یه چیزیم شده!

در خانه ما قانون نانوشته ای وجود دارد که طبق آن، بعصی چیزها را فقط و فقط بابا باید بخرد و تا حالا اتفاق نیفتاده کس دیگری برای خریدشان به مغازه برود. هفته پیش که من باز هم حاصر نشده بودم مرخصی بگیرم و خانواده را در مسافرتشان همراهی کنم، یکی از این اقلامِ "فقط بابابخر" تمام شد و آن وقت من مبهوت مانده بودم که حالا که نمی توانم به بابا بگویم برایم بخرد چه کار کنم! کلی فسفر سوزاندم و در نهایت به شیرین زنگ زدم که تو فلان چیز را داری برایم بیاوری؟ برداشت آورد و گفت: "خب چرا نخریدی؟" سوال خوبی بود! جدی می گویم! واقعا به ذهنم نرسیده بود که وقتی بابا نیست، طبیعی ترین کار این است که خودم بروم مغازه و آن چیز را بخرم. مغزم پذیرفته بود که خرید آن فقط کار بابا است!

پول بستنی را که حساب کردم، یک سکه ۵۰۰ تومانی و یک اسکناس ۲۰۰ تومانی بهم پس داد. شما آخرین باری که اسکناس ۲۰۰ تومانی دیده اید کی بوده است؟ من که یادم نمی آمد و راستش را بخواهید وقتی داشتم حساب می کردم باقیمانده پولم چقدر شده ذهنم آن ۲۰۰ تومانی را اصلا پردازش نمی کرد! تا دقایقی نمی توانستم اسکناس ۲۰۰ تومانی را با سکه ۵۰۰ تومانی جمع بزنم!

به خانه که رسیدم طبق معمول یکراست رفتم اتاقم، لباسهایم را عوض کردم، کیفم را در کمد گذاشتم و رفتم توی هال تا برای مامان تعریف کنم امروز کجاها رفته و چه کارهایی کرده ام. وقتی رسیدم به قسمتی که مربوط به منارجنبان بود، تازه یادم افتاد بستنی ها را همان طوری گذاشته امدر کیفم بماند و فراموش کرده ام که در فریزر بگذارم

دختر عمو در گروه، خطاب به شیرین نوشته است که "امروز وقت داری برویم خانه مامانِ ابوذر پارچه بخریم؟" من بیخودی فکر می کنم منظورش مامان بتی خودمان (مامانِ باباهایمان) است و به خودم میگویم چرا دختر عمو چنین اشتباه فاحشی کرده و به جای بتی نوشته ابوذر! مامان بتی مگر در خانه اش پارچه می فروشد؟ بعد یک دفعه یادم می آید به خانمی در همسایگی شیرین که شوهرش پارچه فروش است و بعضی از پارچه ها را به خانه می برد تا او به صورت کیلویی بفروشد و حدس می زنم که اسم پسرش ابوذر باشد.

احتمالا ادامه دارد.