلم را در حالی ضبط کردیم که هم من و هم همه ی بچه ها از شدت خنده سرخ شده بودیم ولی نمی گذاشتیم صدای خنده مان بلند شود و هر جوری بود تمامش کردیم. بچه ها هر دو کلیپ را برای مسابقه هفته کتابخوانی فرستادند. کلیپ طنزمان دوم شد و کلیپ غیرطنزمان اول!

۴. همان طور که لباسهای کثیف را داخل ماشین لباسشویی می گذارم به مهدی که منتظر است کارم تمام شود و مهارتش در شکار طوطی های داخل بازی گوشی مامانش را نشانم دهد، میگویم: "می بینی خاله شارمینت عین کوزت داره کار می کنه؟" مهدی که تصوری از کوزت ندارد فکری می کند و می گوید: "ولی خاله بیشتر شبیه حنا دختری در مزرعه هستی." می خندم. این بار کمی بیشتر فکر می کند و بعد خیلی جدی می گوید: "ولی خدا کنه پرین نشی!"

۵. سارا: خاله میشه بیاین دم در خونه منو نگاه کنید بازی کنم؟

خاله شارمین: باشه خاله.

- آخه یه وقت یکی منو می ه.

+ مگه کسی ام تو رو می ه؟

- بععععله. آخه من خیلی خوشگلم.

۶. مامان سارا به معلم سارا: فکر می کنم دخترم یه کمی خجالتیه.»

معلم سارا به مامان سارا: خجالتیه؟! روزی سه بار از من می پرسه خانوم مانتوت رو چند گرفتی؟!» =))))

۷. مامان سارا دارد با زبان بچگانه با مهدی گپ می زند و قربان صدقه اش می رود. سارا بعد از چند ثانیه سکوت می گوید: مامان میشه با مهدی این قدر عاشقانه حرف نزنی؟

+ موارد ۵ تا ۷ مربوط به سال گذشته است.

مرا یادتان هست؟! من همانم که

فروردین همین امسال، برای دختر بچه سرتق نق نقوی بی تربیت لجباز درونم که فقط بلد است جیغ بکشد و تحمل نه شنیدن ندارد کلی خط و نشان کشیدم که تا وقتی کتابهایی را که پارسال از نمایشگاه خریدی نخوانده ای،از نمایشگاه امسال خبری نیست؛ اما همین که نمایشگاه شروع شد، چشم بستم روی همه ی کتابهای خوانده نشده، کودک سرتق نق نقوی بی تربیت لجباز درونم را زدم زیر بغل و راه افتادم رفتم تهران برای زیارت نمایشگاه کتاب!

مرا یادتان هست؟! من همانم که در نمایشگاه کتاب

همین امسال، به خاطر شلوغی زیاد روز جمعه و مشکلی که در عابربانکم پیش آمده بود و مسوولین بانک شهر که پاسخگو نبودند و بی نظمی نمایشگاه و پیدا نکردن تعداد زیادی از غرفه های مورد نظرم، بغض کرده بودم و دلم می خواست همان جا بنشینم کف زمین و موهایم را دانه دانه بکنم و وسط نمایشگاه کپه کنم و تصمیم گرفتم دیگر پایم را به

نمایشگاه کتاب نگذارم و دختربچه سرتق درونم هم خودش را در پستو قایم کرده بود و صدای نفسش در نمی آمد!

یادتان آمد؟! خب. حالا باید بگویم من. همان شارمین بند اول که هنوز تعدادی کتاب نخوانده در قفسه دارد و همان شارمین بند دوم که از نمایشگاه ۹۸ فقط یک کپه موی از دست رفته عایدش شده است، همین چند روز پیش، با شنیدن این خبر که نمایشگاه کتاب ۱۳۹۹، حدود 

ده روز زودتر از ۱۳۹۸ برگزار می شود، مثل چی (چی؟!) ذوق زده شده از الان دارد برای رسیدنش روزشماری می کند!

۱.  دارم برای مهدی (۷ ساله) املا می گویم. با خودش پاک کن نیاورده است و یک کلمه را اشتباه می نویسد. با ناراحتی می گوید: "خاله پاکنتو میدی؟" میگویم: "نمی دونم کجا گذاشتمش. خودت برو تو اتاقم پیداش کن بیار." با لحن جدی و طلبکار می گوید: "خاله مگه من نوکرتم برم پاکنت رو برات پیدا کنم؟!"

۲. مامان دوست سارا (۷ ساله)، دوست سارا را به خاطر کار بدی که انجام می داده دعوا کرده است. سارا خیلی جدی و با اعتماد به نفس گفته: به نظر من بهتره ببریدش پیش خانوم دکتر امیریان تا بهتون بگه باهاش چی کار کنید!» =)

۳. خواهرزاده ها با همکاری هم برای معرفی دو تا از کتابهای من کلیپ ساخته و برای یک مسابقه فرستاده اند. سر درست کردن این کلیپها، مخصوصا یکی از آنها، آن قدر پشت صحنه داشتیم که خدا می داند. چون این کلیپ کمی حالت طنز داشت و خودمان غش می کردیم از خنده. مخصوصاً که مهدی اصلاً حالت چهره اش یک بانمکی خاصی دارد و دیگر وقتی بخواهد ژست هم بگیرد کلی خنده دار شود. یک بار بچه ها خنده شان می گرفت و مجبور می شدیم فیلم را قطع کنیم، یک بار من، که فیلم می گرفتم، از شدت خنده می لرزیدم و طبیعتا دستم هم می لرزید و فیلم لرزان می شد! در نهایت این فیلم را در حالی ضبط کردیم که هم من و هم همه ی بچه ها از شدت خنده سرخ شده بودیم ولی نمی گذاشتیم صدای خنده مان بلند شود و هر جوری بود تمامش کردیم. بچه ها هر دو کلیپ را برای مسابقه هفته کتابخوانی فرستادند. کلیپ طنزمان دوم شد و کلیپ غیرطنزمان اول!

۴. همان طور که لباسهای کثیف را داخل ماشین لباسشویی می گذارم به مهدی که منتظر است کارم تمام شود و مهارتش در شکار طوطی های داخل بازی گوشی مامانش را نشانم دهد، میگویم: "می بینی خاله شارمینت عین کوزت داره کار می کنه؟" مهدی که تصوری از کوزت ندارد فکری می کند و می گوید: "ولی خاله بیشتر شبیه حنا دختری در مزرعه هستی." می خندم. این بار کمی بیشتر فکر می کند و بعد خیلی جدی می گوید: "ولی خدا کنه پرین نشی!"

۵. سارا: خاله میشه بیاین دم در خونه منو نگاه کنید بازی کنم؟

خاله شارمین: باشه خاله.

- آخه یه وقت یکی منو می ه.

+ مگه کسی ام تو رو می ه؟

- بععععله. آخه من خیلی خوشگلم.

۶. مامان سارا به معلم سارا: فکر می کنم دخترم یه کمی خجالتیه.»

معلم سارا به مامان سارا: خجالتیه؟! روزی سه بار از من می پرسه خانوم مانتوت رو چند گرفتی؟!» =))))

۷. مامان سارا دارد با زبان بچگانه با مهدی گپ می زند و قربان صدقه اش می رود. سارا بعد از چند ثانیه سکوت می گوید: مامان میشه با مهدی این قدر عاشقانه حرف نزنی؟

+ موارد ۵ تا ۷ مربوط به سال گذشته است.

فروید _روانشناس_ مقاله ای دارد که در آن از خاطرات پنهانگر حرف میزند. خاطرات پنهانگر، خاطرات بی اهمیتی از دوران کودکی هستند که به صورت برشهای مقطعی در ذهن مانده اند و ما نمی دانیم چرا باید یادمان باشد که مثلا وقتی ۶ ساله بوده ایم با آن بلوز قرمزه و شلوارک چهارخانه از این طرف اتاق به آن طرف رفته ایم! 

فروید میگوید این خاطرات، در واقع یک سری خاطرات مهم را پنهان می کند. خاطرات مهم، خاطراتی مربوط به مسائل جنسی هستند که ذهن، به دلیل شرم و یا به خاطر ترس از تنبیه، آنها را سانسور می کند و با خاطرات بی اهمیت می پوشاند. آن وقت خاطرات بی اهمیت یا پنهانگر در ذهن (خودآگاه) می مانند و خاطرات بی ادبی! را پشت خودشان مخفی می کنند. 

به عنوان مثال، فروید از بیماری حرف می زند که گفته است زمانی را به یاد می اورد که از معلمش؟ پرسیده حرف m چه تفاوتی با حرف n دارد و معلمش گفته m یک جزء اضافه تر دارد. فروید بعد از بررسیهای روانکاوانه به این نتیجه میرسد که این خاطره، پنهانگر خاطره ی مربوط به کشف تفاوتهای دو جنس است! به همین بیمزگی و یخی!

حالا اینها را گفتم که چه بشود؟ رحمان ۱۴۰۰ را دیدم. حرفی که میخواست بزند به شدت تلخ بود و برای کم کردن این تلخی، برعکس فروید عمل شده بود. سعی کرده بودند مسائل تلخ را پشت حرفهای شوخی و جدی مثبت هیجده مخفی کنند تا از سنگینی اش کم کنند! موفق بودند؟! به نظر من نه! اصلا دوستش نداشتم؛ تلخی اش سر جای خودش بود و لودگی بیمزه و یخی را هم به آن اضافه کرده بودند! همین!

مرا یادتان هست؟! من همانم که

فروردین همین امسال، برای دختر بچه سرتق نق نقوی بی تربیت لجباز درونم که فقط بلد است جیغ بکشد و تحمل نه شنیدن ندارد کلی خط و نشان کشیدم که تا وقتی کتابهایی را که پارسال از نمایشگاه خریدی نخوانده ای،از نمایشگاه امسال خبری نیست؛ اما همین که نمایشگاه شروع شد، چشم بستم روی همه ی کتابهای خوانده نشده، کودک سرتق نق نقوی بی تربیت لجباز درونم را زدم زیر بغل و راه افتادم رفتم تهران برای زیارت نمایشگاه کتاب!

مرا یادتان هست؟! من همانم که در نمایشگاه کتاب

همین امسال، به خاطر شلوغی زیاد روز جمعه و مشکلی که در عابربانکم پیش آمده بود و مسوولین بانک شهر که پاسخگو نبودند و بی نظمی نمایشگاه و پیدا نکردن تعداد زیادی از غرفه های مورد نظرم، بغض کرده بودم و دلم می خواست همان جا بنشینم کف زمین و موهایم را دانه دانه بکنم و وسط نمایشگاه کپه کنم و تصمیم گرفتم دیگر پایم را به

نمایشگاه کتاب نگذارم و دختربچه سرتق درونم هم خودش را در پستو قایم کرده بود و صدای نفسش در نمی آمد!

یادتان آمد؟! خب. حالا باید بگویم من. همان شارمین بند اول که هنوز تعدادی کتاب نخوانده در قفسه دارد و همان شارمین بند دوم که از نمایشگاه ۹۸ فقط یک کپه موی از دست رفته عایدش شده است، همین چند روز پیش، با شنیدن این خبر که نمایشگاه کتاب ۱۳۹۹، حدود 

ده روز زودتر از ۱۳۹۸ برگزار می شود، مثل چی (چی؟!) ذوق زده شده از الان دارد برای رسیدنش روزشماری می کند!

داشتم اجناس دستفروش افغانی را نگاه می کردم. دو نفر بودند. یک پسر نوجوان و جوانی 27-28 ساله و هر دو خیلی مودب و خوش برخورد. یک دفعه یک پسر جوان ایرانی، از آن طرف، دوان دوان خودش را به آنها رساند و بدون مقدمه، با خشم تهدیدشان کرد که: من شوما دو تا اجنبی و اون اجنبی که اون ور نیشِسِسا کارتکِش (=کاردکِش) می م! اِگه من شوما اجنبیا را کارتکش نکردم هر چی می خواین بوگوین.»

دو تا پسر افغانی هیچ چیزی نگفتند، هیچ کاری نکردند. فقط سکوت. من سرم را بلند نکردم چون نمی توانستم به چهره کسانی نگاه کنم که به جرم اجنبی بودن تهدید می شدند و جز سکوت کاری از دستشان برنمی آمد. فقط نگاه سرزنش آمیزی به پسر ایرانی انداختم که آن هم ندید و رفت.

یادم افتاد به آن روزی که چند تا پسر دبیرستانی، وسط BRT، همکلاسیشان را زیر مشت و لگد گرفته بودند و هر چه زنها جیغ می زدند، هیچ کس آن قدر مرد نبود که به دادش برسد و وقتی یکی از خانمها گفت: پسره افغانیه انگار.» اکثر زنها سکوت کردند و حالت ترحم از نگاهشان رفت و من با عصبانیت گفتم: افغانی باشه. یعنی آدمم نیست؟!»

و یادم افتاد به پستها و کامنتهایی که در بلاگستان از هموطنان مقیم خارج از کشورم خوانده بودم که گاهی از تبعیضها و آزارهایی که به خاطر خارجی بودنشان تجربه کرده اند و از سختی هایی که زندگی در غربت (با وجود همه مزایایش) دارد می نویسند و بر مسببان ترک وطنشان لعن و نفرین می فرستند و نگران این هستند که مبادا بچه شان به خاطر خارجی بودند اذیت شوند و به چیزی که استحقاقش را دارند نرسند.

و حالا چه فرقی می کرد؟ همان طور که بعضی از هموطنان من، به خاطر شرایط بد ی و اقتصادی، کشورشان را ترک کرده اند و به امید روزهای بهتر به کشور دیگری رفته اند، یک عده افغانی هم کشور جنگ زده و نابسامانشان را به امید روزهای روشن ترک کرده و به سرزمین من آمده اند و دلشان می خواهد زندگی بهتری داشته باشند. دارند کار می کنند؛ آن هم کارهایی که جوانهای خودمان دست به آن نمی زنند که مبادا تیپشان به هم بخورد و اصلا در شأن خودشان نمی بینند که کاری جز پشت میز نشستن و دستور دادن انجام دهند! 

آن وقت روا است که ما فقط به این دلیل که کسی هموطنمان نیست و افغانی است، همه ی دق دلیهایمان از گرانی بنزین و اختلاسهای میلیاردی و افزایش تورم و کاهش قدرت خرید و هزار و یک درد بی درمان دیگر را سرش خالی کنیم؟!

پسرهای افغانی طوری رفتار کردند که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است. ولی وقتی نگاهم با نگاهشان تلاقی کرد، تلخی بی اندازه ای را در عمق چشمهایشان دیدم. آن قدر تلخ که راستش را بخواهید دلم خواست چیزی بگویم و یک جوری دلداریشان بدهم و نشان دهم از کاری که جوان هموطنم انجام داد بدم آمده است! اما حقیقتا نمی دانستم در چنین موقعیتی چه چیزی می توان گفت و آیا اصلا چیزی گفتن درست است یا نه. 

کمی این پا و آن پا کردم و رفتم. =/

آقای راننده، ورودم را به تاکسی اش با این جمله خیر مقدم گفت: "من ر_ _م به سر تا پات" (جای خالی را طوری پر کنید که گلاب به رویتان عملی بشود که فقط در دستشویی یا داخل پوشک انجام می شود!) البته که مخاطبش من نبودم و بلافاصله جواب سلام مرا با مهربانی تمام داد!

مرد میانسالی بود شاید حدود ۶۰ ساله با ظاهری شیک و موجه؛ طوری که اگر پشت رل ننشسته بود خیال می کردی دبیر بازنشسته باشد.

در این خط کار نمی کرد و داشت از آنجا رد می شد تا به محدوده خودش برود و کارش را شروع کند. من هم بیست دقیقه ای بود که  بی توجه به صدای بوق شخصیها، منتظر تاکسی ایستاده بودم و دریغ از یک تاکسی. یک دفعه با دیدن دو تا تاکسی پشت سر هم چشمهایم این جوری شد: اولی سمند بود و دومی پیکان. سمند نگه داشت و همین که خواستم سوار شوم پیکان محکم و طولانی بوق زد و سرعتش را زیاد کرد و کمی به طرف سمند کج شد! 

به زبان راننده های تاکسی یعنی: "هوووووی! تو تاکسی این خط نیستی! این مسافر حق منه، سهم منه، مال منه!!!" و شاید چند تا فحش رکیک و نیمه رکیک و غیررکیک را در هم خودش داشته باشد که من پاستوریزه نفهمیدم.

به هر حال من اهمیتی ندادم و سلام کنان سوار سمند شدم و بلافاصله شنیدم که "من ر_ _دم به سر تا پات. سلام خانوم" شاید راننده پیکان هم چیزی گفته بود که این جواب را شنیده بود.

راننده سمند حدود پنج دقیقه افتاد دنبال راننده پیکان و غر زد و همین که رسید بهش شیشه را پایین داد و فریاد زد: "خیلی خری." و مقداری از همین خزعبلات! البته اصلا هم عصبانی نبود. ولی دلش خواسته بود که فحش بدهد.

از پیکان جلو زدیم. در حالی که شیشه را می کشید بالا گفت: "هوا به این خوبی. اینا حتما دیشب خواب دیده ن امروز شورشی چیزی هست مدرسه ها رو تعطیل کردن"

با نفسی عمیق، مقدار زیادی دود و سرب را به ریه هایم فرستادم و به قسمت دوم

آخرین پست میرزا مهدی فکر کردم و هوس کردم همان طور که روی صندلی عقب تاکسی نشسته ام موز و سیب و انار بخورم!!!

+ دروازه شیراز اسم غیررسمی یکی از میدانهای معروف (میدان آزادی) در اصفهان است و نه در شیراز!

1. همه می دانند که من عاشق دورهمی های شب یلدا هستم و از بین مراسمهای وطنی، یلدا، بعد از عید نوروز، برایم رتبه دوم را دارد. اما هر چه یلدا را دوست دارم از تزئین میوه های یلدایی بیزارم. اصلا به نظرم میوه فقط برای خوردن است نه تزئین کردن یا به قولی میوه خوردن دارد نه تزئین»!!! =)) و خلاصه این که هیچ جوره برایم قابل درک نیست که چرا باید این همه وقت و هزینه بگذارید برای این که به میوه هایی به این خوشمزگی، که بیش از هر چیز ارزش کاربردی دارند، ارزش زیبایی شناختی بدهید! بعد برایم سوال است که چه طور می توانید چشم روی آن همه زیبایی میوه های تزئین شده ببندید و آنها را نوش جان کنید؟! اصلا چه طور دلتان برمی دارد میوه هایی را که آن همه دست خورده شده تا به این شکل در بیاید بخورید؟! حالا بگذریم که خیلیهایش طوری تزئین می شوند که اصلا قابلیت خوردنشان از بین می رود. واقعا این کارها چیست می کنید؟! قششششنگ میوه ها را بگذارید داخل یک مجمع (این سینی بزرگ لب دالبریهای مسی سنگین) و بنشینید دورش (ترجیحاً دور کرسی) و در کنار بزرگترها، مخصوصا پدربزرگ و مادربزرگها و با لذت و سلامت و بدون اسراف بخورید و لذت ببرید. دیگر لازم هم نیست هی چشم بدوانید که تزئینات فلانی قشنگ تر شده یا مال شما یا تزئینات خودتان را توی چشم این و آن بکنید! یلدای خوب برای من یعنی این و نه جز این (البته با حذف قلیانهایش):

این دو تای دیگر ربطی به یلدا ندارد و بنابراین در ادامه نوشتم:

2. در سایت یکی از دانشگاههای دولتی استانی دیگر، دنبال مطلبی می گشتم که یک دفعه چشمم خورد به تصویر یکی از اعضای هیات علمی که به شدت برایم آشنا بود. پروفایلش را باز کردم و متوجه شدم از دانشجوهای دانشکده خودمان بوده است و ارشد و دکترایش را یک سال بعد از من، در دانشگاه خودمان گرفته است و چهار ماه و نیم بعد از فارغ التحصیلی بلافاصله عضو هیات علمی یک دانشگاه دولتی معتبر شده است. فکم افتاد! او اصلا دانشجوی مطرحی هم نبود یا کسی که مثلا به خاطر فعالیتهای علمی زیاد شناخته شده باشد. به خودم گفتم همه که مثل تو نیستند نه تنها خودشان خودشان را جار بزنند که استاد راهنمایشان هم هی بزندشان توی سر بقیه دانشجوها و شهره خاص و عام شوند. لابد در گمنامی درس می خوانده و فعالیت علمی و پژوهشی داشته. با این فکرها رزومه اش را باز کردم و این بار واقعا سنکوپ شدم: کل رزومه اش فقط 4 تا مقاله بود. می فهمید؟! فقط 4 تا. یعنی از دو سال ارشد و 5 سال دکتری و 2 سال استادی فقط 4 تا مقاله داشت و نه هیچ کتاب و سابقه تدریس و کار علمی پژوهشی دیگر. من تا الان فقط 15 تا مقاله در مجلات معتبر دارم. بیش از 7 صفحه روزمه دارم. چه طور می شود یک نفر فقط با 4 تا مقاله، 4 ماه و نیم بعد از فراغت از تحصیلش، استخدام شود؟ شما هم به همان چیزی فکر می کنید که من فکر می کنم؟! =/

3. نشستهایی را که یکی از همکارهای فوق العاده خوب و باسوادم در سطح شهر برگزار می کند به عسل معرفی کردم. در اولین جلسه ای که شرکت کرده بود، آقای همکار، در اولین نگاه، بلافاصله از او پرسیده بود: من شما رو کجا دیدم؟!» و عسل گفته بود: منو ندیدید. خواهرم رو می شناسید. خانم دکتر امیریان.» نمی دانم من و عسل بیشتر از حد متعارف شبیه به هم هستیم یا آقای همکار زیادی باهوش بوده است. =)

دلم می خواهد بنویسم اما نوشتن سخت شده است. 

دیشب یک پست نوشتم، زیادی غمگین شد، منتشرش نکردم. 

به موضوع دیگری برای نوشتن فکر کردم و بعد یادم افتاد که ممکن است باعث سوءتفاهم برای بعضی ها شود، ننوشتم. 

خواستم آن دو اتفاق قشنگ را توصیف کنم، دیدم الان زمان خوبی برای گفتنشان نیست. 

فکر کردم یک نظرسنجی درباره فلان موضوع بگذارم و بعد گفتم خب چه اهمیتی دارد که دیگران در این مورد چه فکری می کنند وقتی این خودم هستم که باید به شناخت برسم.

خواستم باقیمانده خاطرات استاد خیلی جوان از ترمی که گذشت را بنویسم دیدم زیادی طولانی است و وقت می برد، از خیر آن هم گذشتم.

چند باری به این فکر کردم که بیایم ماجرایی را که بابتش کلی حرص خورده و بی اعتماد شده ام را مستقیم یا غیرمستقیم بنویسم، ترسیدم زمانی پای شخصیتهای آن داستان به اینجا باز شود. ننوشتم.

دغدغه ها را هم که اصلا نمی شود نوشت و حتی نمیشود از این که چرا نمی شود آنها را نوشت، حرفی زد.

ولی من همچنان دلم می خواهد چیزی بنویسم و البته که همچنان نمی شود! =/

شما پیشنهادی ندارید؟ در کل!

از تو سکوت مانده و از من،صدای تو

چیزی بگو که من بنویسم به جای تو

حرفی که خالی ام کند از سال ها سکوت
حسّی که باز پُر کنَدَم از هوای تو

بگذار در سکوت بمیرم برای تو.!

                      اصغر معاذی

1. وقتی خدا داشت ما دهه شصتیها و دهه پنجاهیهای ایرانی را می آفرید، به احتمال زیاد مقدار قابل توجهی قناعت و به خود سختگیری و آینده نگری افراطی داخل خاکمان کرد که چون مقدارش زیاد بود، در کل زندگیمان اثر گذاشت. نمونه بارزش شیوه ی قدیمی ما دخترهای دهه شصتی فامیل بعد از خرید لباس جدید! 

یک زمانی، مثلا شاید حدود پانزده سال پیش، طبق یک قانون نانوشته، وقتی بی مناسبت لباس جدیدی می خریدیم، آن را نمی پوشیدیم تا مناسبتی برایش پیدا کنیم! در واقع هر لباسی باید در یک مراسم یا دورهمی یا مناسبت رونمایی می شد و بعد از آن دیگر مجاز به پوشیدنش در جاهای دیگر بودیم. 

این شیوه مسلم و مقبول همه ما بود و هیچ کس از آن تخطی نمی کرد. گاهی پیش می آمد یک لباس چند ماه در کمد منتظر می ماند تا بالاخره جایی جور شود و آن را بپوشیم. 

ینها ادامه داشت تا وقتی ندا، دختر کوچیکه ی خاله بزرگه، در اوایل دهه هفتاد به دنیا آمد و چند سال بعد، همین که دست چپ و راستش را از هم تشخیص داد، یک تنه در برابر این قانون قدیمی ایستاد و هر وقت لباس جدیدی خرید، در حالی از اتاق پرو بیرون آمد که آن لباس در تنش بود! 

اولش همه سعی می کردند به این دخترک خیرسره تابوشکن بفهمانند که کارش چه قدر بد و سطحی نگرانه و بی فکرانه است. بزرگترها می گفتند این را بگذار برای فلان مهمانی که جدید باشد. الان پوشیدی برای مهمانی چه می کنی؟ و ندا ساده ترین و منطقی ترین جواب ممکن را می داد: اوووو تا اون وقت که یه چیز دیگه می خرم.» 

کم کم واکنش همه به این کارش شد خنده و تعجب. بعد به این نتیجه رسیدیم که حق با ندا است. چرا در حالی که مشکل مالی برای خرید لباس جدید نداریم باید برای هر لباسمان یک دوره محکومیت در کمد لباسها داشته باشیم؟! =/ 

برخی در مرحله پذیرش درستی کار ندا یا دست کم این که هر کس روش خودش را دارد ماندند. من اما یاد گرفتم که به خودم سخت نگیرم و لباس جدیدم را همان زمانی که برایش ذوق دارم، بی مناسبت، بپوشم. 

درست است که من از داشتن یک کمد پر از لباس خوشم نمی آید و هر وقت تعداد لباسهایم از حد مشخصی گذشت، خرید را ممنوع می کنم یا لباسهایم را به این و آن می بخشم تا کمد خالی شود، ولی دیگر سالها است وقتی دوست داشته باشم لباسی را داشته باشم، حتما آن را می خرم و به سرعت می پوشم و حس بهتری هم می گیرم.

دیروز داشتم با خودم فکر می کردم چه قدر خوب است که آدمها مثل هم نیستند و خدا به خاک هر کدامشان یک چیز متفاوت اضافه کرده است! اگر ندا هم مثل ما فکر می کرد، شاید من هنوز یاد نگرفته بودم گاهی باید در لحظه زندگی کرد و از آن لذت برد، بدون واهمه فرداها. 

ندا ده سالی از من کوچکتر است و من خوشحالم که می توانم در هر کسی، با هر موقعیت و شرایط و سنی چیزهای جدید یاد بگیرم.

2. دستفروش داخل بی آر تی، مسواکهای نانو را نشان داد و کلی از آن تعریف کرد که فرچه اش فلان است و کیفیتش بهمان و رنگ بندی اش بی نظیر و کاورش شیک و هر که برده آمده برای بقیه افراد خانواده هم خریده و. (اگر اصفهانی باشید و با بی آر تی این طرف و آن طرف بروید، قطعا الان چهره و لحن و لهجه و عین جملات پسره جلوی چشمتان خواهد بود از بس همیشه عین نوار کاست، همان جملات را تکرار می کند!). بعد از تعریف و تمجیدها، گفت که این مسواکها را داروخانه های دارند 25 تومان می فروشند، در متروهای تهران 15 تومان می دهند و من چون می خواهم فروشم بالا برود با سود بسیار جزیئی فقط 10 تومان می دهم. بعد یک پیرزن قدرنشناس بی ذوق، به جای ان که چشمهایش پر از اشک شود از این همه تخفیف سخاوتمندانه، برگشت گفت: حجی میدی هفتا پونصد؟!» یک لحظه حجی» وا رفت! سکوت سنگینی بر بی آر تی حکمفرما شد و بعد یک دفعه همه زدند زیر خنده! پسره هم خندید و فقط گفت: نه» و با مشتریهای قدرشناسش مشغول شد! =)

3. من در این برهه از زمان، نیاز دارم که خیلی حرف بزنم. خیلی زیاد. پستهای نسبتا رگباری ام را به بزرگواری خودتان ببخشید و بیایید که با هم حرف بزنیم. =)

به قفس‌سوخته گیریم که پر هم بدهند

ببرند از وسط باغ گذر هم بدهند

حاصل این همه سال انس گرفتن به قفس

تلخ کامی‌ست اگر شهد و شکر هم بدهند

همه‌ی غصه‌ی یعقوب از این بود که کاش

باد ها عطر که دادند .خبر هم بدهند

ما که هی زخم زبان از کس و ناکس خوردیم

چه تفاوت که به ما زخم تبر هم بدهند

قوت ما لقمه ی نانی‌ست که خشک است و زمخت

بنویسید به ما خون جگر هم بدهند

دوست که دل‌خوشی‌ام بود فقط خنجر زد

دشمنان را بسپارید که مرهم بدهند

خسته‌ام مثل یتیمی که از او فرفره‌ای

بستانند و به او فحش پدر هم بدهند

حامد عسکری

۱. از دفتر مجله ای زنگ زدند و سفارش مقاله دادند؛ آن هم با موضوع راهکارهای فلان معضل که دقیقا معضل بغرنج زندگی خودمان است و چند سالی است روند طبیعی زندگیمان را به هم ریخته و آرامشمان را گرفته است. قبول کردم. سه شنبه و چهارشنبه را با خواندن مقالات و پیشینه پژوهشی گذراندم و تمام این دو روز حالم به شدت بد بود. احساس غم، بی حوصلگی و اضطراب. هر چه بیشتر میخواندم بیشتر در چاه احساسات منفی و کلافگی فرو میرفتم. چهارشنبه شب تصمیم گرفتم مطالعه را تا شنبه متوقف کنم. به طرز شگفت آوری حالم بهتر شد و هنوز خوبم. به نظرم عاقلانه نیست بخواهم چنین مقاله ای را بنویسم. ولی چون سفارش را قبول کرده ام مجبورم و برای گریز از این اجبار، آن را به دوست عزیزی که هم رشته هستیم پیشنهاد کردم. بهش گفتم تمام منابع و یادداشت برداریهایم را در اختیارش میگذارم تا مقاله را به نام خودش بنویسد. قرار است جواب بدهد. خدا کند بپذیرد.

۲. یکی از راههای خوب شدن حال من، بازی کردن با بچه ها است‌. به گمانم سال ۸۷ بود که اولین اتفاق بد زندگی ام را تجربه کردم و بعد با فاصله خیلی کم، نتیجه مصاحبه ها و آزمونهای کانون پرورش فکری رسید و من شدم مربی پاره وقت. و فکر می کنم بخش مهمی از حال خوب آن روزهایم را مدیون حضور بچه های ۶ تا ۱۶ ساله ی کانون بودم. امروز هم ساعتهای طولانی زاده ها بازی کردم، عکس و فیلم خنده دار از خودمان گرفتیم، از سر و کول هم بالا رفتیم، برای اینستا کلیپ بازی و معرفی کتابهایم را درست کردیم، کلی کاردستی خلاق سرچ کردیم و قرار شد جمعه هفته بعد با هم کاردستی درست کنیم! بچه ها خیلی خوشحال بودند. مدتها بود این همه برایشان وقت نگذاشته بودم. به خودم هم خیلی خوش گذشت و دلم باز شد. به نظرم این روزها آدمها باید از راهی به خوب شدن حال خودشان و دیگران کمک کنند.

بعدا نوشتها:

+ معنی عنوان: چه زمان ما را می بینی، و ما تو را می بینیم، درحالی که پرچم پیروزی را گسترده ای، آیا آن روز در می رسد که ما را ببینی که تو را احاطه کنیم، و تو جامعه جهانی را پیشوا می شوی درحالی که زمین را از عدالت انباشتی (دعای عهد)

++ 

این روزها باید خواند

+++

با انگشتان یخ زده ی نوا

ایستاده بودم توی صف عابر بانک، کنار فروشگاه. نفر جلویی، سرش تا گردن توی گوشی اش بود و یک جوان لاغر بلند هم جلوی او، سرش تا گردن داخل عابر بانک بود که ناگهان

"هااااچچچچچهههههه"

جوان لاغر چنان عطسه ی بلند و ترسناکی کرد که نفر جلویی من، دو متر به هوا پرید و از آنجایی که جوان اصلا به روی خودش نیاورد که چه شده، برگشت به سمت من که به زور جلوی خنده ام را گرفته بودم و در حالی که چشمهایش از حیرت این که چه طور یک همچین صدای بلندی می تواند از این موجود دو پا استخراج شود گرد شده بود به من لبخند زد و من هم پقی زدم زیر خنده!

همزمان، راننده تاکسی که با حداقل سه چهار متر از ما، در ایستگاه تاکسی، منتظر مسافر بود با خنده رو به جوان لاغر داد زد: "فردا رو تعطیل میکنن!" بلافاصله جوان رهگذری که از کنار راننده تاکسی می گذشت با لحن طنزآلودی داد زد: "خرس ترکید."

جوان لاغر هم برگشت طرف او و بدون هیچ خشونتی فریاد زد: "آره خرس تویی که ترکیدی." 

از آن فاصله واکنش رهگذر را نمی دیدم ولی خودم و دو دختر ۱۷_۱۸ ساله ای که آن طرفتر، منتظر مادرشان بودند که از فروشگاه بیرون بیاید، فقط می خندیدیم.

در نهایت، جوان لاغر، بدون توجه به ما راهش را کشید و به سرعت رفت به سمت رهگذر. خنده روی لبهای ما سه تا خشکید. فکر کردیم الان است که یک جنگ تن به تن خونین دربگیرد.

ولی اتفاقی که افتاد این بود که جوان لاغر زد روی شانه رهگذر و چیزی گفت و رهگذر هر دو دستش را به نشانه تسلیم بالا برد و با صدایی که ته خنده ای در آن بود بلند بلند گفت: "ببخشید. ببخشید."

بعد هم هر کدام مسیر خودشان را رفتند! همین!

+ اصلاحیه بی اهمیت: عطف به مورد ۲

این پست، باید بگویم دستفروشهای بی.آر.تی مسواک زغالی بامبو می فروشند نه مسواک نانو و از آنجایی که مسواکشان نیازی به خمیردندان ندارد، برای من که از خمیردندان بدم می آید و دلم را یک جوری می کند عالی است.

یک آن به خودم آمدم دیدم از وبلاگم متنفرم! دلم نمی خواست پنل مدیریت را باز کنم و بیشتر از آن، از دیدن صفحه ی سیاه و غمگین وبلاگم انرژی منفی می گرفتم. رسیدم به جایی که فکر به وبلاگ هم آزارم می داد.

من خواسته بودم به خودم کمی فرصت سوگواری بدهم! سوگواری برای همه اتفاقهای بدی که در کشورم می افتاد و همه واکنشهای نامناسبی که ما مردم انجام می دادیم و برای جای خالی کسی که باید منتظرش باشیم و نیستیم. 

قالبم را مشکی کردم، هر چه در صفحه وبلاگ بود غیرفعال کردم، در آخرین صفحه، فقط یک پست گذاشتم که به جز نظر خصوصی چیزی نمی شد برایش نوشت و محتوایش در آن لحظه حال و هوای دلم بود. و شاید باورتان نشود اگر بگویم حتی لباس مشکی پوشیدم!

این که به خودم اجازه دادم احساسات عمیقاً تلخم را تجربه کنم کمک بزرگی بود. نمی خواستم به خیل مردمی بپیوندم که این طرف یا آن طرف را مورد نقد و توهین و تمسخر قرار می دادند و قضاوتهایی می کردند که شاید درست بود و شاید نه. در ذهنم پستهای زیادی نوشتم و حذف کردم و گذاشتم که غمگین باشم و غمم را در بالاترین حدی که می توانستم با سکوت آمیختم.

کم کم حس کردم وقت سوگواری تمام شده است؛ که دیگر باید به زندگی برگردم؛ باید خود قبلی ام بشوم؛ باید به خودم اجازه نفس کشیدن و لذت بردن بدهم. اما سیاهی وبلاگم نمی گذاشت.

تا دیروز.

دیروز که صبحم را با یک زمین سپیدپوش شروع کردم و غرق لذت و شادی شدم: بهانه ای کوچک برای برگشتن به انرژی مثبت و تجربه حسهای خوب. مثل همیشه یک عالم عکس، قدم زدن زیر برف، حس بی نظیر لمس برف و.

درست است که در کمتر از یک ساعت بعد از توقف برف، خورشید نورش را به زمین پاشید و با همه بی رمقی اش، طوری برفها را آب کرد که گویا نه خانی رفته و نه خانی آمده. اما همین لحظه های کوتاه، برای من که همیشه برای خوشبختی و لبخند دنبال بهانه های ساده ام کافی بود.

پستهای غم آلود را برداشتم و وبلاگ را به حالت قبل در آوردم؛ البته با قالبی که برای خودم بی اندازه آرامش بخش بود/ هست.

نه این که دردهایی که روی قلبم سنگینی می کرد تمام شده باشند؛ فقط نخواستم خودم را به دستشان بسپارم و خودآزاری داشته باشم. 

می دانید؟ یکی از راههایی که روی غم را کم کنید این است که ژست غمگین به خودتان نگیرید. مثلا با دو دست سرتان را نگیرید یا چهره تان را نپوشانید یا زانوی غم به بغل نگیرید (یا وبلاگتان را مشکی رها نکنید!). منظورم سرکوب احساسات نیست؛ اتفاقا احساسات را اول باید تجربه کرد و بعد اجازه داد که بروند پی کارشان. اما نباید تجربه مان را طولانی کنیم. باید دنبال بهانه های ساده خوشبختی باشیم؛ حتی وسط طوفان حوادث.

به هر حال ما چاره ای جز زندگی کردن نداریم و بهتر است هر چه می توانیم برای بهتر کردن زندگی خودمان و دیگران تلاش کنیم و از آن لذت ببریم و بگذاریم دیگران هم لذت ببرند. بیایید وقتی کسانی زندگی را برایمان تلخ کرده اند، خودمان هم زندگی را برای هموطنانمان تلخ نکنیم. بیایید اگر آنها دوستمان ندارند و به فکرمان نیستند، خودمان به هم عشق بدهیم نه نفرت و کینه.

من اگر برخیزم، تو اگر برخیزی، همه برمی خیزند

من اگر بنشینم، تو اگر بنشینی، چه کسی برخیزد؟ ^{حمید مصدق}

۱. موضوع همایش، والدگری کودکان اضطرابی بود. برای آموزش یکی از تکنیکها، از والدین خواستم تصور کنند فرزندشان دیر کرده و فکرهای اضطرابیشان را یادداشت کنند. بعد در مورد این که این فکرها را با چه فکرهای مثبتی می توان جایگزین کرد بحث کردیم. یک سری از مادرها نوشته بودند با خودشان فکر می کنند که حتما اتفاق بدی افتاده است و هیچ فکر مثبت جایگزینی برایشان پذیرفتنی نبود. کلی وقت گذاشتم تا متوجهشان کنم ضرورت تمرین این تکنیک چیست و چه طور می توانند با فکرهای مثبت آرامتر شوند. نیم ساعت بعد از همایش (حدود ساعت ۸ شب) با مسوول برگزاری همایش و یکی از پدرهای شرکت کننده که آشنایی قبلی داشتیم، نشسته بودیم حرف می زدیم که در کمال ناباوری مامان پیامک داد: "شارمین دل نگرون شدم؛ کجایی؟ نکنه اتفاقی افتاده؟" این که میگویم در کمال ناباوری به خاطر این است که از یک طرف مامان من اصولا آدم ریلکسی است که کمتر پیش می آید نگران چیزی شود و اصلا یادم نمی آید تا حالا وقتی بیرون بوده ام سراغی ازم گرفته باشد و از طرف دیگر، این که من ۸ شب خانه نباشم اصلا چیز تازه ای نیست و بارها پیش آمده که تا ۱۰_۱۱ هم بیرون بوده ام؛ بعد دقیقا همین امشب که در همایش، نگرانی از دیر آمدن بچه ها را مثال زده ام و آن همه کلنجار رفته ام که به والدین ثابت کنم جای نگرانی نیست، مامان خانم خودم نگران گلدخترش شده است  

۲. راننده تاکسی و مسافر کناری اش داشتند غر می زدند و پسر حدودا ۲۰ ساله ی ژولیده ای که عقب، کنار من نشسته بود، با صدای یک جورکی گاهی جوابی می داد. مثلا آقاهه می گفت یک سال است برای کارت ملی تقاضا داده و هنوز نیامده. پسره می گفت: " مگه میشه؟ مال من دو ماهه اومد." بعد من یادم می آمد که خود خانم مسوول گفته بود تا یک سال منتظر کارت ملی جدید نباش. خلاصه مدتی با همین روال گذشت. آقاهه انتقاد می کرد پسره رد می کرد و می گفت برای من برعکسش شد و همه چیز اکی بود. بعد از چند دقیقه، پسره دیگر چیزی نگفت. زیرچشمی نگاهش کردم. چرت میزد؛ بعد ناگهان سرش را بلند می کرد و به شدت تکان میداد. متوجه شدم که اصلا عادی رفتار نمی کند و ناگهان دوزاری ام افتاد: معتاد بود

۳. فکر می کنم غروب جمعه ای بود و من منتظر تاکسی. راننده ی ماشین شحصی سعی کرد قانعم کند که ماشین گیرم نمی آید و باید دربستی با او بروم. با اعتماد به نفس کامل گفتم من همیشه از همین جا میرم و میدونم که ماشین هست. رفت. همان موقع پسر جوانی از ماشین شخصی بیرون امد و رو به من پرسید فلان جا میرید؟ گفتم بله و چون مسافر دیگری هم داشت سوار شدم. او هم کمی صبر کرد و بعد بدون منتظر ماندن برای رسیدم مسافران دیگر،حرکت کرد. از لحظه اولی که سوار شدم راننده و مسافرش داشتند در مورد مسائل ی حرف میزدند که چیز عجیبی نبود. کمی که گذشت از راننده پرسیدم: "اگه این آقا مشکلی نداره میشه از فلان مسیر برید؟" یک مسیر میانبر که مسیر تاکسیها نبود ولی برای من نزدیکتر بود. راننده به مسافر نگاه کرد و با خنده گفت: "این آقا چه مشکلی داشته باشه؟" تعجب کردم ولی باز دو زاری ام نیفتاد. حتی وقتی دیدم دارد مسیر را از آن مسافر می پرسد و با این طرفها آشنا نیست، متوجه نشدم. اما کم کم از حرفهایشان فهمیدم که این دو تا با هم رفیقند و پسره در واقع آمده که دوستش را برساند و این وسط مرا هم سوار کرده و تازه خرده فرمایشاتم هم هست! در نهایت هم چون کمتر از ده هزاری در کیفم پیدا نکردم کرایه نگرفت ولی من چون خودم خیلی شرمنده بودم، وقتی جلوی سوپری سر کوچه مان پیاده شدم ازش خواستم صبر کند پولم را خرد کنم و کرایه را بدهم. قبول کرد. ولی وقتی برگشتم رفته بود!

۴. از حدود ۳۰_۴۰ متر مانده به چهار راه، پسره افتاده دنبالم و هی می گوید: "خانوم مستقیم؟" کمی می رود، نگه می دارد، وقتی از کنار ماشینش رد می شوم سوالش را تکرار می کند و این فرایند ادامه دارد تا وقتی می رسد به چهار راه و به جای این که مستقیم برود می پیچد سمت راست؛ یعنی همان مسیری که من هم میخواستم بروم! خب می مردی به جای آن همه مستقیم مستقیم گفتنت، از همین اول کار صداقت به خرج میدادی و می گفتی این وری میروی؟! نتیجه اخلاقی این که حتی وقتی دارید کار غیراخلاقی می کنید، از دروغ بپرهیزید که خیر در راستگویی است!

  خب دیگه چیپ بازی بسه

چیپ ۱: 

۱. نچ نچ چیپ بازیم حدی داره D:

نه بابا! چیپ بازی هیچ حد و مرزی نداره!

۲. من بگم سلام تو میفهمی من کی‌م خب :))) ناشناس نمیخواد که خانوم دکتر جونم :-""" تنت سلامت باشه همیشه :*

ولی نفهمیدم کی هستی زنده باشی.

۳. تو واقعا پسر نیستی:))))) نه اونکه شوخی بود ولی چرا اینقدر به بچه ها علاقه داری!! احتمالا تا حالا موقع غذا خوردن یا تماشای برنامه مورد علاقه ت که تکرار هم نداره بچه ت پی پیش نگرفته:)))

دیگه دارم به خودم شک می کنم چون بچه ها واقعا دوست داشتنی و بانمک و پاک و آرامبخشن! البته خودم بچه ندارم، ولی یه داداش دارم ۱۴ سال کوچیکتر از خودم (بیشتر بچه م به حساب میاد تا داداشم) و حتی شده رو خودمم پی پی کرده ولی چیزی از عشق و علاقه م کم نشده

۴. اسم وبلاگت اصلا جالب نیس.خیلی چیپِ

سلیقه ها فرق داره. خودم اون قدر این اسم رو دوس دارم که حتی وقتی خواستم وبلاگم رو عوض کنم و همه نشونه ها رو از بین ببرم تا کسی پیدام نکنه،باز دلم نیومد اسم دیگه ای بذارم. 

۵. شارمین این چیپ بازی ها چیه انجام میدی عزیزم؟

والا به قرآن! خجالتم نمیکشه دختره ی چیپ!

۶. مطمئن باشیم ناشناسه؟ ما چیز بد میخایم بگیما!!

پس نگفتی حرفای بد بدتو!

۷. اگه کمک بخوام کمکم میکنی ؟

اگه بتونم بله.

۸. خیلی باحالی و دوست دارم موفق و شاد باشی همیشه.

ممنون از لطفت. ان شالله خودتم همیشه شاد و موفق باشی.

۹. میشه بگید چجوری میشه ینفر رو فراموش کرد.

در موردش یه پست میذارم. فقط لطفا اینجا یا تو همون صفحه یه پیام بذارید و بگید اشکالی نداره کل کامنتتون رو بذارم تا بقیه هم نظر بدن؟

و این که درست متوجه شدم که شما آقا هستید؟

۱۰. اینکه تحلیل های اجتماعیت, به عنوان یه فرد تحصیلکرده, انقدر به ذهن و تحلیل های من نزدیکِ, حس خوبی بهم می ده.

❤

چیپ ۲:

بعضیهاتون واقعا ناامیدم کردید. در صدر همه هم حمیده خانوم که حدود ده ساله منو میشناسه اون وقت نمره ش شده این! با این بعضیها حرفی ندارم؛ فقط ارجاعشون میدم به نمره و کامنتهای آقای م. ت. و خانم جویا و ازشون میخوام که برن خجالت بکشن! 

بعضیها منو کمتر میشناسن ولی بازم در کل نمراتتون واقعا پایین شده یعنی من انقد در پرده ابهامم؟! والا انقدر که من همه اطلاعات و علایقن این وسطه، فکر می کردم حداقل ۷_۸ تا ۲۰ داشته باشیم بقیه هم بالای ۱۵ باشن! شما چرا شارمین زمانه تون رو نمی شناسید آخه؟! ‍♀️

اونایی که با اسمهای ناشناس تو نظر سنجی شرکت کردین! نمی شناسمتون؟ خاموشید؟ یا میخواستید اگه نمره تون کم شد کسی نفهمه شمایید؟

۱. موضوع همایش، والدگری کودکان اضطرابی بود. برای آموزش یکی از تکنیکها، از والدین خواستم تصور کنند فرزندشان دیر کرده و فکرهای اضطرابیشان را یادداشت کنند. بعد در مورد این که این فکرها را با چه فکرهای مثبتی می توان جایگزین کرد بحث کردیم. یک سری از مادرها نوشته بودند با خودشان فکر می کنند که حتما اتفاق بدی افتاده است و هیچ فکر مثبت جایگزینی برایشان پذیرفتنی نبود. کلی وقت گذاشتم تا متوجهشان کنم ضرورت تمرین این تکنیک چیست و چه طور می توانند با فکرهای مثبت آرامتر شوند. نیم ساعت بعد از همایش (حدود ساعت ۸ شب) با مسوول برگزاری همایش و یکی از پدرهای شرکت کننده که آشنایی قبلی داشتیم، نشسته بودیم حرف می زدیم که در کمال ناباوری مامان پیامک داد: "شارمین دل نگرون شدم؛ کجایی؟ نکنه اتفاقی افتاده؟" این که میگویم در کمال ناباوری به خاطر این است که از یک طرف مامان من اصولا آدم ریلکسی است که کمتر پیش می آید نگران چیزی شود و اصلا یادم نمی آید تا حالا وقتی بیرون بوده ام سراغی ازم گرفته باشد و از طرف دیگر، این که من ۸ شب خانه نباشم اصلا چیز تازه ای نیست و بارها پیش آمده که تا ۱۰_۱۱ هم بیرون بوده ام؛ بعد دقیقا همین امشب که در همایش، نگرانی از دیر آمدن بچه ها را مثال زده ام و آن همه کلنجار رفته ام که به والدین ثابت کنم جای نگرانی نیست، مامان خانم خودم نگران گلدخترش شده است